12

ŻYLI WŚRÓD NAS
Jerzy Burdziński
Pisząc to krótkie wspomnienie o moim Tacie – Jurku Burdzińskim – nie chcę
koncentrować się na jego życiu zawodowym. Choć dobrze wiem, że hasło „most” potrafiło
Go skutecznie wyrwać z zamyślenia – dużo bliższy jest mi obraz Taty podróżnika. Jego
podróże były w moim życiu od zawsze. Wyjazdy w miejsca, które w latach 70. czy 80. zwykłym
turystom się nawet nie śniły. I jego powroty. Kolejne pamiątki wieszane na ścianach
ciasnego mieszkania. Egzotyczne opowieści. I setki, tysiące slajdów, do pokazania których
przygotowywał się tygodniami. Wszystko było dokładnie wyselekcjonowane, opisane i poukładane.
Bez fuszerki. Domowy pokaz slajdów z podróży był zawsze wielkim świętem.
Schodzili się znajomi. Przy cichej muzyce snuła się fascynująca opowieść, a obrazy często
zapierały dech w piersi. Te opowieści były zawsze próbą możliwie obiektywnego przedstawienia
miejsca wraz z jego mieszkańcami. Byłam dumna z takiego Taty.
Wszystko zaczęło się od Mongolii, gdzie pojechał jako 14‍‐letni harcerz. Nieco później,
już jako student, z grupą przyjaciół wyjechał do Bułgarii. Od tamtego czasu, przez kolejnych
30 lat, podróże ciągle towarzyszyły Jego życiu. Jeżeli nie był właśnie w podróży,
to z pewnością planował kolejną. Pierwszy indywidualnie zorganizowany wyjazd poza
Europę to wyprawa do Indii w 1978 r. Wraz z dwójką przyjaciół – Jurkiem Szumockim
i Maćkiem Szymańskim – dotarł tam drogą lądową, taszcząc plecak ważący 42 kg. Później
był między innymi w: Nepalu, Peru, Boliwii, Brazylii, Chile, na Wyspie Wielkanocnej,
na Kubie, w Uzbekistanie, Albanii i Maroku. Ostatnia z jego większych podróży była
szczególnie ekscentryczna – razem z Mieciem Piechockim wybrali się landroverem zimą
na daleką północ Rosji – do Murmańska, a nawet dalej – nad Morze Białe. Pomiędzy większymi,
drobiazgowo planowanymi wyprawami, były podróże mniejsze, w obrębie Europy.
Bycie w drodze i poznawanie nowych miejsc było Jego życiem. Dzięki temu mógł cieszyć
się widokiem himalajskich szczytów, dotykiem saharyjskiego piasku czy hukiem najpotężniejszych
wodospadów na Ziemi. Myślę, że mimo słabej kondycji fizycznej w ostatnich
latach, do końca zastanawiał się gdzie byłoby ciekawie pojechać.
Był człowiekiem, który świetnie radził sobie z uciążliwymi celnikami, cwanymi naganiaczami,
pluskwami w tanim hotelu czy też z cieknącą chłodnicą. Niestety, nie poradził
sobie z chorobą i musiał wyruszyć w ostatnią ze swoich podróży.
Zbigniew Szefner
Wybitny nauczyciel akademicki i naukowiec – dr hab. inż. Zbigniew Szefner
prof. ZUT zmarł 1 kwietnia 2011 roku w wieku 60 lat. Ten smutny fakt przyjęliśmy z niedowierzaniem
i żalem. Utraciliśmy przecież dobrego kolegę, skromnego i szlachetnego,
pełnego ciepła i życzliwości dla wszystkich.
Zbyszek był wieloletnim pracownikiem Zakładu Spawalnictwa Zachodniopomorskiego
Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, wychowawcą licznych pokoleń inżynierów
spawalników, uznanym naukowcem i zasłużonym nauczycielem akademickim.
Zbyszek był osobą pełną spokoju, nigdy nie podnosił głosu, nie okazywał emocji czy
podenerwowania. Jego charakterystyczny uśmiech był sposobem na rozładowanie napięć.
Zawsze otwarty na porozumienie i zgodę. Wśród kolegów i przyjaciół dobrze znana
była Jego ogromna skromność i rzetelności, a także zamiłowanie do tworzenia
nowatorskiej terminologii i słownictwa technicznego oraz kreacja niepowtarzalnej filozofii
spawalnictwa nawiązującej zarówno do nauk ścisłych, jak i humanistycznych.
Zbyszek swoją karierę naukowo‍‐dydaktyczną bez reszty poświęcił spawalnictwu. Jako nauczyciel
akademicki dążył do stworzenia jak najdoskonalszej sylwetki inżyniera spawalnika
– stąd Jego wielkie zaangażowanie w programy nauczania. Był współtwórcą specjalności
inżynieria spawalnictwa. Dla niej stworzył stanowiska laboratoryjne i pracownię kształtowania
osłony łuku spawalniczego i badania zjawisk fizycznych w łuku spawalniczym.
Był współtwórcą perełki kształcenia Zakładu Spawalnictwa, tj. studiów podyplomowych
według programu Międzynarodowego Instytutu Spawalnictwa i Europejskiej Federacji
Spawalniczej (IWE/EWE), gdzie przez cztery lata pełnił funkcję kierownika kursu.
Jako naukowiec i inżynier spawalnik rozwiązywał problemy technologiczne w zakładach
przemysłowych regionu i województwa zachodniopomorskiego. Jego osiągnięcia
docenił Zarząd Główny Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich
najwyższym odznaczeniem branżowym – Medalem im. inż. Stanisława Olszewskiego za
osiągnięcia w rozwoju spawalnictwa.
Forum Uczelniane nr 2 (10) kwiecień 2011
I 39