Taifas Literary Magazine no. 3, September, 2020

31
Taifas Literary Magazine no. 3, 2020, September
jej ślad znalazł się w chińskiej kronice dynastii
Juan, w którym Tursko występuje pod
zniekształconą nazwą Tulisseko. Tyle tylko, że
już następnego dnia polskie rycerstwo
doznało klęski pod Chmielnikiem i Tarczkiem,
co otworzyło Mongołom drogę do Krakowa.
To właśnie wtedy zginąć miał, przeszyty
strzałą, krakowski hejnalista. A potem była
przegrana bitwa pod Legnicą i śmierć księcia
Henryka Pobożnego. Tak przynajmniej
sądzono dotychczas, bo nowe źródła zasiały
wątpliwości. Wiele bowiem wskazuje, że
książę mógł zginąć pod …
Sandomierzem. Z dość późno
odkrytej Historia Tatarów
wynika, że książę nie zginął w
bitwie pod Legnicą, lecz został
wzięty do niewoli, a potem
Mongołowie: kazali mu klękać
przed martwym wodzem,
który poległ w Sandomierzu. Z
zapisu tego wynika więc, że
podczas
oblężenia
Sandomierza zginął jakiś
mongolski wódz, na tyle ważny,
że godny książęcego pokłonu.
Nie wiadomo jednak gdzie ten pokłon był
oddany. Nie da się wykluczyć, że zwłoki
mongolskiego wodza wieziono aż pod Legnicę,
chociaż możliwe jest także, że został on
pochowany pod Sandomierzem, a Henryka
Pobożnego przywieziono, aby pokłonił się
mogile, a kiedy odmówił, został ścięty, a jego
głowę zawieziono na Węgry, które były
głównym celem mongolskiego najazdu.
Arkan na miejskiej szyi
Kolejne najazdy ze wschodu nazywamy
tatarskimi, bowiem po rozpadzie imperium
Czyngis Chana nad Morzem Czarnym
year I, no. 3, 2020, September
powstało państwo tatarskie (tzw. Złota Orda),
przejmując pałeczkę w krwawej sztafecie.
Z informacji zawartej w Kronice
wielkopolskiej wynika, że początek kolejnego
oblężenia Sandomierza miał miejsce w
pierwszych dniach grudnia 1259 roku, a
Tatarami dowodził wódz o imieniu Burundaj.
Przebieg oblężenia i jego tragiczne skutki
znamy z tzw. Kroniki wołyński – halickiej, a
drobiazgowość opisu skłania do
przypuszczenia, że jej autor był naocznym
świadkiem wydarzeń.
Z kronikarskiego zapisu
wynika, że oblężenie
Sandomierza trwało bardzo
długo, a bezpośredni szturm z
udziałem machiny oblężniczej
trwał nieustannie przez cztery
dni i był skierowany na
umocnione miejskie wzgórze.
O bohaterstwie obrońców
świadczy odnotowany w
kronice fakt, kiedy to nie
wymieniony z imienia obrońca
sam jeden rzucił się na
atakujących Tatarów. Dla
kronikarza jest to tym bardziej dziwne, że
obrońca nie był: ani z bojarów ani ze
szlachetnego rodu. Kiedy siły obrońców
miasta stopniały, zdecydowali o przedarciu się
do osobno bronionego Zamku, połączonego z
miastem wąskim mostem przerzuconym nad
głębokim parowem, po którym dziś nie
pozostał żaden ślad. Kolejnym punktem
obronnym, oddzielonym od miasta i Zamku
głębokim jarem było także, zabudowane
kościołem wzgórze – dziś zwane Katedralnym
- połączone z miastem kolejnym mostem. W
kościele tym także schroniła się część
ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198