Dhuratë Speciale për Drilon Gashin

ca plagë, disa prej të cilave ishin aq të thella, saqë dora e njeriut mund të hynte
në to.
Mirëpo, prapëseprapë, kontributi i tij luftarak ishte i vogël në krahasim me
kontributin e tij në pasuri.
Një ditë prej ditësh, Pejgamberi (sal-lAllahu alejhi ve selem.) dëshironte të
përgatiste një ekspeditë luftarake dhe iu drejtua sahabëve me fjalët:
“Urdhëroni, jepni diçka (nga pasuria), sepse duam të dërgojmë një
ekspeditë (kundër armiqve).” Atëherë, Abdurrahman ibn Aufi nxitoi me të
shpejtë në shtëpinë e tij dhe, kur u kthye, tha: “O i Dërguar i Zotit, kam me
vete katër mijë derhemë, dy mijë po i jap në rrugën e Allahut e dy mijë po
ua lë fëmijëve të mi (familjes sime).”
“Allahu të bekoftë e të begatoftë në atë që solle… dhe Allahu të bekoftë e
të begatoftë në atë çka ndale (për familjen tënde).” – ia ktheu Pejgamberi
(sal-lAllahu alejhi ve selem.).
Gjatë luftës së Tebukut
Gjatë luftës së Tebukut, e cila është lufta e fundit në të cilën luftoi (dhe mori
pjesë) Muhamedi (sal-lAllahu alejhi ve selem.), ndihej nevojë e madhe për
njerëz dhe për pasuri në përgatitjen e ushtrisë muslimane. Në anën tjetër,
ushtria romake numerikisht ishte shumë më e madhe dhe më e përgatitur në
armatim në krahasim me ushtrinë muslimane.
Atë vit në Medinë mbretëronte një thatësi e madhe, e rruga deri në Tebuk ishte
shumë e gjatë. Rezervat e ushqimit ishin të pakta e ndihej mungesë e madhe
edhe në kafshët mbartëse.
Një grup besimtarësh, të cilëve u digjej e përvëlohej zemra nga dëshpërimi për
shkak të pamundësisë së shkuarjes në luftë, sepse nuk kishte deve të
mjaftueshme për t’i çuar të gjithë deri në Tebuk, shkuan te Pejgamberi (sallAllahu
alejhi ve selem.) duke e lutur me lot në sy që t’u gjejë edhe atyre ndonjë
vend. Mirëpo, i Dërguari i Allahut me keqardhjen më të madhe u detyrua t’i
refuzojë. Ata, të dëshpëruar e me sy të përlotur, filluan të kthehen duke qarë
me dënesë e me ngashërim, saqë i quajtën “Të përloturit”, kurse ushtrinë e
thirrën “Ushtria e vështirësisë”.
Kur e pa këtë skenë rrëqethëse e të prekshme, Muhamedi (sal-lAllahu alejhi ve
selem.) i urdhëroi shokët e vet që ta hapnin zemrën dhe të jepnin në rrugën e
Allahut atë çka kishin mundësi.
Muslimanët me nxitim iu përgjigjën thirrjes së Resulullahut, e ndër të parët, si
zakonisht, Abdurrahman ibnu Aufi, i cili ndihmoi ushtrinë muslimane me