AramızdanAyrılanlar

Sayfa 246
devrim idi”. Müzik eğitiminin geçmişi ise Ortaokulda başlıyor. Ortaokula giderken, Şevket bir
taraftan konservatuar keman bölümüne gitmiş. Bu durum dört ya da beş yıl sürmüş. Saint
Joseph’de o dönemde, adı duyulmuş, konserler veren bir klasik müzik orkestrası varmış.
Şevket bu orkestrada keman çalmaya başlamış. O günleri bilenler çok başarılı olduğunu
söylüyorlar. Bazı konserlerde solo keman olarak çalmış. Daha sonraki yıllarda kemandan
uzaklaşmış. “Kemana ara verilmez, verilirse parmaklar unutur” derdi. Kemandan çalmaktan
uzaklaşmakla birlikte, Şevket’in müzik sevgisi her zaman ön planda idi. Keman çaldığı yıllarda
öncelikle Bach çalmış. Bach’ı çok seviyordu. Fransızca şarkıları da severdi. caz müziğine
bayılırdı, bazı geceler radyoda caz müziği çaldığı zamanlarda hemen parmaklarıyla ritim
tutar, ritmi bana da öğretirdi. Çocukluktan gelen bir aşinalık ile, kalsik türk müziğini de çok
severdi. Herhangi bir yerde deforme edilerek söylenen şarkıları işittiği zaman üzüntü duyardı.
Geçmişteki refah zamanlarında, evlerinde yapılan fasılları hatırlardı. Tanıdığı ve çocukluk
anılarını bulduğu için Selahattin Pınar’ın bütün şarkılarını çok severdi. Bu şarkılardan
herhangi birini duyarsa duygulanırdı. Üstadın Afife Jale ile yaşadıkları fırtınalı aşkı
Şevket’ten duymuştum ilk kez. Bir de “saba makamı”nı severdi. Mevlüd’ün saba makamında
okunduğunu da Şevket’ten öğrenmiştim. Daha bir çok güzel geleneği, şu anda
unutulduklarını düşündüğüm bir çok İstanbul âdetini Şevket’ ten öğrendim. Ona her zaman
minnettarım.
İstanbul’da gerçek
İstanbulluların giderek azalması,
sonradan göçen bir çok insanın
şehri kalabalıklaştırması onu hep
üzmüştü. İstanbul’da “İstanbul
mutfağının” unutulmasına buna
karşılık kebap ve lahmacun
kültürünün hızla yayılmasına hep
isyan etti ama sonunda galiba o
da teslim oldu, çünkü kebaba da
alıştığını ve sevdiğini söylerdi yeri geldiğinde. En sevdiği yemek tarzı, sofraya azar azar getirilen
mezeler ve sonra balıktı. İstanbul’un balığını hiçbir şeye değişmem derdi. Çok sevdiğimiz bir
ağabeyimiz, gerçek bir deniz ve balık uzmanı Ali Pasiner ile “boğaz (hem İstanbul hem
Aramızdan Ayrılanlar
Türk Fizik Derneği