Dhuratë Speciale për Drilon Gashin

është e paligjëruar.
[3] - Kjo shprehje nuk është e përshtatshme sepse jo çdokush që beson diçka
që e kundërshton Sunetin del nga feja.
[4] - Dijetarët e Hadithit janë të kapurit për Librin e Allahut të Lartësuar dhe
ndjekësit e rrugës së të Dërguarit të Tij, Muhamedit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sellem).
Esh Shehristani në librin “El milel uen nihal” thotë: “Janë quajtur
ithtarë të Hadithit sepse ata kujdeseshin për gjetjen e Haditheve dhe të
transmetimeve që vinin nga të parët, pastaj nxirrnin ligjet e dispozitat në
mënyrë të drejtpërdrejtë nga tekstet e tyre, duke mos u kthyer te kijasi
(shëmbëlltyra e çështjeve me njëra-tjetrën) apo te logjika e tyre, vetëm në
rast se nuk gjenin Hadith apo fjalë të Sahabeve. Sipas kësaj domethënieje,
ata janë ndryshe nga pasuesit e logjikës dhe e të kuptuarit të tyre.
Dijetari i Islamit, Ibën Tejmije (Rahimullah), në sqarimin e asaj që është
për qëllim me shprehjen “Ehlul Hadith” thotë: “Me shprehjen “Ehlul
Hadith”, ne nuk kemi për qëllim thjesht ata që mjaftohen me të dëgjuarit
e tij, të shkruarit apo të transmetuarit e tij, por kemi për qëllim me këtë
shprehje të gjithë ata të cilët garojnë në mësimin e Haditheve
përmendësh, i njohin dhe i kuptojnë ato me perceptim gjithpërfshirës; të
drejtpërdrejtë apo të tërthortë.” == … Më pas tregon diçka nga vlera e tyre,
duke thënë: “Veçoria më e afërt tek ata, është dashuria për Kuranin dhe
Hadithin, kërkimi për gjetjen e tyre dhe të domethënies së tyre, si dhe të
vepruarit sipas asaj që mësojnë prej tyre. Për këtë shkak, fukahatë –
juristët-, të cilët janë dijetarë të Hadithit, e njohin të Dërguarin e Allahut
më mirë se fukahatë e tjerë. Po kështu edhe prijësit prej tyre, e njohin
politikën profetike më mirë se të tjerët, dhe populli i thjeshtë prej tyre,
ka më shumë të drejtë se të tjerët në dashurinë e të Dërguarit (sal-lAllahu
‘alejhi ue sel-lem).” [Mexhmuul fetava: 4/95].
Në një vend tjetër thotë: “Ehlul Hadith” janë selefët e tre brezave të parë
dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tyre.” [Mexhmuul fetava: 6/355].
[5] - Mutezilitë janë një prej grupeve të humbura, të cilët janë shfaqur në kohën
kur Vasil ibën Atai nxori bidatin e tij, duke thënë se Fasiku-ai që bën harame
të mëdha- është në një vend të mesëm midis kufrit dhe imanit (mosbesimit
dhe besimit) dhe për këtë shkak, Hasen el Basriu e largoi atë nga mësimet e
tij. Atëherë ai u veçua në një prej cepave të xhamisë së Basras dhe atij iu
bashkua shoku i tij, Amër ibën Ubejd ibën Bab. Atëherë njerëzit thanë se ata të
dy u veçuan (itezela) nga fjala e popullit, ndërsa pasuesit e tyre i quajtën që
atë ditë me termin “mu’tezili.”
Ky emërtim përfshin një numër të madh grupesh të cilat i bashkojnë me njëratjetrën
në bidatin e tyre disa çështje prej të cilave po përmendim: Mohimi i
cilësive të përhershme të Allahut të Lartësuar, mohimi i të shikuarit Allahun
me sy (në Ditën e Kijametit), thënia se Fjala e Allahut është e krijuar, thënia