writing_womans_lives_symposium_paper_book_v2

Ya bu elindeki örgü diye soruyorum. Kalın gözlüklerinin üstünden bakarak:
“Ellerim boş duramıyor kızım. Alışmış bir kere. Beni ziyarete gelene bir çorap hediye
ederim.”
Deveci Saniye Keleş, Keleş Çıkmazı’ nın hala aranan kişisi.
Kıvrak Fatma ‐ FATMA ÖZAŞKIN
Fatma Özaşkın, Bodrum’un 23 km. Batısı’ nda, eski liman şehri, Gümüşlük’ te, 1925’te doğmuş.
Rençper bir baba ile annenin beş çocuğundan ikincisi. Her çocuk gibi okul öncesini hatırlamıyor.
Dokuz yaşında annemi kaybedince herşey ters gitmeye başladı. Annemin yerini ben
aldım. Kardeşlerim, babam, tarla, hayvanlar, çamaşır, bulaşık… Aklınıza ne gelirse. Para pul
yok. Babanın bizi gören gözü görmez oldu. Bir üvey anne başımızda. Düşman başına. Yeri
ocak başı. Köylüye büyü yapıyor. Mevlitlerde, ölümlerde aranan kişi. Kardeşlerimi
öldürmek için elinden geleni yaptı da olmadı. Kızınca bizi kızgın maşayla döverdi. Babam da
hep onun sözüne bakardı. Babam köyün efesiydi. Belinde tabanca, cebinde köstekli saat,
arkasında bir tüfek, elinde bıçak. İyi avcı, uçan kuşu vurur.
Bu kadar işin içinde okumak da ne? İlkokul ikinci sınıftan ayrılmak zorunda kaldım,
yaşayabilmek için, yaşatabilmek için kardeşlerimi. Babam becerikli insan olsa da, üvey ana
akıl çeliciydi. Kardeşlerim biraz büyüyünce, darı tanesi gibi dağıldılar. Ben de 17 yaşımda
aynı köyden, evin bir oğlu, işsiz, Fettah’ın Ali’yle evlendirildim. Babadan gülmeyen,
kocadan mı gülecek? Ters başlamış her şey bir kere. Kocam, her başladığı işi yarıda bıraktı.
Aşımızdan, ekmeğimizden vererek aldığımız develer bile işimize yaramadı. Onlarla
Bodrum’a bir ay palamut çeker, orada yer, içer gelirdi. Beş çocuğumun nüfus babasıdır
ama, gerçek babalık etmedi. Babamın evine geri dönmek istediğimde “çocuklarını bıraksın
da gelsin” dedi. Babam da kendi işlerini yaptıracak köle arıyordu. Çocuklarıma yedirecek
bir fincan şekeri, komşulardan istiyordum. İşlediğim beş, altı balya tütünün parası bile
onun midesindedir. Bir çocuğumu açlıktan, bir çocuğumu cehaletten kaybettim.
Bodrum’a, daha önceki yıllarda da 23 km. yolu yürüyerek giderdim. Tanınmış kişilerin
evinde temizliğe yardım ederdim. Esas gidişim, en büyük kızım köy okulunu bitirince oldu,
onu Bodrum’ da okutmak istedim. Eşim gelmek istemedi. Onu bırakarak Bodrum’a
taşındım. Türkkuyusu Mahallesi’ nde, bir gözlü damda yeni hayatımız başladı. Her gün
gündeliğe gitmeye başladım. Kızım Sevcihan hem okula gidiyor, hem çocuklarıma annelik
yapıyordu. Bu yüzden de ilk yıl karnesinde tek iyi not yoktu. O yıllarda Bodrum’daki dört
otelden biri olan Grup Otel açıldı. Hafiften turizm başlamıştı. 35 yataklı bu yeni otele
girdim. Otelin her işi benden sorulurdu.
Bu arada, kızı emekli hemşire Sevcihan söyleşiye katılıyor:
Annemin Bodrum’daki mücadelesinin içinde ben de vardım. Aklıma geldikçe içimi
sızlatan yıllar… Oyun ne, gezme ne bilmedim. Annemin yüzünü görmedik bazı günler. O
yıllarda, evi de çocukları da Grup Otel’ di. Okulda Kızılay’dan yardım alırdık. Giysim
olmadığından önlüğümü giyerdim her yere. Gaz lambası yerine idare kandili kullanırdık.”
19 yıl çalıştım otelde. Bodrum’da iki çocuğum daha oldu. Ne yorgunluk, ne açlık
duyardım. 55 yaşımda vücudum yeter dedi. Taksitle merkezde bugünkü evimin yerini
aldım. Temelini oğlumla kazdım, kumunu tuğlasını çektim, iki katlı evimi başardım. Grup
Otel de öğrendiklerim sayesinde, evimi 29 yataklı pansiyon yaparak düzlüğe çıktım. Bu
sırada eşimi kaybettim. Çocuklarım hafiften para kazanmaya başlayınca evimin üçüncü
katını yaptım. Her birine bir kat tapuladım. Çivi de çakarsanız kendi evinizde olsun dedim.
Kendi mutlu yuvalarını kurdular.
325