Dhuratë Speciale për Drilon Gashin

Atëherë Abdurrahamn ibnu Aufi nga gëzimi i papërshkrueshëm tha: “Sikur të
kisha mundësi të zgjidhja, do të hyja në Xhenet në këmbë, por dëshmo, o
‘nënë’, se ky karvan, me tërë atë që ka: devetë, ushqimi dhe veshmbathja,
prej këtij momenti janë dhuratë për të varfrit, vetëm për hir të Allahut
(Xheleshanuhu.).”
Prej asaj dite që mori lajmin përgëzues, Abdurrahmanit i ndriçoi fytyra me një
nur hirësie. Filloi të shpërndajë edhe më shumë pasuri për të varfrit, me të
djathtën dhe me të majtën, fshehurazi e haptazi. Shpërndau në emër të
sadakasë 40 mijë derhem argjend, e menjëherë pas tyre 40 mijë dinarë ar. Nuk
vonoi shumë e shpërndau edhe 200 okë ar.
I ndihmoi luftëtarët në rrugën e Allahut me 500 kuaj dhe 1500 deve.
Para se t’i vijë momenti i vdekjes, liroi shumë robër. La porosi që çdo luftëtari
të betejës së Bedrit t’i jepen nga 400 dinarë ari, e atëbotë ishin ende gjallë 100
prej tyre.
Pastaj la amanet që çdo “nëne të besimtarëve” t’i ndahet nga një pjesë e
konsiderueshme e pasurisë, saqë Aishja lutej shpeshherë për të dhe thoshte:
“Allahu ia shoftë etjen me ujët e krojeve të Xhenetit Selsebil!”[2]
Përveç tërë kësaj, familjes së vet i la trashëgim pasuri që nuk mund as të
numërohej. Prej tyre: 1000 deve, 100 kuaj dhe 3000 krerë dele.
Trashëgimtarëve të tij u la ar dhe argjend të shumtë, saqë duart e atyre që
ndanin filluan të lodhen. E tërë kjo ishte fryt i duasë së Pejgamberit (sallAllahu
alejhi ve selem.) që Zoti t’ia shtojë dhe bekojë pasurinë e tij.
Mirëpo, edhe përkundër tërë kësaj pasurie të madhe, kjo aspak nuk e luhati e
as nuk e ndryshoi Abdurrahman ibnu Aufin nga qëndrimet e tij, saqë njerëzit
nuk mund ta dallonin atë në mesin e shërbëtorëve të vet.
Një ditë, derisa agjëronte, për iftar i sollën ca ushqime. E shikoi atë me buzë në
vaj dhe tha: “Kur u vra Musab ibnu Umeri, i cili ishte njeri më i mirë se
unë, nuk mund të gjenim qefin të mjaftueshëm për ta mbuluar. Kur ia
mbulonim kokën, i zbuloheshin këmbët, e kur ia mbulonim këmbët i
zbulohej koka… Ne Allahu na furnizoi me të mirat e Tij në këtë dynja,
prandaj po kam frikë se mos shpërblimi ynë është shpejtuar dhe s’do të
kemi asgjë për botën e ardhshme.”
Pas kësaj filloi të qajë e të dënesë me ngashërim derisa ushqimi u tha.
I lumi Abdurrahman ibn Aufi me një mijë lumturi…
E përgëzoi me Xhenet mbartësi i fundit i shpalljes hyjnore, Muhammedi (sallAllahu
alejhi ve selem.).