Dhuratë Speciale për Drilon Gashin

mësuar muslimanëve disa lloje zanatesh që ai posedonte si p.sh. :
zdrukthëtarinë, gdhendjen, kovaçanën etj. Ai kishte përgatitur një thikë të
veçantë me dy maja e të helmosur, për të vrarë halifen e muslimanëve, gjë të
cilën e arriti në një namaz sabahu, pasi kishte filluar namazi. Ai e goditi
Umerin gjashtë herë, njëra prej këtyre goditjeve ishte poshtë kërthizës, e cila u
bë shkak për vdekjen e tij. Kjo ndodhi më 23 Dhulhixhe të vitit 23 H. Bashkë
me Umerin vrasësi theri edhe 13 burra gjatë ikjes së tij mes safeve, ku shtatë
prej tyre vdiqën. Në fund ky kriminel, kur e kuptoi se do të kapej, u vetëvra.
Pas kësaj Umeri jetoi edhe tri ditë të tjera e ndërroi jetë më datë 26 të muajit
Dhulhixhe. E lau, e qefinosi dhe ia fali namazin djali i tij, Abdullahi, dhe u
varros pranë dy shokëve të tij. Halifati i tij zgjati dhjetë vjet e gjashtë muaj.
Transmeton Buhariu nga Amru bin Mejmuni, i cili thotë: “Isha në këmbë afër
Umerit (radijAll-llahu anhu), ku mes meje dhe tij ishte vetëm Abdullah bin
Abasi, në mëngjesin e asaj dite në të cilën u vra. Ishte Umeri (radijAll-llahu
anhu) që kalonte mes safeve dhe u thoshte: ‘Drejtohuni!’, derisa nuk shikonte
boshllëqe, e atëherë dilte përpara dhe merrte tekbir. Lexoi në rekatin e parë
suren ‘Jusuf’ ose ‘Nahl’, ashtu që të priste njerëzit derisa të vinin. Kur mori
tekbir (për ruku) e dëgjova të thoshte në momentin e therjes: ‘Më vrau qeni.’.
Pastaj vrasësi u tërhoq duke kaluar mes safeve dhe therte kë të gjente majtas e
djathtas, duke therur kështu 13 burra, shtatë prej të cilëve vdiqën. Duke parë
këtë situate, një burrë prej muslimanëve i hodhi një rrobë përsipër kriminelit.
Vrasësi, kur u bind se do kapej, vrau veten. Ndërkohë Umeri (radijAll-llahu
anhu) kapi për dore Abdu Rrahman bin Aufin dhe e nxori përpara. Ata që ishin
prapa Umerit e panë se ç’ndodhi, ndërsa ata që ishin në cepa nuk morën vesh
gjë, biles filluan të thonë Subhanallah, kur humbi zëri i Umerit. Abdu
Rrahman bin Aufi e plotësoi namazin shpejt e shpejt, dhe kur mbaruan Umeri
tha: ‘O Ibn Abas, shiko se kush më vrau.’ Pas pak erdhi Ibn Abasi dhe tha:
‘Ishte robi i Mugiras.’ Umeri tha: ‘Zoti e vraftë, El- hamdulilah që nuk ishte
vrasësi im ndonjë musliman.’
“Pas kësaj u vendos në shtëpinë e tij, pas pak i dhanë një lëng që ta pinte
por i doli nga plagët; iu dha qumësht, por përsëri i doli nga vrimat, e aty u
kuptua se do vdiste. Filluan ta vizitonin njerëzit dhe t’i shprehnin
lavdërime nga më të ndryshmet, derisa erdhi një djalosh dhe tha:
‘Përgëzohu o Emir i besimtarëve, me përgëzimin e Allahut, ti që
shoqërove Profetin, sal-lAllahu alejhi ve selem, ti që ke pozitë të veçantë
siç e di dhe vetë, e more halifatin dhe mbajte drejtësi, ndërsa tani je
shehid.’ Tha Umeri (radiallahu anhu): ‘Do doja të dilja nga kjo botë as për
mua e as kundër meje.’ Kur djaloshi iku, Umeri (radiallahu anhu) e pa rrobën
e tij poshtë zogut të këmbës dhe tha: ‘O djalosh, ngrije rrobën tënde, sepse
kjo është më e mirë për rrobën tënde dhe më e devotshme për Zotin tënd.’
Tha: ‘O Abdullah, shiko se sa borxhe kam.’ Pasi i bënë llogarinë, gjetën se
borxhi i tij arrinte 86.000 dirhemë. Pasi la porosi ta shlyenin borxhin, i tha
Abdullahut: ‘Shko tek Aishja, bëji selam prej meje, dhe mos i thuaj nga
Emiri i besimtarëve, sepse unë sot nuk jam më emir, por thuaji: ,Të
kërkon leje Umeri, biri i Hatabit, që të varroset pranë dy shokëve të tij.,