writing_womans_lives_symposium_paper_book_v2

Fluxus dâhisi Nam JunPaik, kurguları ve akıl durduran performanslarıyla Joseph Beuys, kara mizahçı
ve lirik LaurieAnderson…
Psikoloji eğitimi yaratıcılığını besledi mi?
İletişim kurarken, karşındakini algılarken bir rahatlık sağladı. Bence bunlar sanatçıda olmazsa olmaz
şeyler. Dünyayla doğru iletişim kuramazsan yaratıcı potansiyelin içinde patlar. Ben ilk başlarda
dışarıya açılmakta zorluk çektim. Yaptığım şeyleri insanlara sunma aşamasında utanıyordum. Ama
psikoloji eğitimi alırken özgüvenim arttı. Dışa açılmayı da Amerika’ya gidince yapabildim.
Utançtan sonra özgüven geliştirmenin bir süreç olduğunu söyledin. Sence kadın olmanın yaratma
cesaretini edinmekle ilgili yaşadığın zorluklarla bir bağlantısı var mı?
Benim için yok. Ben kadın olmayı, kadının yarattığı değerleri korurken ne kadar zorlandığını biraz geç
öğrendim. Cinsel kimliğim olmadan, çocuksu bir cesaretle vizyonumu geliştirmeye ve kendimi
anlamaya çalıştım. Bilim insanları, fizikçiler var ama sanatçılar yok ailemde, dolayısıyla bir rol modelim
olmadı. Arkadaşlarım sanatçıydı. Cesareti biraz onlardan aldım.
Seni hazırlayan yaratım sürecini “sembolik doğurganlık” olarak da nitelendiriyorum. Biz anne
olmayı seçmedik. Sembolik düzeyde bir yaratım içine girdik. Kop‐Art’ın doğumunun somut olarak
gerçekleşmesi hangi yıllara denk geliyor?
Milenyuma denk geldi. Doksan dokuzda Amerika maceram var. Okul ve mastır bitti. O sırada
Amerika’yı arabayla dolaşmak için bir teklif aldım. Kaygısızca yollara düşmek, izlemek, tanışmak hep
hayalini kurduğum şeylerdi. Altı ay doğu yakasından batı yakasına ülkenin çok yerini gezdim ve
İstanbul’a geri döndüm. Burada sekiz ay daha yaşadım. Radikal Gazetesi’nde çalıştım. Sonra tekrar
Amerika’ya gittim. New York’ta hayatımı nasıl kazanabilirim, diye düşünürken, moda sektöründe
karar kıldım. Şansım varmış, iki hafta içinde iş bulup çalışmaya başladım. İki yıl boyunca kumaşlar,
özellikle de kotlar tuvalim oldu. Sokak sanatçılarıyla çalıştım. Sanatçıların hayatta kalmak için ne kadar
rahat işbirliği yaptığını gördüm. Daha sıra dışı, punk bir çevreydi. O çevre içinde fikirler oluştu ve nasıl
bir yol izlemem gerektiğiyle ilgili ipuçlarını bulmuş oldum.
Kop‐Art ismi nasıl doğdu?
Cansu Aybar ile televizyon izliyorduk. Ressam ve akademisyen Adnan Çoker ile Hülya Avşar arasında
bir tartışma oldu. 2000 yılıydı sanırım. Bir sergi açılışında, Hülya Avşar tablolara bakıyor, satın almak
üzere. Karşılaştıklarında Adnan Çoker, Hülya Avşar’ı azarlarcasına ‘’Sen sanattan ne anlarsın?”
minvalinde bir konuşma yapıyor. Hülya Avşar da o patlak özgüveniyle yapıştırıyor “Ne münasebet!
Ben sanatçının ta kendisiyim, benim kayınpederim de ressam. Bu söylediklerinizi size iade ediyorum.”
Bu tartışmayı televizyonda tekrarından afallamış halde kahkahalarla izlerken, hayal kurmaya başladık;
Açılışta Hülya Avşar, Adnan Çoker yerine Andy Warhol ile karşılaşıyor. Gerçeğindeki üstten bakmalı
elitist tavra inat, Andy Warhol, Hülya Avşar’a komplimanlar yapıyor, aralarında tatlı konuşmalar
geçiyor. Cansu, çizgi bant olarak çizmeyi düşündü hayalimizi. Ben “Bunun bir ismi olsun, ‘pop art’ değil
de ‘Kop‐Art’ olsun” dedim. Daha sonra ikimiz de New York’a gittik, döndük. Dönünce, kendi
markamızı, bağımsız inisiyatifimizi yarattık.
Birkaç aya kalmadan, Time Out dergisinden bir defile teklifi aldık. “Biz defile yapmayız ama video
defile yapabiliriz,” dedim. “Tamam” dediler. “Üst Baş” adlı bir video defile hazırladık. Aynı evde
yaşayan üç genç kızın sabah uyanmalarından, gece dışarıya çıkma hazırlığına ve eve dönüşlerine bir
günlerinin anlatıldığı, hazırladığımız kıyafetlerin de böylece tanıtıldığı bir film. Babylon’da sunduk.
Ailemi de çağırdım, Kop‐Art’ın açılışı böyle oldu.
Ailenin tepkisi nasıldı?
345