Çanakkale Zaferinin 104.yıldönümü

Tüm Anadolu’nun seferber olduğu,liselerin savaşta hayatını
kaybeden öğrencileri yüzünden mezun veremediği,annelerin
evlatlarını alnına kına yakarak gönderdiği bir savaşın sonucu
şüphesiz kanla yazılan bağımsızlık olabilirdi.18 Mart Çanakkale
Zaferi, Kurtuluş Savaşı’nın da kıvılcımını yakan bir toplum
bilinci yaratması açısından tarihimizin en önemli günlerinden
biridir.Bu toprakların bir kez daha aynı acıları yaşamamasını
gönülden diliyor, tüm şehitlerimize rahmet diliyor ve saygıyla
anıyoruz.Ruhları şad olsun.
LHÜ REKREATİF ETKİNLİKLER ve EDEBİYAT TOPLULUĞU

CEPHEDEN MEKTUPLAR

Çanakkale İçinde Aynalı Çarşı
Hepimizin bildiği Çanakkale türküsünün hikayesi bir mektuptan kaynak
almaktadır.Mektubu yazan yazar Emrullah Nutku’nun kardeşi
Seyfullah’tır.
1903 doğumlu olan Seyfullah savaşın arifesinde Çanakkale Sultanisi
(lisesi) 1. sınıf öğrencisidir. Seyfullah, Çanakkale’den gönderdiği ve
üzerinde 29 Eylül 1914 tarihi yazılı olan mektubunda şöyle der:

Sevgili Anneciğim,
Canımıza tak diyen iki yıllık gurbet hayatından artık kurtuluyoruz. Sana ve aileme
kavuşacağım için seviniyorum.
Mektebimizi alıyorlar., hastane olacakmış, bizi de İstanbul’daki mekteplere
dağıtacaklarmış. Hocalarımızın çoğu da askerlik hizmetine gidiyorlar, büyük sınıflar
da gönüllü yazılacaklarmış. Bugün Türkçe hocamız sınıfa geldi, ama çok kalmadı,
bize veda etti. Bize; “Zamanı gelince cephede yapılacak vatan hizmetinin mektepte
yapılan hizmetten kutsi olduğunu” söyledi.

Birkaç günden beri Çanakkale sokaklarından askerler geçiyor. “Çanakkale
içinde aynalı çarşı, anne ben gidiyorum düşmana karşı” şarkısını
söylüyorlar. At üstünde zabitler, top arabaları, mekkare ve deve kervanları
sokağımızı doldurdu. Harp olacakmış. İngiliz ve Fransız harp filoları
boğazın dışında dolaşıyormuş. Buraları bombardıman edeceklermiş. Bu
bombardımanı görmek isterdim, ama yakında Çanakkale'den ayrılacağız.
Ama size kavuşacağım ben.
Beybabamın, sizin ellerinizi öper kardeşlerime selam ederim.
Oğlunuz Seyfullah.

Bir Haftadır Ölüleri Gömüyorlar
4. Müfreze 6. Bölük’ten mektubun sonuna adını yazmayan bir asker, 15
Kasım 1915 tarihli mektubunda şöyle diyor:
“Sevgili Babacığım,
Bir süreden beri Limni’deki hastanedeydim. Ateş hattına yeni döndüm.
Dizanteri yüzünden çok zor günler geçirdim. Şimdi daha iyiyim. Savaşın
bitmesini istiyorum. Artık canıma yetti. 1. Tugayın Tekçam mevkiine yaptığı
taarruzu okumuşsundur. Ben de o taarruzda yer aldım. Daha fazlasını
görmek istemiyorum. Türk siperlerine ulaştığımızda her şeyin ve hepsinin
deniz topçu atışıyla paramparça edildiğini, Türklerin orada burada üçerli
dörderli üst üste yığıldığını gördüm. Burada bir Connaught Taburu var. Bir
haftadır ölüleri gömüyorlar.”

İşgalci Güçlerden Bir Asker;Lance
'Sevgili Anneciğim; Bana göre, yarımadada pek çok şey yaşanmasına rağmen,
bugüne kadar üç çok önemli olay oldu...'' Çanakkale savaşlarında işgalci güçlerin
saflarında savaşan Lance isimli bir asker annesine Gelibolu'dan yazdığı mektubuna
bu sözlerle başlıyor. Osmanlı tarihinin Birinci Dünya Savaşı'ndaki en büyük zaferi
olarak görülen savaş deniz ve kara çarpışmaları olmak üzere iki aşamadan
oluşuyordu. 9 ay süren kara harekatında binlerce Osmanlı, İngiliz, Fransız, Hint ile
Avustralya ve Yeni Zelanda askeri (Anzaklar) hayatını kaybetti. '

Lance kanlı çarpışmaları, özellikle de çıkarmayı anlatırken şöyle devam
ediyor:
''Birincisi, tarihin uzun yıllar unutamayacağı çıkarma harekatı.
İnsanın bunun değerini, muhteşemliğini ve mucizeviliğini anlayabilmek
için çıkarmanın gerçekleştirildiği noktayı mutlaka görmesi gerekir.
Elbette bu harekat çok iyi düşünülmüştü. İkincisi ise, geçtiğimiz 11
Mayıs'ta binlerce Türk'ün bizim hatlarımıza yaptığı karşı taarruzdu.
Karşılaştırdığımızda bizim kayıplarımız çok azdı, tüm hat boyunca
yaklaşık 500 kişi. Çıkarma harekatından bu yana üzerimize böylesine
çok sayıda geldikleri ilk ve tek andı.Üçüncüsü ise 6. Takviye
kuvvetimizin planladığı ve çok ağır kayıplar verdiği Tekçam
taarruzuydu. Belki de bu harekata katılmadığım için çok
şanslıyım.Tekçam'da hemen hemen en şiddetli muharebe yaşandı.
Tanıdığım o kadar çok dostumu kaybettim ki…
12 Kasım 1915, Gelibolu, Lance

Bari benim intikamımı siz alın!
“Sabah güneşin doğmasıyla birlikte yüzlerce topun soğuk namlusundan müthiş
seslerle çıkan mermilere asabiyetle yumruklarını sıkan askerin, düşman üzerine
atılmak ve onları toprağa sermek için dört gözle bekletilen ileri hareketin emrini
aldı. Gazileri takviyeye gidiyorduk. İlderesi düşmanın yüzlerce mermisinin
düştüğü yer olup buradan geçmek biraz tehlikeli ise de düşmandan intikam için
bütün bedenleri titreyen askerim, din kardeşlerine yetişmeye mani olan her şeye
bir alaka bakışla fırlayarak ileri atıldılar.

Yol üzerinde her nasılsa düşman mermisinden ateş alan bir sandık cephane, yolu
bütün bütün kapamış. Dini, vatanı, milleti için yoldan geçmeye çırpınan bu Türk
kalpleri, civardan tedarik ettiği kum torbalarını omuzlayarak yanan sandık üzerine
hemen dördü birden atıldı. İki saniye sonra sandık, torbalar altında kalmış ve
yolumuza mani olacak müşkülat ortadan kaldırılmıştı. Bu dört askerin cesareti ve
fedakarlığı sayesinde İlderesi yolu açıldı. Tam zamanında Gaziler’de bulunan silah
arkadaşlarına yetişmek mümkün oldu ise de Ethem Onbaşı ismindeki nefer bu
vazifeyi yerine getirirken sol kalçasından şarapnel misketiyle yaralanarak şu sözleri
söyledi. ‘Bir senedir kullandığım silahımla hunhar düşmana bir kurşun atmadan
hastaneye gidiyorum. Bari benim intikamımı siz alın’ diye ellerime kapandı ve sulu
gözlerinden yaşlar akıtarak ayrıldı.”

Onlar artık bizim evlatlarımız olmuşlardır!
Çanakkale Savaşları’nın Anafartalar kahramanı ve Türkiye Cumhuriyeti’nin
kurucusu büyük önder Atatürk’ün 1934 yılında Anzak askerlerinin annelerine
ithafen yazdığı mektup ise şöyle:
“Bu memleketin toprakları üzerinde kanlarını döken kahramanlar! Burada bir dost
vatanın toprağındasınız. Huzur ve sükûn içinde uyuyunuz. Sizler, Mehmetçiklerle
yan yana, koyun koyunasınız. Uzak diyarlardan evlatlarını harbe gönderen analar!
Gözyaşlarınızı dindiriniz. Evlatlarınız bizim bağrımızdadır. Huzur içindedirler ve
huzur içinde rahat uyuyacaklardır. Onlar, bu toprakta canlarını verdikten sonra,
artık bizim evlatlarımız olmuşlardır.” Atatürk, 1934

Avustralyalı bir annenin mektubu
“Gelibolu topraklarında yitirdiğimiz evlatlarımızın acısını, âlicenap sözleriniz
hafifletti. Gözyaşlarımız dindi. Bir ana olarak bana, bir güzelim teselli bahşetti.
Yavrularımızın sonsuz uykularında, huzur içinde dinlendiklerinden hiç kuşkumuz
kalmadı. Majesteleri kabul buyururlarsa bizler de kendilerine Ata demek istiyoruz.
Çünkü, yavrularımızın mezarları başında söylediğiniz sözler, ancak bir öz babanın
sözleri gibi yüce, ilahi… Evlatlarımızı bir baba gibi kucaklayan büyük Ata’ya tüm
analar adına şükran, sevgi, saygıyla…”

TANINMIŞ İSİMLERİN GÖZÜNDEN ÇANAKKALE

“Çanakkale Zaferi, Türk askerinin ruh kudretini gösteren şayanı hayret
ve tebrik bir misaldir. Emin olmalısınız ki, Çanakkale Muharebelerini
kazandıran bu yüksek ruhtur.”
Mustafa Kemal Atatürk

‘Çanakkale’de başarılı olamadık. Nasıl başarılı olurduk ki? Zira
Türkler yuvasına girilmiş aslanların hiddetiyle, cüret ve cesaret
kahramanlığı ile savaşıyorlardı. Böyle bir millet görmedim.’
Sir Julien Corbet

“Avrupa’da hiçbir asker yoktur ki, bu ifadenin altını çiziyorum, Türklerle
mukayese edilebilsin. Almanların müdafaada gayet iyi oldukları kabul olunabilir.
Fakat siperlerde onlar dahi Türklerle kıyas edilemez. Misal olarak Gelibolu’yu
zikretmek isterim. Orada bizim gemi ateşlerimizle büyük zayiata uğrayan kıtalar,
Türk olmasalardı. Yerlerinde kalamaz ve derhal değiştirilirlerdi. Halbuki, Türkler,
bütün muharebe müddetince yerlerinde kaldılar.”
General Townshend

"Türkler, Çanakkale’yi zorlayan çağının en ileri tekniğine sahip güçler
karşısına adeta bir kale gibi dikilmişlerdir.”
Winston Churchill

“... Türk askerinin savaş ve dövüş hususunda haiz bulunduğu evsafın bidayette
layıkıyla takdir edilmemiş olması, İngilizler için felaket olmuştur.... Türk askerinin
ne yaman muharip olduğunu, İngilizler kendileriyle dövüştükten sonra bittecrübe
anlamışlardır.”
İngiliz Generali Oglander

“Çanakkale Seferi, Türk milletinin eski kudret ve kuvvetini muhafaza
ettiğini, can çekişen bir imparatorluk içinde kahraman bir milletin
varlığını meydana koydu.”
General Fahri Belen

“Çanakkale müdafaası, üç mucizeler muharebesidir hâli kurtardı;
maziye hamaset ve azametini iade etti; vatanımızı bir vatanı ebedi
yaptı.”
Sami Paşazade Sezai

ŞİİRLERLE ÇANAKKALE

ÇANAKKALE
Övün ey Çanakkale, cihan durdukça övün!
Ömründe göstermedin bin düşmana bir gün.
Sen bir büyük milletin savaşa girdiği gün,
Başına yüz milletin birden üşüştüğü yersin!
Sen savaşa girince mızrakla, okla, yayla.
Karşına çıktı düşman çelikten bir
alayla.
Sen topun donanmayla, tüfeğin bataryayla,
Neferin ordularla boy ölçüştüğü yersin!
Nice tüysüz yiğitler yılmadı cenk devinden,
Koştu senin koynundan çıkar çıkmaz
evinden.
Sen onların açtığı bayrağın alevinden,
Kaç bayrağın tutuşup yere düştüğü yersin!
Toprağından fazladır sende yatan adamlar,
Irmağın kanla çağlar, yağmurun kanla damlar.
O cenkten armağandır sana kızıl akşamlar,
Sen silahın inançla son döğüştüğü yersin!
Bir destana benziyor senin bugünkü halin.
Okurken duyuyorum sesini ihtilalin.
Övün ey Çanakkale ki sen Mustafa Kemal'in,
Yüz milletle yüz yüze ilk görüştüğü yersin!
FARUK NAFİZ ÇAMLIBEL

ÇANAKKALE ŞEHİTLERİNE
Şu Boğaz harbi nedir? Var mı ki dünyada eşi?
En kesif orduların yükleniyor dördü beşi.
-Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya-
Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.
Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!
Nerde-gösterdiği vahşetle ‘bu: bir Avrupalı’
Dedirir-Yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,
Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!
Eski Dünyâ, yeni Dünyâ, bütün akvâm-ı beşer,
Kaynıyor kum gibi, mahşer mi, hakikat mahşer.
Yedi iklimi cihânın duruyor karşında,
Avusturalya’yla beraber bakıyorsun: Kanada!
Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk:
Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk.
Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ…
Hani, tâuna da züldür bu rezil istilâ!

Ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asil,
Ne kadar gözdesi mevcûd ise hakkıyle, sefil,
Kustu Mehmedciğin aylarca durup karşısına;
Döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına.
Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz…
Medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz.
Sonra mel’undaki tahribe müvekkel esbâb,
Öyle müdhiş ki: Eder her biri bir mülkü
harâb.
Öteden sâikalar parçalıyor âfâkı;
Beriden zelzeleler kaldırıyor a’mâkı;
Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin;
Sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin.
Yerin altında cehennem gibi binlerce lağam,
Atılan her lağamın yaktığı: Yüzlerce adam.

Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer;
O ne müdhiş tipidir: Savrulur enkaaz-ı beşer…
Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el,
ayak,
Boşanır sırtlara vâdilere, sağnak sağnak.
Saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller,
Yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller.
Veriyor yangını, durmuş da açık sinelere,
Sürü halinde gezerken sayısız teyyâre.
Top tüfekten daha sık, gülle yağan mermiler…
Kahraman orduyu seyret ki bu tehdide güler!
Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından;
Alınır kal’â mı göğsündeki kat kat iman?
Hangi kuvvet onu, hâşâ, edecek kahrına râm?
Çünkü te’sis-i İlahi o metin istihkâm.

Sarılır, indirilir mevki-i müstahkemler,
Beşerin azmini tevkif edemez sun’-i beşer;
Bu göğüslerse Hudâ’nın ebedi serhaddi;
‘O benim sun’-i bedi’im, onu çiğnetme’ dedi.
Asım’ın nesli… diyordum ya… nesilmiş gerçek:
İşte çiğnetmedi nâmusunu, çiğnetmiyecek.
Şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar…
O, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar,
Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.

Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor tevhidi…
Bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmiyecek makberi kimler kazsın?
‘Gömelim gel seni tarihe’ desem, sığmazsın.
Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o
kitâb…
Seni ancak ebediyyetler eder istiâb.
‘Bu, taşındır’ diyerek Kâ’be’yi diksem
başına;
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem
taşına;
Sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namıyle,
Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle;
Mor bulutlarla açık türbene çatsam da
tavan,
Yedi kandilli Süreyyâ’yı uzatsam oradan;

Sen bu âvizenin altında, bürünmüş kanına,
Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına,
Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile âvizeni lebriz etsem;
Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana…
Yine bir şey yapabildim diyemem hâtırana.
Sen ki, son ehl-i salibin kırarak savletini,
Şarkın en sevgili sultânı Salâhaddin’i,
Kılıç Arslan gibi iclâline ettin hayran…
Sen ki, İslam’ı kuşatmış, boğuyorken hüsran,
O demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın;
Sen ki, rûhunla beraber gezer ecrâmı adın;
Sen ki, a’sâra gömülsen taşacaksın… Heyhât,
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât…
Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber,
Sana âğûşunu açmış duruyor Peygamber.
MEHMET AKİF ERSOY

BU VATAN KİMİN?
Bu vatan, toprağın kara bağrında
Sıra dağlar gibi duranlarındır.
Bir tarih boyunca onun uğrunda
Kendini tarihe verenlerindir.
Tutuşup kül olan ocaklardan,
Şahlanıp köpüren ırmaklarından,
Hudutlarda gaza bayraklarından
Alnına ışıklar vuranlarındır.
Ardına bakmadan yollara düşen,
Huduttan hududa yol bulup koşan,
Şimşek gibi çakan, sel gibi coşan,
Cepheden cepheyi soranlarındır.

İleri atılıp sellercesine,
Göğsünden vurulup tam ercesine,
Bir gül bahçesine girercesine
Şu kara toprağa girenlerindir!
Tarihin dilinden düşmez bu destan,
Nehirler gazidir, dağlar kahraman.
Her taşı bir yakut olan bu vatan
Can verme sırrına erenlerindir
Gökyay’ım ne desem ziyade değil
Bu sevgi bir kuru ifade değil.
Sencileyin hasmı rüyada değil
Topun namlusundan görenlerindir.
ORHAN ŞAİK GÖKYAY

Bir Yolcuya
Dur yolcu! Bilmeden gelip bastığın
Bu toprak, bir devrin battığı yerdir.
Eğil de kulak ver, bu sessiz yığın
Bir vatan kalbinin attığı yerdir.
Bu ıssız, gölgesiz yolun sonunda
Gördüğün bu tümsek Anadolunda,
İstiklal uğrunda, namus yolunda
Can veren Mehmed’in yattığı yerdir.
Bu tümsek, koparken büyük zelzele,
Son vatan parçası geçerken ele,
Mehmed’in düşmanı boğdugu sele
Mübarek kanını kattığı yerdir.
Düşün ki, haşrolan kan, kemik, etin
Yaptığı bu tümsek, amansız, çetin
Bir harbin sonunda bütün milletin
Hürriyet zevkini tattığı yerdir.
Necmettin Halil Onan

Çanakkale Zaferi’nin 104.yıl dönümünde bu toprakları bize
mukaddes bir vatan kılan tüm şehitlerimizi,başta Gazi Mustafa
Kemal Atatürk olmak üzere şükranla anıyoruz.