writing_womans_lives_symposium_paper_book_v2

Yabancı bir ülkeye sanatçı olarak gitmek ve bu çerçeve içinde bazı insanlarla tanışmak çok heyecan
vericiydi. Rotterdam’daki sergide, Türkiye’yi gündem olan muhafazakar, tarihi ya da etnik söylemler
yerine, beklenmedik bir projeyle temsil etmek güzel olur diye düşündüm mesela. Özellikle yeni bir şey
hazırlamadım. “Süperkadın’ın Hayal‐Eti” serisini götürdük.
Nasıl bir tepki oluştu?
Hikaye, baştan sona kendimizin yazdığı bir fotomontajdı. Bu hayaletle tanışmak hem şaşırttı, hem de
sevindirdi yabancı izleyiciyi. Hollanda basınında yer aldı. Burada süper kadın olmanın sırrı, didaktik
olmadan, estetik, keyifle bakılası, komik bir hikaye olarak kurgulanmıştı.
Bütün işlerinizi “oyuncu” olarak algıladığımı söyledim. Türkiye’de hiç olmadığını düşündüğüm bir
şey bu. Her şeyin “ağdalı” olduğu, “ağırlaştığı”, “taşınamayacak kadar ciddileştiği” bir kültür Türk
kültürü. Bu anlamda işlerinizin “hoş bir hafifliği” de var. Kadın ve hafif kelimeleri Türkiye’de bir
arada kullanıldığı zaman olumsuz bir çağrışım yapıyor. Sizin işlerinizde hem kadınsı, hem hafif, hem
de “oyuncu” çağrışımlar var. Batıda da olumlu yansımalar bulmasını anlayabiliyorum.
Batıda da biliyorsun, erkek sanatçılar Rönesans’la beraber bir kimlik olarak ortaya çıkıyorlar ama
kadın sanatçıların ortaya çıkması altmışlı yılları buluyor. Yani orada da kadın sanatçıların kendi
seslerini, duruşlarını ifade etmeleri çok yeni.
Türkiye’de Cumhuriyet döneminde hareketlenme başlıyor. Çok tanınmış varlıklı ailelerin kızları var.
Tanınmış olmayan bir aileden bir kadın sanatçının özellikle de alaylıysa yeşerebilmesi ve kendine yer
edinmesi hala zor. Kadının yaptığı işleri, hiçbir sermaye desteği almadan üretebilmesi ise rüya gibi bir
şey.
Sizinkisi gerçekleşmiş bir rüya gibi duruyor. Muhalif ve “anarşist” üç kadın sanatçının yarattığı bir
oluşumun bu kadar kabul görüyor olması belki Türkiye’de bir şeylerin değiştiğini gösteriyor.
Toplumsal cinsiyet meselesi üzerine kafa yoran birisi olarak yeni nesil kadınlara nasıl rol modeli
olduğunuzu sormak istiyorum. Böyle bir şey hissettin mi? Kop‐Art hareketinin kadınlar için vizyon
açıcı bir deneyim olduğunu düşünüyor musun?
Annesiyle birlikte bizi keşfeden yeni yetme bir alıcımız iki‐ üç gün sonra dev kolajıyla geri geldi ve
“Bunu size hediye etmek istiyorum” dedi. İnsanlarla bir kez tanışınca gözümün tuttuklarına, “Yalnız
alışverişe değil, iyi vakit geçirmek için de gelin, takılın” diyordum. O zamana kadarki üretim, sürekli
olarak mekanımızdaydı; kolaj defterleri, sergilerde yer almış eserlerimiz, şablonlar, fanzinler, filmler…
Dolayısıyla sadece kıyafetlere bakmak zorunda değildi kimse. Pek çok yaşıtımız ya da daha genç
jenerasyondan kadın sanatçılarla tanıştık. Atıl Kunst, inisiyatifi örneğin. Ya da Gaipten Sesler’den
Nilüfer Ormanlı. Al Sana! fanzinine katkıda bulunan, fotoğrafçı, sokak sanatçısı Bahar Onan,
performans sanatçısı Gökçe Yiğitel, Muzır konseptini ve göçebe modayı bize tanıtan Seda Umar,
ressam ve küratör Leyla Gediz, dokümanterlerimizi birlikte montajladığımız AybenizEsen…Moda
çekimlerimizde birlikte çalıştığımız güzel insanlar, modelliğimizi yapan arkadaşlarımız…
Bu noktada bizim kültürümüzün yaratıcılıkla ilişkisini, bu kültürde yaratıcı olmanın nasıl bir
deneyim olduğunu senden duymak istiyorum. Türkiye’yi, yaratıcılığı destekleyemeyen, hayata ve
dünyaya daha esnek, daha “vizyoner” bakan insanları besleme konusunda kapasitesi düşük bir
anneye benzetiyorum. Sen bu “tezimle” ilgili ne düşünüyorsun?
Hep bir engellenme, bir sınırlanma söz konusu. Canlı, oyuncu, eğlenceli kalabilmek zor bu kültürde.
Bütün bu konuştuklarımızdan yola çıkarak Türkiye’yi anlatacak bir kelime bulsan ne dersin?
Herhangi bir imge, ses, görüntü olabilir.
348