ekJUJqZ

werken. ‘Dat bouwde ik heel langzaam weer op. Ik was zo
dankbaar dat ik nog leefde dat ik het gevoel had dat ik niet
anders kon. Ik moest goed met de mij overgebleven tijd
omgaan. Ik was altijd al heel gelovig en heb zelfs korte tijd op
het seminarie gezeten. Daarom eis ik het uiterste van mezelf
als het gaat om de boodschap die ik moet overbrengen. We
zijn allemaal op weg en dit is de weg die ik moet gaan.’ Zijn
filosofische inslag maakt dat Ton heel bewust heeft gekozen
zijn leven aan het schilderen te wijden. ‘Elk schilderij is een
gevecht en tegelijk een avontuur. Elke keer weer probeer
ik mezelf te vernieuwen. Daarom vind ik veel oude werken
minder mooi. Daar zijn te veel details in zichtbaar.’ Toch
hebben ook die werken duidelijk zijn eigen signatuur. In het
tweede boek dat hij samen met de monnik Anselm Grün
maakt, vertelt hij meer over wat hem beweegt. Volgens hem
een hele waardevolle samenwerking. ‘Dat wij elkaar hebben
ontmoet, heeft zo moeten zijn. Het was alsof ik hem al jaren
kende. Je moet vertrouwen hebben in de weg die je gaat. Als
je er open voor staat, merk je dat je wordt gestuurd van
binnenuit. Daarom luister ik er nooit naar als iemand bijvoorbeeld
tegen mij zegt dat ik meer boten moet schilderen. Ik wil
creatief volledig vrij zijn.’
Waar Ton ook niet naar luistert is het advies van zijn vrouw
om minder eieren te eten. Hij geniet van de geur van gebakken
ei met spek en geeft ook altijd een stukje aan zijn hond Trui.
‘Die hond is als een kind voor mij. We hebben inmiddels
zeven Berner Senners begraven op een kerkhofje bij ons thuis.
Als er een hond doodgaat kan ik een week niet schilderen.’
Ook zijn vrouw kan Ton geen dag missen. Vooral niet omdat
ze elke dag met haar handen even door zijn woeste haardos
heen woelt om deze weer herkenbaar te maken. ‘Zij betekent
alles voor me en achteraf gezien kan ik best zeggen dat het
meest gelukkige moment van mijn leven was toen ik haar het
ja-woord gaf.’
Wat is het Consensime?
Het Consensisme is een stroming die staat voor het visualiseren
van het gevoel voor harmonie en vrede. Ton Schulten is de
grondlegger van deze stroming. Met zijn vormen en kleuren
roept hij klanken en geuren op. Zo lijkt in zijn voorstelling van
een bos in de herfst haast de geur van de bladeren te hangen
en is in zijn werk een vorm van beweging waar te nemen. Door
op die manier te schilderen, vervaagt de grens tussen een
echte en een imaginaire wereld. In zijn werk wil hij openbaren
wat voorheen nog niet zichtbaar was. Zijn zeer eigentijdse stijl
is in elk schilderij van zijn hand zichtbaar.
Kijk voor meer informatie op www.tonschulten.nl.
29