Kamp is Lekker Tydskrif Julie 2020

Francois Otto
Storie deur: Lorinda Gerber
Wynand vd Merwe
Ryno Cloete
Grendelkamp!
Daar is niks wat `n huisgesin soveel energie kan gee
soos die woordjie ‘kamp’ nie.
Alles word gepak, behalwe die swaar meubels. Die
sleepwa is vol en kraak onder die gewig. Die res
van die items word op die agterste sitplek ingedruk
tussen ons kinders. Die karretjie sukkel `n bietjie
om weg te kom.
Pappa trap die petrolpedaal diep weg en die
enjinkap begin bewe.
Toe is ons weg. Ons ry 3 meter. Ons is hier. Ons
boude is seer gesit, lywe seer gery en ons is gedaan
van die inmekaar gekrimp sit. Maar daar moet tent
opgeslaan word en die kamparea moet reg voor
donker.
Dis `n gewriemel en `n gewerskaf. Na `n paar uur is
alles reg. Ons sit rustig agter oor op die
kampstoele. Ma teug aan haar wyntjie en Pa slaan
`n yskoue biertjie weg. Kleinsus kyk om haar rond
met `n erge frons tussen haar oë. Sy wil begin
praat, maar ons almal sê gelyktydig: “Moenie dit sê
nie.”
“Maar ….”
“Maar niks. Ons kamp,” sê boeta. Sussie druk en
draai haar groottoon in die grasperk, sug en skraap
al haar moed bymekaar: “Maar ons is nie by die see
nie!” “Dis `n bosveldkamp,” laat Ma hoor.
“Is nie,” sê sussie met `n bitterlike ongelukkige
uitdrukking op haar gesiggie: “Hierdie is maar net
ons voortuin!!”
“Nou wat het jy gedink?”
“Hierdie is grendelkamp!”
Martin Ooosthuizen
wil boeta vies weet: