the Least Magazine, Spring 2017

PRESUMED EDITOR’S CORNER

Tautological Love
Alp Tegin
This sentence starts the poem.
This sentence states her beauty.
This sentence states her free spirit.
This sentence likens her to flowers.
This sentence rhymes with her name.
This sentence likens her movements to that of a swan.
This sentence states how much I love her.
This sentence states how I can't declare my love for her.
This sentence repeats her beauty.
This sentence assures that one day she will learn how much I love her.
This sentence states that we are destined to be together.
This sentence ends the poem.

"Dream for Success" is an Illusion
Sercan Şimşek
William Arthur Ward states that "If you can imagine it, you can
achieve it. If you can dream it, you can become it". How long have
people believed in this idea? We are exposed to this sacred concept
that discloses the dreams as requirements of success in real life with
beautiful quotations, forceful stories or public figures. People in
television or even around us, no matter what their position, status,
education level or world-view is, talk to us as if we could reach our
every goal and the only obstacle which keeps us from it is the lack of
dreaming it. However, the reasons behind it might be deeper than we
think. Dreaming of success has been an increasing activity among
young people with the developments of technology which provides us
to enter a world with plenty of books, movies, poems, tv-series or
stories. We identify ourselves with the successful people who are
presented to us or we create in our dreams.
Success should be comprehended as a straightforward process
instead of an outcome which ends up being a final. Because, human
beings have started to develop a modern instinct that keeps them
unsatisfied. In the same way, dreaming of success aims to train
‘robots’ that act the same, feel the same and dream the same as it’s
required. In the role of contemporary Puritan mindset, every young
individual regards themselves as chosen warriors in the long marathon
created by motivational and inspirational lies. There is a job called
‘motivational speaker’ which has become very popular nowadays. It
prepares you to be inspired to watch how you can do it and adjoin it
with your dreams in order to boost your energy and spirit. Not to do it
but only to watch as a usual, typical, expected and normal. It seems
like this system makes common people feel as if they would
accomplish their dreams of becoming a famous figure. In this regard,
realizing that you are an ordinary person, but spotting the
opportunities around you, might be the better elixir than being
motivated by an idea which raises our expectations as the source of
the biggest disillusionments. Dream it for success but don’t fool
yourself.

Blue Wishes for Death
Şafak Sarper Aksu
Now. He was in his room with closed eyes. Years
has taken its toll on his face. Each wrinkle was a different
memory that he tried to forget. A different story. He put on
a song on the antique gramophone that she bought him a
long time ago. Liewsi took a cigarette from his old blue
metal cigarette case and started to think about the song. It
was like the autumn. A cascade of rain washing through
the yellow and red of the forest. Cold wind sweeping
through the trees. Like an eternal waltz of death and
decay. Death and decay. He thought about her decayed
body under the soil. It was told him while he was a boy
that all life comes from the earth. No. *It took his life, her
love . Took and embraced her years ago.
The gray smoke of cigarette was hurting his eyes,
he was dying and crying with every breath. Why was he
smoking he asked himself. It was not an addiction, no. To
die, it must be. He wished that he couldn’t wish for death,
he wished that he had a reason to live. As his cigarette
was fading, her voice that was still haunting him was
fading.
Walked to the door of his filthy apartment. After a
reckless locking of the door, he started to go down the
stairs. She once told him that stairs were good for his
health. He went up and entered the elevator. While looking
to the number board on the elevator he thought how many
good things happened to him since she was gone. With a
sigh, he pushed the button zero.

Walking through the door of the building, he
realized that it was raining outside. *The man with lonely
face could smell that odd dust mixed with water. That
smell created a flashback to her funeral ceremony in Mt.
Pleasant cemetery. While he was walking to his car, a
teardrop was walking on his face. *The man gripped the
steering wheel as he was holding her hands, strong but
kind *and made his way to the exact point that she had
lost her life a year ago.
After a long drive, he was there. Stopped the car
and took another cigarette from his blue cigarette case. He
started to look the sea and the rocks that she killed herself
by jumping off the cliff. He watched the ashes of the
cigarette falling down. He’d come to realize how much he
missed her. He closed his eyes and jumped off the cliff as
she did one year ago. Just before the clash he opened his
eyes and saw the blue sea. And now, he was dead.

Postmodern’e Alternatif: Metamodern
Ataberk Bozkurt
Özellikle bölümümüz öğrencileri olarak sıkça sorduğumuz bir
soru var: “Postmodern sonrasında ne olacak, sıradaki akım nedir?”.
Arkadaşlarımla edebiyat hakkında sohbet ederken de konu sürekli
günümüz edebiyatına, edebiyatın eksikliklerine ve savunduğu
ideolojilere geliyor. Onlara verdiğim cevap daima aynı: “Tutar mı
tutmaz mı bilemiyorum ama bence sonraki adım Metamodernizm.”
Metamodernizm hakkında biraz konuşmak istiyorum çünkü bu
konuda kendimi kaşif gibi hissediyorum ve şu an bulgularımı the Least
okuyucularıyla paylaşmak için elime büyük bir fırsat geçti. İnternette
rastgele gezerken (YouTube, evet) karşıma çıkan bir video sayesinde
öğrendiğim bu akım hem postmoderniteyi hem de bugün içinde
bulunduğumuz akımı anlamama yardımcı oldu. Bu akımla ilk defa
Wisecrack adlı kanalın yaptığı, Shia LeBeouf’un sanat anlayışını
anlatan videoda 1 karşılaştım. Merak ettim ve araştırmaya başladım
ama bilgilendirici bir yazı yazmak için uzun bir süre öğrendiklerimi
sindirmem gerekti. Luke Turner adlı sanatçının “Metamodern
Manifesto”sunu Türkçeye çevirdim 2 ve artık araştırmam sonucunda
sizlere aktarabileceğim bir sonuca varabildim.
Öncelikle bahsetmem gereken husus, akımın ana fikri olan
“oscillation” yani “sallantı” 3 . Yaşadığımız çağdan tarihe baktığımız
zaman, insanların daima bir ileri, bir geri gittiğini görüyoruz. Büyük
başarıları olan, adımlar atan insanlık yüzyıllar içerisinde inşa ettiği tüm
değerleri ve edindiği birikimi meşale-odun ikilisiyle yakıp kül etme
potansiyeline sahip. Örneklerini tarihte görebiliriz: İskenderiye
Kütüphanesi’nin yanması ve Nazilerin kitap yakması gibi. Roma’nın
yıkılışından önceki medeniyetler ve sonrasında neredeyse bin yıl
süren karanlık çağ ne de 1990’ların ardından gelinen 2017’nin gerçeksonrası
dünyasına benzemekte. Sallantı, izlerini edebiyatta da
göstermekte, birbirine tepki olarak doğan akımlar zinciri bunun en
büyük kanıtı. Tarih boyunca süregelmiş bu sistem değişecek değil,
değişecek olsaydı zaten değişirdi. Bir insanın mutlu olmak ve iyi şeyler
yapmak için, Sallantı’ya uyum sağlamalıdır.
Gelinen noktaysa, Modernite’nin temelini attığı büyük yapının
Postmodern tarafından yıkılması ve –bence- ortasında kaldığımız
noksanlık. Postmodern, “sistemin”, “ilerlemenin” en büyük düşmanı
olarak gelişimin önünü tıkadı; Metamodernlerin söylemi insanın
sistemin kuralları dahilinde oynayıp, onu doğru yerlere yönlendirmesi
gerektirdiğidir. Sistemler, kurallar, kötü-gereksiz değildir fakat kusurları

vardır ve bu kusurlar, pürüzlerin iyileştirilmesi halinde çalışmaya
devam edeceklerdir. Politik olarak güdülen, kutuplaştıran tutumların
sonucunu herhangi bir haber kanalında izleyebilirsiniz. Oysa sistemin
yıkılıp, “anlamın” yokluğun içinde kaybolması sırasında insanların
büyük bir çoğunluğu yaşanan entelektüel gelişimden kopmuş,
Postmodern başarısız olmuştur.
Öncülü Postmodern’nin ironik ve sorgulayan, doğru-bilmez
tavrı Metamodern’nin belki de en temel farkıdır. Metamodern
samimiyeti ve farkındalığı savunur fakat farkındalık fikirlerin altında
yatan anlamı baltalamamalıdır. Eğer ki anlam insan elinden çıkmış bir
sistemse, bizim bu sistemin kurallarına göre oynamaktan başka
çaremiz yoktur ve inkar, farkındalığın bahane edilmesi, sapkınlıktan
başka bir şey değildir. Metamodern, anlamın sahteliğinin farkında olup
bunu bozuntuya vermemektedir.
Metamoderna adlı sitede yazan Hanzi Freinacht aynı
zamanda Metamodern düşüncenin felsefi ve kültürel yanları üzerine
dikkat çekici makaleler yayınlamakta. Edebiyat kuramlarını ve özellikle
göstergebilimin temellerini öğrendikten sonra okuduğunuz zaman,
Metamodernizmin bir akım olarak kendine yer edinmesi halinde,
Postmodernin altını deşerek boşalttığı çoğu şeyi doldurabilecek bir
potansiyele sahip. Freinacht’ın Metamoderniteyi açıkladığı makalesi “5
Things that Make You Metamodern”, adından da anlayacağınız üzere
savunulan asıl noktaları güzelce özetliyor.
Öncelikle Metamodernizm, tüm konseptleri incelerken nötr bir
duruş sergiler. Eğer herhangi bir düşünceyi, fikri, nesneyi vs.
duyduğunuzda negatif bir tepki veriyorsanız, sizin o konsepte karşı
“alerjiniz” var demektir. (Bu konsept, yazarın da verdiği örnekler
olarak, feminizm veya kapitalizm hatta Justin Bieber bile olabilir.)
Yapısalcı yaklaşım, bu konseptleri incelerken bunların zıtlıklarını
belirleyip karşılaştırma yaparken, Post-yapısalcı yaklaşım da aslında
zıt olmadıklarını, eşit olduklarını, birinin diğeri ile beraber bir olduğunu
savunacaktır. Metamodern yaklaşım ki burada belki de Meta-yapısalcı
demeliyim, yaklaşım konseptlere verdiğiniz “alerji” tepkisinin size belli
bir düşünce yapısından geldiğini ve bunun farkında olup yeniden o
konsept üzerine sizin karar vermeniz gerektiğini savunmaktadır.
Kırmızı trafik lambasını buna örnek olarak gösterebiliriz.
“Construction” yaparak incelersek ilk trafik lambasının nerede
kullanıldığı, neden kırmızı-yeşil kullanıldığını incelememiz gerek. Eğer
trafik lambasını “deconstruct” edecek olursak, neden “dur” anlamına
gelen ışığın “kırmızı” olduğunu inceleyip, aslında “yeşil” ışığın da dur

demek olabileceğini savunup, lambaların anlamsız olduğunu ortaya
çıkarmalıyız. Metamodern düşünce ise “reconstruction” ile kişinin
“diyalog” yöntemi gibi, bir kavşaktaki düzensizliği fark edip, burayı
düzenleyecek bir olgu gerektiğini iddia edip, bunun için trafik
lambalarının uygun bir yöntem olduğunu, kırmızının bilimsel-kültürel
özelliklerinden dolayı da oraya yerleştirildiğini belirlemesi gerekir. Yani
her konseptin, iyi ya da kötü, bir amacı ve geçmişi olduğunu kabul
edip, objektif olarak değerlendirmeye alıp, muhalefet olmaktan
vazgeçmesi gerekmektedir. Freinacht’ın da dediği gibi “What is, is just
as interesting as what isn’t.”
Metamodern düşüncenin belki de en çok katıldığım söylemi
ise “hiyerarşi anlayışı”. Yine Freinacht’ın açıkladığı üzere, dünyada ve
insanların yaşamında hiyerarşiler vardır. Bazı şeyler diğerlerinden
daha iyidir, örneğin “endüstri > avcı-toplayıcılık” (Freinacht). Fakat
doğal zıtlıklar yerine bu hiyerarşiler gelişim ve etik üzerinden
belirlenmelidir. Postmodernitenin kazandığı etik duruşun, eşitliğin
üzerine yararlı hiyerarşiler kurulmalıdır.

Örneğin “iyi bir insan” olmak “deconstruct” edildiyse,
“reconstruct” da edilmelidir. Bin yıl önce iyi “bir şair olmak” için
kesinlikle “uyak bilmek” gerekiyorsa, Deconstruction ardından buna
ihtiyaç olmadığına karar verildiyse, şimdi bunun yerine yeni değer
konulmalıdır ki “iyi şair” ve “kötü şair” arasında bir belirleyici olsun.
20. yüzyılda yaşanan uzun ve zorlu Modernite yolculuğunun
sonunda sürekli zıtlıklar üzerinden güdülen düşünce sistemlerine
maruz kaldık. Postmodernite “yokluk” ve “zıtlık” üzerinden “uyum”
temasını ortaya koymuş olsa da görülen o ki, her konsept zıttıyla uyum
sağlayamamaktadır. Göstergeler “varlık-yokluk” üzerine değil, aynı
anda hem olma, hem de olmama durumuyla varlıklarını oluştururlar.
Metamodern işte bu düşünceye “Hem-ve” düşünce şekli demektedir.
Freinacht’ın bahsettiği bu fikir, bir konseptin aynı anda iki farklı tanımı,
tamamıyla içinde bulundurduğunu söyler. Örneğin “bir kedi, kedidir
çünkü yarasa değildir.” yaklaşımı, “bir kedi, kedidir çünkü kedidir ve
yarasa değildir” olarak değiştirir. İnsanları örnek verirsek, yarı sosyal
ve yarı biyolojik varlıklarız demek yerine hem biyolojik hem de sosyal
varlıklarız dememiz gerekmektedir (Freinacht).
Edebiyat kuramları açısından düşünecek olursak,
metamodern olmak isteyen bir şairin hem Modernite düşüncesine
uyup yeni şeyler üretmesi ve de postmodern olarak zıtlıklara
yenilmemesi gerekir. Örneğin “Twihaiku” veya “Micropoetry” denilen,
Twitter üzerinden şekillenmiş, 140 kelimelik şiirler bence
Metamodernitenin bir örneğidir (The Independent). 140 karakter sınırı
şairi doğrudan bir forma mecbur bırakıyor ve şair sosyal medyayı
kullanarak sanat yapıyor. “Geleneksel” düşünen şairler eminim ki buna
karşı çıkacaktır ve hatta şiirin “düşürüldüğünü” söyleyenler bile olabilir.
Fakat samimi olarak bunu yapan bir meta-şair hem yenilik getirecektir
hem de dönemine uyum sağlayacaktır ve de “şairane” düşünülmeyen
bir platform üzerinden sanat yaparak zıtlıkları sorgulayacaktır.
Metamodernizm üzerine hala yazılar yazılmakta ve yıllar
içerisinde daha büyük çevreler tarafından kabul edilmediğinden, şu an
en fazla ‘’avant-garde’’ bir hareket olarak sayılabilir. Postmodern
dünyada doğmuş, büyümüş ve Modernizmi görmemiş bir birey olarak,
değişime açığım hatta açım.
1: The Philosophy of SHIA LABEOUF – Wisecrack Edition, Youtube.
2: http://www.metamodernism.org/, Türkçe çevirisine ise Facebook
sayfamızdan ulaşabilirsiniz.
3: Bu aynı zamanda bir fizik terimi, merkez alınan bir noktaya normal olarak
ölçülen değişimler için kullanılır, bu anlamda “salınım” veya “değişim” diye de
çevrilmiştir.

The Great Gatsby; What Makes This Movie a Perfect Movie?
Gözde Özbudak
“So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into
the past. “
Baz Luhrmann is an Australian film director, screenwriter, and
producer but you might recognize this name from his successful
movies such as “Romeo + Juliet”, “Moulin Rouge! “, “Australia.” His
last movie is an adaptation of F. Scott Fitzgerald’s novel “The Great
Gatsby.” So far this book has been on the big screen for four times in
Hollywood. The most famous one was, before the 2013 adaptation of
the movie, Jack Clayton’s version of The Great Gatsby. Sam
Waterson, Mia Farrow and Robert Redford were the main cast of the
movie and many people still believe that it is the best version of the
book that was adapted to the big screen. However, I do not agree with
that because Baz Luhrmann’s version of the movie is so far one of the
best movies that I have ever watched and it is the best movie that was
adapted from a book. The list of what makes this movie better than the
other versions is countless. But, briefly I can say that it is a great joy to
sit and watch this movie for 143 minutes.
One of the biggest difference and also the one of the biggest
feature between the 2013 version of the movie and the others is the
cast of this movie. The leading actors of the movie include famous
actors like Tobey Maguire as the narrator of the story, Yale graduated
Nick Carraway, Leonardo DiCaprio as the mysteriously rich
businessman, a man who wears pink suits; Jay Gatsby and Carey
Mulligan as Daisy Buchanan; the cousin of Nick and the woman that
Jay Gatsby is madly in love with. The actors played the characters so
well that for 143 minutes I thought the story was a real story and I was
just there in the 1920s witnessing those moments with them . Carey
Mulligan was so good at playing Daisy that I could believe, she was
the real Daisy Buchanan; the woman who broke Jay Gatsby’s heart.
Not only Carey Mulligan but also Leonardo DiCaprio was really
excellent in the movie. He played an ambitious businessman and a
hopeless lover so marvelous that once again he proved how
marvelous he is as an actor. Along with them, Tobey Maguire who
played the role of the unreliable narrator of the story in the movie was

also favorable. Not only the three leading actors, but the rest of the
cast that I have not mentioned their names were fantastic as well.
Once again, Baz Luhrmann and his crew showed everyone how
skilled they are at picking the actors for their movies. In his article
Philip French from The Guardian wrote his thoughts about the cast of
the movie “ … Leonardo DiCaprio has some of the fresh, furtive charm
of the trainee confidence man trying on suave man-of-the-world roles
but regularly revealing the inner decency that, despite his criminal
activities, transcends this squalid world of the destructive, thoughtless
rich…. Carey Mulligan's sad, weak, characterless Daisy is also fairly
successful, more affecting I think and with a subtler touch of the south
than Mia Farrow in Jack Clayton's otherwise betterjudged
1974 Gatsby.”
The other thing that really makes this movie more remarkable
than the other versions is how Luhrmann and his crew shot the
scenes. Every scene in the movie looks like the product of
hardworking. It really gives the 1920s’ atmosphere. The Academy
Award winner as costume designer, set designer and production
designer Catherine Martin, also wife of Baz Luhrman, is the designer
of the costumes and the scenes in the movie. The world she created
for The Great Gatsby was so impressive that the glorious parties
which Gatsby threw in his mansion seem as the same way as
Fitzgerald described the parties in the novel.
Of course there are some scenes that had not been included
to the movie such as the funeral of Gatsby and his dad’s coming for
the funeral, Nick and Jordan’s relationship, and Tom and Nick’s
encounter after Gatsby’s death. However, Baz Luhrman has very
satisfying reasons for not including these scenes to the movie.
Luhrmann explains the reason why he did not put the scenes such as
visit of Gatsby’s father following the death of Gatsby; he says the
audience had already known the information that Gatsby’s father was
going to tell, the flashback of Gatsby’s childhood was given in the
middle of the movie. He also says that the reason why he did not
include Nick and Tom’s encounter after Gatsby’s death is because he
wanted the audience to get the idea that Tom just moved on. For him,
excluding these scenes from the movie makes it more intriguing. He
adds "What I found as I played the film to my colleagues, to my cocollaborators
... that the more we focused after Gatsby's death just
down to the relationship between Nick and Gatsby, the more you

ealize that that's actually what the film is about, even more than the
relationship between Gatsby and Daisy. It's about Nick trying to work
out why this person that everyone looks upon so ... who everyone
discards as such immoral trash is the most hopeful human being he
has ever met, and is ever likely to meet again.”
Even though this movie is harshly criticized, I believe this
version is the best movie adaption of the novel. It is just as how I
imagined when I was reading the novel, as if the novel shaped in flesh
and blood. Surely missing scenes are the fate of making an adaptation
movie, yet Baz Luhrmann’s explanations really give me the
satisfaction of a good movie. I believe Luhrmann once again showed
everyone that he could repeat the past like he did in the “Romeo +
Juliet”.
“You can’t repeat the past.”
“Can’t repeat the past? Why of course you can!”
Works Cited
1. Philip French. N.p. Web. 2 Jan 2014.
.
2. The Great Gatsby. Dir. Baz Luhrmann. Perf. Leonardo
Dicaprio, Carey Mulligan, Tobey Maguire, Joel Edgerton. WB
,2013, DVD.

“Cauldron” & Color-conscious
Nisa Sevsay
id, ego, superego,
images of a sgraffito
exceed external freedom
ego sum, qui sum.
cauldron: A term by Sigmund Freud signifying the function of the
unconscious mind where primitive wishes and impulse kept at bay.
(Saul McLeod, Simplypsychology.org)
ego sum, qui sum: I am that I am.

a

Zephyr
Arman Civan
Leave your doubts, your belongings
Everything that weighs,
Everything that hold you on your place.
Let us dissolve and travel with the wind,
Let our particules stir in the whirlwind of air.
Le Vent Nous Portera.
Our stirred particules will form a mild dust storm,
Picking up the leftovers of the soil, of earth, of us,
We shall meet in the eye of a wanderer.
We shall meet in the rubbing of an eye.

Aysar
Zeynep Pelin Demir
“In deep sadness there is no place for sentimentality.
It is as final as the mountains: a fact”
William S. Burroughs
Büyük sayfiye yerinin en işlek caddelerini, umutsuz insanların
arasında ılık bir rüzgârla, savrula savrula süzülerek genç kadına doğru
uçuyordu. Tüyleri dalga dalga renk değiştiren martı hırçın dalgalardan
vazgeçip kendini şehrin kalabalığına atmıştı. Artık umursamıyordu
pelikanın ondan aldıklarını, yeni bir önceliği vardı. Şehrin üstünden
yakın bir mesafeden uçuyor ve yeni atacağı adımlar konusunda bir
sonuca varmaya çalışıyordu. Üzerine çok düşündüğü kaygıları, tek
başına oturan kadına doğru uçmasına engel olamadı. Usulca yanına
sokuldu. Kadın bu durum karşısında tepki vermedi, Bugünün
geleceğinden önceden haberdar gibi bir hali vardı. Yanına usulca
konan martıya uzun süre baktı. Başının üzerine doğru tüyleri
seyrekleşen kuş, gün geçtikçe sona doğru gidiyor, her canlı gibi o da
yaşlanıyordu. Gözlerinde ise büyülü bir albeni vardı. Bir konuşabilse
kadına neler neler anlatacaktı. Fakat bunun mümkün olmadığı gibi
martının da pek umurunda değildi laf anlatmak. Kadının ellerinde
beyaz kartpostallar vardı. Kimsenin haber almak isteyeceği bir insan
değildi ve işin doğrusu bu kartpostallar onu bir parça şaşırtmıştı.
Çantasından bir sigara çıkarıp yakmak istedi. Ancak kibriti bulamadı.
Elini tekrar çantasının içine daldırdı, bitkinlikle aramaya devam etti.
İçindeki eşyalar teker teker etrafa saçılıyordu fakat aldırış etmedi yere
düşenlere, aramaya devam etti. Yoruldu. Ölümü, dirilmeyi, birisini
öldürmenin muhtemel boşluk hissini, onu gördüğü ilk ve tek günü,
turkuaz renkli elbisesiyle annesini, neden ve nasıl olduğunu hiç
anlamadığı kaybetme duygusunu düşündü. Hayatı, insanların sürekli
daha iyi olma çabalarını, büyük şehirlerdeki çalışan insanların işe
yetişme telaşlarını düşündü. Daldığı düşüncelerden yavaş yavaş
acıyla çıktı. Şimdi beyaz kartpostalların sıcaklığı ellerini yakıyordu.
İçini derin bir pişmanlık kaplamış, hücreleri bir çıkış yolu ararken bir
yandan da bundan öte bir şeyin canını yakmayacağını düşünerek
sevindi. Artık daha fazla zarar göremezdi, kendisinden bile.
Martı bir hışımla uçmaya başladı. Rüzgârda savrulan bir kâğıt
parçası gibi umutsuzca kanatlarını çırpıp tüm bunların nedenini
arayacaktı. Denizin üzerinde bir o yana, bir bu yana çırpınmaya

aşladı, ona alkış tutan arkadaşlarını görmezden geliyordu. Saatler
ilerledikçe hava iyice soğudu ve rüzgâr uçmasını engellemeye başladı.
Kış aylarının aciz bulutları kadının tepesine yerleşmişti. Buraya
eskiden sahil yolu derlerdi ancak şimdi eskimişti ve çamur içindeydi.
Kış, güneşli günlerin ardından tenhalaşan kasabanın evlerini, hatta
martının tüylerini bile ele geçirmişti. Kadın hala martının bıraktığı
yerde öylece durup düşünüyordu. Kadın etrafına bakıyor ve
göremiyordu. Önünden geçen kasaba halkı ona bir anlam veremeden
sadece dua ediyordu. Dualar acıma göstergesi miydi yoksa bir yakarış
mı? Sadece bu hayatı çok ciddiye alan insanlar gibi bunu düşünmek
için saatlerini harcayabilirdi.
Martı vazgeçmiş gibi gözüküyordu ama yine de hızla kadına
geri uçtu fakat kadın kendisini kaybetmişti ve hiçbir şey duymadı.
Hayal ve gerçeğin birbirine karışması gibi, görünmez duvarlara çarpa
çarpa ilerlemeye başlamıştı. Delicesine koşuyor, soğuk havayı
umursamadan ilerliyordu. Eskiden çok sevdiği şehrin sokakları, o
koştukça içinden çıkılmaz bir labirenti andırdı. Hem midesi bulanıyor
hem duygusuzlaşıyordu. Martıyı düşündü ve takati kalmayınca yere
serildi. Sevdiklerini düşündü, sevindi, hüzünlendi. İnsan eti ağırdır.
Onları taşıyamayacağını hissetti.
Sonunda mantıksız gelen her şey gibi o da en uç noktaya
ulaşmıştı. Yüksek bir bar taburesinde oturuyordu. Daha önce hiç
buraya gelmemesine rağmen her şey çok fazla tanıdıktı. Mekandaki
her şeyi ezbere biliyordu ama nereden bildiğini çıkartamıyordu. Bu
yerle ilgili yerinde gitmeyen bir şeyler vardı. Pas ve ter kokan insanları
ayırt edemiyordu. Ayağını hınçla sallayarak saate baktı. Loş ışıklı
tenha mekânın içerisinde 3-4 masa vardı. Etrafta rol yapan
samimiyetsiz insanlar midesini bulandırıyor, benliğinde yaşadığı
çatışmanın ciddiyetini anlamasına yardım ediyordu. Kim olduğuna
bakacak kadar zamanı dahi olmadan birisi masasına oturmuş, sigara
içiyordu. Adamın yüzüne baktı ama bir türlü suratını göremedi. Her
şey bir anda olup bitiyordu yoksa sadece idrak etme yetisini kaybeden
bir kadın mıydı? Yabancı “Aslında aradığın şeyi bulmak üzeresin.”
dedi. Kadın kim olduğunu hatırlamakta zorlandığından engebeli bir
zihin yolculuğunda savrulmuştu. Erken olduğunu düşündü, ancak
zaman kavramını kaybettiğinden neye göre erken, neye göre geç
olduğunu anlayamadı. “Hiç risk almayı düşündün mü?”. Bu ikinci soru
yüzüne tokat gibi çarptı. Tek bir kelime edemedi çünkü sorunun cevabı
yoktu. “Kabullenmek için son şansın” karşısındakinden duyduğu son
sözlerdi. Ardından siluet kayboldu, ellerinde kibrit parçaları vardı. Her
biri birbirinden farklı ve bir o kadar aynıydı. Bir tanesi diğerleri olmadan
yakışıksız, bütün halinde ise anlaşılmazlardı.

Gözlerini açtığı zaman odasının pis perdelerini gördü.
Ardından bir rahatlamayla güvenli bir yerde olduğunu anladı. Aylardır
yoğun bakımda yatmakta olan bir hasta gibi yataktan usulca kalkacaktı
ki duvarların beyazlığı bir bıçak gibi saplandı. Gece yarısı olmak
üzereydi. Öyle yorgundu ki olup biteni anlayamamaktan korkarak
usulca odanın içinde dolaşmaya başladı. Yıllardır tek başına yaşadığı
oda sanki ona yabancıydı. Bu iyiye işaretti.
Öyle değil midir ey insanoğlu, olanları olduğu şekilde
kabullenme süreci her zaman sancılı değil midir? Yapamaz bazen, ne
bir adım atabilir ileriye ne de arkasına dönüp olanları kabullenebilir. Ta
ki o kırılma anı gelene kadar. Gerçekliğin anlamını yitirip en saf, güzel
ve doğal olan duyguları dünya üzerine kusması… Sonunda artık
pasiflikten sıyrılıp bütün reddettiği usa ve gerçeğe uygun hareket
edecekti. Dinleyecekti, en çok da kendini. “İnsan sadece bir kişiden mi
ibarettir” diye sordu kendisine. Yıllardır içinde kaybolup durduğu soru
aynı zamanda onu hakikate yaklaştıracak olandı. Cevap ise hayırdı.
Hepimiz farklı farklı benliklerin bir bütün halini alması sonucuyuz.
Kadın yıllardır kendisini bu dünyaya ait hissedemedi çünkü gerçeği
görmekten acizdi. Görmemeyi tercih etti! Sadece etrafına baktı fakat
hiçbir şeyi birbirinden ayırt edemedi. Bir yanı bu dünyanın pisliğine aitti
bir yanı ise uçsuz bucaksız bir vadinin altında lir çalan kalpleri sevinçle
dolu insancıklara. Bundan sonra yapması gereken şey evdeki
eşyalarını bırakıp yollara düşmekti. Bir martı olmaktı belki de: Özgürce
rüzgâra karşı kanat çırpıp bütün hırçınlığını dalgalarla paylaşarak
haykırmaktı. Hiçbir şeyi düşünmeden benliğine vurduğu zincirleri tek
bir hamle de kırıp nefes almak. Gülmeyi başarabilmek en içten en
şahane kahkahalarla çimlere sırt üstü uzanmak… Bir olmak!
Bir gün öğretmeni John Lennon’a hayatta ne olmak istersin
diye sormuş. Cevabı kısa ve basitmiş; mutlu olacağım. Kadın bunu
hatırladı ve tereddüt bile etmeden çalışma masasına doğru ilerledi.
Derin bir nefes aldı. Yapması gerekeni biliyordu. Hemen kâğıt kalem
alıp cebine koydu ve bir daha dönmemek üzere o evi terk etti.

The Replica
Oğuz Kaan Özalp
It was a winter night. Snowflakes were dropping heavily on the roads,
hindering all entrances to the streets, and people had gladly sat at
their houses next to their chimneys. They filled their stomachs with
food and warm conversations. Generally, the residents loved those
nights, because they could spend more time with their families, except
for one, who loved the streets hidden underneath the snow, filled with
the absent echo of any human voice. He loved walking through the
M... streets side by side with constant solitude.
His name was Alexey Petrovich. He was a man of thirty-four, whose
hair and beard were painted with the colors of an abandoned colliery,
sentenced to carry a hunchback wherever he went. It seemed as if the
passing years had played games on him which he couldn't win. He
was like a faint shadow of a street lamp that people passed by without
taking any notice. No one saw him when he was walking, working or
perhaps living, or he presumed in that way. He worked at a company
which I do not know the name, his duty was to copy the papers. His
shift was from at 7 a.m to 6 p.m. This work compensated all of his
needs. His monotonous and miserable life confined him a
metaphorical box that ranged from work to his house, so he saw
nobody as anybody.
One night which was a cold, gloomy, clinical as any other nights,
something unexpected happened to our Petrovich. As he was walking
through the streets, he heard a voice behind him. At first, he didn’t
give the glad eye and he feared, his steps quickened. As he hastily
moved, he heard something which he did not abide.
“Stop Petrovich, do not run away from me.” Petrovich suddenly
stopped and turned to the voice that was coming from a woman. As
she approached him, he recognized her. Marina was her name and
she worked with Petrovich in the same company. She was known for
her outspoken and determined character, and she had always
expressed herself truthfully and directly.
Petrovich said, “What are you doing here at this hour?” and she
replied quickly “I was following you hoping to speak.”
Petrovich barely spoke with anyone and especially not with a woman.
Marina was a beautiful and attractive woman, she was thirty-two and
once married but it did not work out for her. Petrovich had no answer
to her and accidently he slipped a word; “Why?”.

“Well I’d like to know you better Petrovich, you are a handsome man.”
said Marina. Petrovich was surprised at those words because for a
long time nobody wanted to speak with him. As he tried to say
something, Marina jumped to create a conversation between them.
She said, “Do you like walking alone at nights?” He struggled to say
“Yes.” but he said anyhow. “Well I like that too, these nights remind
me of my childhood. I used to walk around the streets with my parents
at night.” said Marina. Petrovich identified with her sentence because
he used to love going for a walk with his father on cold nights and he
said: “Empty streets give me what I need; solitude.”.
“Well then, I’ll leave you alone with your solitude for now, but
tomorrow you and I are going to meet right here because I’d like to
know you better Petrovich.” said Marina, then she left.
When he got home, he started to think about what happened. At first
he gazed through the room and he found himself a chair to sit. He felt
the chair and he started to think about what would happen tomorrow.
And suddenly he moved his head to the mirror and saw how he
looked, he looked too old compared to his coevals because he was
groomed poorly. He thought he needed some overhaul for himself,
actually, he needed an overhaul for his life. Then he thought that
would be Marina. “This could be it.” he said quietly to himself, and he
decided make a change on his tired face. He cut his beard,
straightened his mustache and tried to rehabilitate his old crunchy
behaviors.
Next morning, when he woke up, it was a sunny day, more warm
compared to other days. He forgot to go to work, and he waited all day
to meet her. When he arrived there, Marina had already been waiting
for him. When she saw him, she was surprised and fascinated by his
new reformed look. They ordered some drinks and sat for next four
hours, only thing they did was talking. When their conversation was
finished, he felt that ‘this could be it’. This could be his new life, and he
thought that she could save him from his miserable life.
After two years she saved him, they got married, and she got
pregnant. Petrovich’s life changed. He was happy, he had friends at
work in which he worked more efficiently. He earned more than what
he used to earn, and all this was changed because of her. He was no
longer invisible. But this only lasted until next winter.
On that day, the weather had a pessimistic tone, it was snowing, the
atmosphere was dark, gloomy and that weather foreshadowed what
was going to happen. At night, the phone rang and he ran to pick it up.

There was a scratchy tone and that was saying that “An accident
happened, we are so sorry.” At first, Petrovich had some flashback
which belonged to his past life, reminding him of his past. He gathered
what he heard from the phone. His pregnant wife had a car accident,
and her condition was critical.
He rushed to the hospital unaware of anything, he was hoping that he
could hug his wife and his child, that this was a trivial accident. When
he arrived at the hospital, she had already died and doctors did not let
him see her ruined body.
Next day, it was a sunny and warm day, but he did not feel warm, it
felt like the sun was shining for everyone except him. Everybody
except from him could feel it, but he lost the warmness. He went to his
wife’s funeral, he and some of his friends embedded her, and when
he was alone, he sat beside her grave. He wanted one last talk with
her, and he told a story which was a story that no one knew.
That story explained everything, why he was quiet like a ghost. When
he was twenty-two years old, he lost his fiancee in an accident, as he
lost Marina, she died instantly after the accident and he could not save
his fiancee. And that moment, he slipped the words from his mouth;
“My life is like my job, a copy…”. He laid down near the grave. He
slept.

NIGHTMARE IN A SPLIT SECOND
Creon
Woke up in a delusion,
The void that distorts my vision
Made Every piece of furniture seem like a monster.
You need to sleep back before the funeral.
Please! Sleep back or else…

a
Garden of Museum of Rodin
and Hotel Biron
Özge Kırlı

Bluebird
Özge Kırlı
“Oh I’ll be free,
Just like that bluebird
Oh I’ll be free”
Then. She was sitting on a bench in front of the huge ivory
building. For the past three weeks, she had never seen the sun.
Although she wasn’t fond of it, knowing that the sun was somewhere
in the sky gave her comfort. Sun should be there, if not, she wouldn’t
have something to complain about. She was one of those people who
complained about everything yet she never attempted to make a
change.
Even though it was 5 p.m., it was colder than she had
expected. Back home, the weather was always warm with the sun in
the sky, but then she remembered that this place wasn’t home. She
took a long sip from her coffee thinking it would help her to feel warm.
As the air left her lungs for the next breath, she watched the trail it left
in the air. She looked at the towering ivory building behind her back
and felt as if she was being crushed in its shadow. She took a deep
breath and tried to taste the air surrounding her, with her closed eyes.
“I should live in this moment now and enjoy every minute of it.” she
thought. Yet, these were not her words. She was recalling them from
somewhere, but she wasn’t sure where. “Was it Hemingway?” she
asked to herself. “It might be.” Now, it was time to ask the real
question. “Am I living in the moment?”
She opened her eyes to a cry of joy coming from a little girl.
The little girl had a blue beret covering her golden hair. The girl was
chasing the birds and watching them fly. Their colors were incredibly
bright. Their bodies were mostly the color of an eggshell while their
heads were gray with purplish circles around them and their tails
darker than that. She didn’t like birds, still she couldn’t help herself but
to watch them glide through the air. As the light fell on them, they
changed color. They were brighter now, and stunning. With every flap,
she grew more and more excited. She wasn’t sure what was this
feeling. “I am lost.” she thought to herself. “Lost and happy to be lost.”
Again, she heard the little girl’s screams of joy. The girl was
picking up some branches or some pebbles, trying to figure out what
they were. If she was at home, the little girl’s screams would annoy
her, but here it was exhilarating. Here everything was exhilarating.
Filling her lungs with the fresh air, she wouldn’t be able to find a place
maintaining fresh air in the middle of the city like this at home. She
was surrounded by oaks and maples, and many more trees. Most

were almost as tall as the huge ivory building, but still the sunbeams
could find their way through the hanging leaves. The smell was
soothing, she took one more sip from her coffee, and exhaled slowly
just to be able to watch the trail of her breath in the sunbeams. Just as
she smiled, she noticed that the little girl was following her. The little
girl reckoned that she was smiling at her, and she smiled back. “It is
this easy to be happy.” she thought; “You smile at them and they smile
back at you, easy.”
Now, she was wandering around. The cobblestone pavements
with little branches on them and pebbles under her feet made it hard
to walk, but she liked the crunching of the small branches. It felt as if it
was a challenge and it was a challenge, indeed. The sun was about to
set, the smooth breeze touched her skin. She mumbled: “This is the
safest place on earth”. There were stones everywhere with different
colors, mostly ivory though, like that building which under its shadow
she sat down, and grayish. There were some engraved letters on
them just like the ones on the two sides of the main entrance gate.
Some were so old looking that the letters were unreadable. There
were a couple of black stones with golden letters on them. These were
her favorites even though she couldn’t understand what was written on
them. And there were some ivory angel statuettes which sported sad
faces. She saw the little girl in front of one of those ivory angels and
judging by her naïve face she assumed that the little girl was asking a
question to the sad Angel.
Suddenly, the little girl started to cry which made her uneasy.
Slowly, she approached the little girl, and started to caress her golden
hair. She took her little hands into her own hands. The little one
whispered something in her ear. She looked up, and heard the ringing
bell and opened her eyes again. There was no one around her. She
was sitting in a bench in front of the huge ivory crematorium with her
book in one hand and her coffee on the other and the bells were
warning her that the cemetery was about to close since the clock was
showing 05.03 p.m. She tried to remember the important question she
was supposed to answer, but couldn’t recall it.
“Oh!” She said, “just like that bluebird, oh I’ll be free.”

Rüyadüşhayal
Ataberk Bozkurt (a,b.B)
Evvel zaman içinde, bir ev ve oda varmış:
Rüyadüşhayalanesi denmiş adına.
Giriş yassak, nöbetinde askerler.
İçerisinde ne isterseniz bulursunuz,
Gönlünüzden geçen dilek burada kabul buyrulur.
Kubbeler sarmış dört bir yanını,
Rahiplerden devralınmış bakımı.
Tanrısı el değiştirmemiş fakat adı,
Adı sizin bizim bildiğimiz gibi kalmış.
Vakit gelmiş, yaşlarında bir beyefendi
Damlamış tam kapısının önüne.
"Salın içeri gireceğim, kırın kilidi."
"Efendim olmaz, vah böyle kâh öyle."
Yaşayanı olmayan dört duvar ev midir?
Her evse yaşanılacak yer midir?
"Zaruri." Başçavuş kafasını sallamış.
Hınçla ağlamış, yaşlarıyla bir beyefendi.
"Elbet gireceğim ben o alem-i zerafete!
Ölürüm de girerim, vah böyle kâh öyle."
Tepe tepe, tomar tomar, kapı kapı
Gez gez gez, yürü yürü yürü
koş, koş dört nala yüksel, atıl.
Beyefendi yıllarını vermiş, yaşlarından gitmiş.
Rüyadüşhayalanesine girecek tek ademoğlu olmaya gelmiş.
Elinde odanın anahtarı, durmuş nöbetçilerin önünde.
"Zarurine başlatma çavuş, al şu anahtarı."
"Emrin olur paşam--."
Rüyadüşyalanesi evine ve odasına girmişler,
Merdivenleri yalnız beyefendi tırmanmış.
Kapıyı da yalnız o aralamış.
Önce kafasını sonra sağ adımını atmış içeri.
Gözlerine inanamamış, dili tutulmuş.
Kapatmış kapıyı geri, derin bir iç çekmiş.
Çavuşla karşılaşınca sırıtmaya başlamış.
Kafasını bi ileri, bi geri sallamış.
Rüyadüşhayalensinin duvarları arasında olanlar,
Büyük bir sır olarak kalmış.
"Artık bir önemi yok" demiş beyefendi,
Artık bir önemi yok.

Look at the First Line
Alp Tegin
Now look back at the title. You're stuck in a loop now.
Obviously you've broken the loop now, because you are a
transgressive fucker aren't you? You started reading this story in the
hopes that you would read a finished work of fiction. Well, forget it. Oh
you're still around? Then you've called my bluff and lo and behold: the
story.
You sit down in your living room, on your comfortable sofa and
your eyes wander the lines. As you read this you realize that you’ve
left the stove on. You hear the boiling milk that you were gonna drink
with honey, y'know, to make sleeping easier. You get up from the
couch and go check on the milk. It's not there. A sigh of relief
overtakes you, you open the fridge and look inside blankly. Why are
you looking into the fridge? You don't really know, it's a ritual of yours.
A unique ritual that only and only you do in the whole wide world. Only
and only and only and only and only you. Wait. You put milk on the
stove before. Why isn't it there? Weird.
Someone is in the house. You're not alone. A chill runs down
your spine. You feel the little hairs on your body stand up, erect like an
aroused boy who has only recently discovered the wonders of
masturbation and chokes the chicken thirteen times a day. What kind
of imagery is that? You start thinking, 'am I a pedophile?' which you
might be, though should you tell it to someone else? No, no, no you
shouldn't. You're not alone. There's an intruder in the house. You get
back to the sofa and check if everything is there. It's different. Your
couch has been moved to the opposite wall and your books have been
reorganized. What kind of an intruder would rearrange furniture?
Obviously one with an impeccable eye for design, because this
arrangement of the furniture looks much better than your previous
one. Your mom would be disappointed in you. You start thinking of
your mother, your childhood and Freud, in that order. Your mother,
because you love her. Your childhood because it was a blur. Freud
because you really love your mother. Loved your mother. At one point.
Don't you love your mother? You don't have to obviously, who knows.
You have more pressing matters at hand, there is an intruder.

You go into your bedroom. Your bed is perfectly made. You
did not make your bed. You never make your bed you messy bessy.
Messy bessy? What are you? A thirteen years old girl in the fifties?
You don't look thirteen, maybe you're just overdeveloped. But it's
definitely not the fifties. The bed is perfectly made with no creases that
suggest recent use. This is weird. Your heart pounds your chest from
within, your breath escapes you. It's as if you are being strangled. You
feel the adrenaline. There is an intruder. You go to the bathroom. You
are about to piss your pants. Is this what fear feels like? Probably, or it
might be that king sized coke from earlier that day. You pull your pants
down and go to town on that toilet bowl. After you're done you see that
there is fresh toilet paper. This is weird. You could have sworn that
you were all out of toilet paper. You urinate some more, this time it is
fear. There is an intruder.
You come out of the bathroom thinking about the intruder.
What kind of a person would break into someone's house and do all
this? Break in? You go to the front door of your house and check if the
lock was forced. It was not. The door is locked. Who is this intruder?
It is me, the writer. The one whispering words into your head, filling it
with suggestions and commentary. And you? This is for you, dear
reader, you are just the story.

Az Süratli Facialar
Hikmet Merhumi
Karanlık odada hararetlenip sönen ekranın ışığına daldım.
Bunun biteceği yok. Kış gelecek diye diye yediniz senelerimi. Kalktım.
Kendime bir çay koydum. John Snow’a bozuldum. Yahu bu adamın
isminin ne kadar çakma olduğunu fark eden yok mu? Ortam buzlu
soğuk diye soyadına kar demişler. Pis senaristler. Çaydan da nefret
ederim. Acı bir kere. Şekerli içince de şerbet gibi. Üçten fazlası midemi
ekşitiyor, acıktırıyor. Çay üzerine dönen muhabbetler de çok çakma.
“Çay içen adam kötü olur muymuş’’lar, “yine vuralım demliğin
dibine”ler, “hadi iç de çay koyayım”lar. Sahtekârlığın bini bir para.
Yalnızım zaten. Niye böyle düşündüm şimdi? Çünkü “çay yalnızken
gitmez” derler. Bu lafa da gıcık olurum, doğruluk payı var. Çay anca
sigarayla gider. Yaktım bir tane. İçesim yok ya, madem çay yaptım
boşa gitmesin. Canım sıkkın işte anlayın. Ümit’i kaldırsam mı?
Uyanmaz ki. Anca sucuk pişirirsem kokusuna gelir. Uyansa ne
olacak? Dertleşmez ki; “Bizim Afyon’un gaymaa şöyle tatlı, sucuğu
böyle lokum” diye diye sabahı yapar. Çakma adam işte. Ben de bu
sıkkınlıkla hiç çekemem onu. Bak ben yapmacık anlatmayı da
sevmem. Neyse o. Şevket’in yanına gitmeye karar verdim. O, halden
anlar. Cihangir Camii’nin az ilerisinde çay ocağında çalışıyor. Bak işte
orada da çay içeceğiz. Alayı çakma.
Atladım son tramvaya. İçerisi kalabalık sayılır. Kapı kenarına
sotelendim. Bağıra bağıra konuşan turistleri duymamaya çalışıyorum.
Bir eliyle tramvay zımbırtısına tutunmaya çalışırken diğer eliyle de
tespih sallayan bodur ve şişko adamın turistleri kesmesine ayar
oluyorum. Diğerleri de ya uyuyor ya da dokunmatiklere dalmışlar.
Böyle çakma tramvay görmedim. Yetmezmiş gibi Laleli’de ayar
olduğum başka bir tip de bindi. Deri ceketinin içinde kaybolmuş sıska,
esmer bir adam. Boynuna kalın, altın bir kolye takmış. Aynı demire
tutunuyoruz. Arada bir de kesişiyoruz. Hafiften kıllanmadım değil. Yine
göz göze geldiğimiz bir anda, “Ulan” dedim. Tabii içimden: “Bu adam
niyeti bozmuş olmasın.” Birden konuşmaya başladı benle. Ağzı içki
kokuyor, aksan kırık. Azeri imiş. İşler artık kesatmış, Rus’u kaçırmışız,
günde bin dolar kazandığı günler geri gelmezmiş. “Bana ne ulan?”
diyemedim. İdare ettik, yüzüne güldük. “Gardaşımsın” dedi. Eğildi
kulağıma, “Sana bi cigaralık sarayım’’ dedi. O taraklarda bezim
olmasa da bozuntuya vermedim. “Sar” dedim. Tramvayın ortasında
esrar çıkaracak değil ya! Çıkardı. Tütünleri döke saça sarmaya
başladı. Tespihli adam, turistleri bırakıp bizi kesmeye başladı. İş
üstüme kalacak diye tutuştum. “Dur” dedim, “böyle olmayacak, inelim
de öyle şey et.” Karaköy durağında indik. Etrafa bakıyorum polis
neyim var mı diye. Adamı tutup İskele tarafına götürdüm. “Sar”
dediğime pişman olmaya başladım ama ne fayda. “Hadi sen keyfine
bak, benim gitmem lazım.” diye sıyırmaya çalışsam da sarhoşun

elinden kolay kurtulunur mu? “Daha bakmadın cigaranın tadına” diye
bağırıyor. “Aman” dedim. Zaten canım sıkkın. Çömeldik bir köşeye…
Birden koşmaya başladım. Hem de ne koşma. Topuklarım
dokuz sekizlik vuruyor kaçarken. Işıkların içinde akıyorum. Renkler
birbirine girmiş. O derece hızlıyım, yalan yok. Bir ara yüzsem mi diye
düşündüm. Trafiğe takılmadan, temiz temiz. Kıyıdan kıyıdan gitsem
varırım. Aklıma yattı. Suya atlamamla hafif bir üşüme aldı beni. Olsun.
En kestirmeden gidiyorum. John Snow olsa bir yerleri donardı. Öyle de
dertliyim. Şevket’in çay ocağına gidince bütün dertlerden
kurtulacağım. Marmara’nın suları içerden de güzelmiş. Hep tepeden
bakmaya alıştık biz bu denize. O da hiç sesini çıkarmadı sağ olsun.
Gümüş balıkları vızır vızır kayıyor elimin altından. Çok mu yüzdüm
acaba diye merak ediyorum. Önümü gördüğüm yok. Birden çıkıverdim
karaya. Şöyle bir bakayım tanıdık bir yerler var mı? Kabataş
İskelesi’ne kadar yüzmüşüm. Etrafımda üç beş karaltı var, ben hiç
takmıyorum. Feryadı koyuverdim. Nasıl geçerim çay ocağını? Geride
kaldı. İşin yoksa bir daha yüz. Bağırıyorum, çağırıyorum. Yatıştırmaya
çalışıyorlar. Kimseyi gözüm görmüyor. “Bırakın” diyorum. “Kim geri
geri yüzecek şimdi?’’ Ben geri geri yüzemem. Biri sesleniyor: “Yüzme
sen de.” Olur mu öyle şey? Doğru ya! Sallana sallana gitsem beş
dakikamı almaz. “Gebereceksin ulan, zorun ne?” diyor biri. “Çok
dertliyim. Bir bilseniz başıma neler geldi. Çok sıkkın canım. Çay
ocağına gitmem lazım. Kaşıkları şangırdatıp çakma sohbetlere
girmem lazım. Bana kalsa muhabbet etmeyi de hiç sevmem. Anlatırım
derdimi. Şevket dinlesin yeter. O halden anlar.” Adamın ablak suratı
beliriyor burnumun dibinde. Pis nefesini yüzüme üflüyor. “Hayvan
mısın sen?” diyorum. “Ne girdin burnumun dibine. Ne yapmaya
çalışıyorsun köpoğlu.” Ama hep sessizlik. Kendi sesimi kaybetmişim
sanki. Ablak suratlı, “konuşsana oğlum, derdin neydi?” diyor. Anlattım
ya! Bunlara dert açmamak lazım. Toparladım kendimi. Şuncacık yer.
Sucuk tezgâhı var sanki yakınlarda. Yüzümü bir tebessüm
kaplıyor. “Ne güzel tesadüf ama şimdi olmaz” gülümsemesinden. Hem
de Ümit var tezgâhın başında. Satırla kokoreç dövüyor. Dokuz sekizlik
vuruyor satırı. “Sar bir kokoreç; ama para vermem.” Ümit kokoreç
şişini közün üstünden çıkarıp bana uzatıyor. İki dudak arasına alıp
ateş arıyorum. Bulsam da faydası yok. Islanmış. Şevket gelse keşke.
Ateş uzatıyor biri. Pofurdatıyorum cigarayı. Sarma tütün mü bu?
Adıyaman mı? Çakma bu sigara. Hiç sevmem. Alayınız çakma.
Üzerime battaniye atıyor. Sağ olasın Şevket. Sen de çakmasın ama
idare ediyorum. Derdimi anlatayım, bana yeter. Elime çay fincanı
tutuşturuyor. “Şevket? Sen de mi fincandan?” Yapmayın şu
hareketleri. Koca koca, çanak gibi bardaklardan çay içmeyin. Çok
çakma duruyorsunuz. Çay da değilmiş zaten. Acı kahve bu.
Püskürtüyorum etrafa. Çok koştuğum için mi yoksa yüzdüğüm için mi
bilinmez ancak körüklü otobüs gibi soluyorum. Şevket’i arıyor

gözlerim. Hava soğuk; havada tek bulut yok. Cayır cayır yıldız
kaynıyor. Herkesin ortasında söyleyemem ki. “Zürafamı öldürdüler
Şevket” diyorum. O nasıl olsa anlar. Ne demek istediğimi bilir. İçleniyor
o da. Demedim mi anlar diye? Kokoreçin dumanı iyi geliyor sanki. Yine
de dokunsalar höykürecek gibiyim. Dalga sesleri nereden geliyor?
Şevket musluğu açık bırakmış olmasın. Şöyle bir yokluyorum etrafı.
Bildiğin Karaköy burası. Başa mı döndüm? Neden böyle oldu ki? Oysa
zürafamı öldürmüşlerdi benim. Dertlendim. Çakma saatler sizi.
Hepinizi Bond çantaya tıkıştırıp zabıtaya teslim etmek gerek. Söyleyin
şu sucuklara kalkıp yerlerine yatsınlar. Bağıran turisti tuzlu suda
bekletin acısı gitsin. Çok dertliyim ulan. Zürafam öldü desem anlar
mısınız?