writing_womans_lives_symposium_paper_book_v2

aşladım” der (43). Bilimsel anlamda feyz aldığı hocasının hastalığı döneminde “Nasıl yaşayacağım.
Çok zor” (41) diyen Fevziye Hanım, Köprülü’nün ölümünden sonra, onunla başladığı çalışmaları
tamamlamak ve yeni çalışmalarını hazırlamak için sabrederek daha fazla çalışması gerektiğini
düşünür. Hocasına olan manevi borcunu yapacağı çalışmalarla ödeyecektir:
Muhterem hocam, bana söylediklerini, bilâkis kendimi daha kuvvetli hissetmem lazım
geldiğini; hem kendim için, hem senin yarıda bıraktıklarını tamamlamak için çalışmam
lâzım geldiğini söylemiştin. Evet, daha kuvvetli olmam lâzım; çünkü, senden aldığım
kuvveti de; artık kendimde bulmam lâzım. Daha fazla çalışmam lâzım; çünkü kendi bitmez
tükenmez çalışmalarıma, senin yarıda kalan eserlerini de ilâve etmek icap ediyor (43).
Tansel, ablasının vefatından sonra duyduğu derin kederi yine çalışarak hafifletecektir: “Ancak, çok,
pek çok çalışmakla kendime gelir gibi oluyorum” (229).
Fevziye A. Tansel, geçirdiği bir ameliyat sonrası kendine verilen iki aylık raporu kabul etmemiş,
doktorun ısrarı ile bir buçuk aylık rapor almış, onu da tamamen kullanmamıştır. Yaptığı işe saygısını
ve sorumluluk duygusunu gösteren bu olayla ilgili defterine şunları yazar: “İstirahat etmek
istemeyişim biraz mizacım icabıydı. Biraz da derslerimin boş geçmesinden ileri geliyordu. (…) Bütün
derslerim boş geçiyordu. Buna vicdanen razı olamadım ve korse ile muntazaman derslerime devam
ettim” (76). Sağ gözündeki körlük derecesine varan zayıflık da onun çalışmasına engel olamaz: “Sol
gözüm iyi. Rahatça çalışabiliyorum” der (22).
Her yıl katıldığı Türkoloji Kongresinde verilen tebliğler hakkındaki görüşleri, onun bilimsel
çalışmalara nasıl baktığını görmek açısından önemlidir. Kendisi mutlaka yeni bilgiler içeren, geniş
araştırmaya dayalı bir konu hakkında bildiri hazırlamaya özen gösterir. Ancak hemen her kongre
sonunda dinlediği tebliğler hakkında çoğunlukla şu yorumu yapar: “Tebliğler, yeni bilgilerin sunulduğu
birkaçı dışında, umumiyetle doktora tezlerinin, basılmış eserlerin bir bölümünden; neşredilmiş,
öteden beri bilinen şeylerin tekrarından ibaret…” (294) Türk Tarih Kurumunda verdiği “Atatürk
Hakkında Şiirler, Bunların Tarih ve Edebiyat Bakımından Değerlendirilmesi (1915‐38)” başlıklı
konferansı için daha önce yazdığı iki makaleden yararlansa da yine günlerce uğraşmıştır. Bu konudaki
titizliğinin kendi de farkındadır: “Başkası olsa, bu iki makaleyi alıp kürsüye çıkar, orasından
burasından, hiç hazırlıksız bir şeyler bulup laf ederek işin içinden kolayca sıyrılıverirdi. Fakat, bu bana
göre değil” (162‐163).
Tansel, kapsamlı bir araştırmayla hazırladığı yazılarının hatasız yayımlanması için matbaa provaları
üzerinde defalarca tashih yapar. Günlüklerde sık sık söz ettiği bu tashihler yine onun çalışmalarındaki
dikkat ve özenin göstergesidir. Kendisine prova gönderilmeden ve dipnotlara özen gösterilmeden
basılan eserleri onu çok üzer.
Kişilik özellikleri
Fevziye Abdullah Tansel’in kişiliğinin en dikkat çeken özelliği mütevazılığıdır. Bu durum,
görünüşünden yaşadığı eve kadar yaşamının her anına sinmiştir. Kendisiyle televizyon için bir röportaj
yapmak istediklerinde vaktinin olmadığını belirterek teklifi reddeder ve sebebini şöyle açıklar: “Bu
röportajdan yana olmadığımın bir sebebi de gösterişten daima, ömür boyu kaçınmış olmam; hiçbir
ankete hiçbir mülakata cevap verip razı olmadım…” (369) Kendisine bir ödül verildiğine dair
arkadaşlarından gelen tebrik telefonları karşısındaki tutumu da oldukça anlamlıdır:
(…) fakat benim böyle bir ödülden hiç haberim yok. (…) Birkaç yıldır, ödül vermeler de
moda halini aldı ve ayağa düştü… Bu ödüllerden biri de inşallah bana verilmiş değildir. Bu
haber tahakkuk etmezse, sevineceğim (376).
Yazarlar Birliğinin “ilim, kültür ve sanat hayatımıza süreli” hizmetlerinden dolayı verilen bu ödül
ilerleyen günlerde “tahakkuk” edecek ve Fevziye A. Tansel yılın üstün başarılı şahsiyeti seçilecektir.
Düzenlenen törene “gitmek zorunda” kalan Tansel, bunun sebebini de şöyle açıklar: “(…) bu kadir bilir
gençler, gitmesem, eminim ki çok üzülecek, hatta kızgınlık hissedeceklerdi…” (378).
166