Lion_505_web

Impressies van de internationale conventie 2015
in Honolulu
MULTIPLE DISTRICT
Dit is geen reisverslag in de strikte betekenis van het woord,
maar wel een reeks heel persoonlijke indrukken die ik overhoud
van onze trip naar het verre Hawaii.
Het wordt mijn eerste Internationale Conventie en
ik weet eigenlijk niet aan wat ik mij mag verwachten.
Een parade van tienduizend of zelfs meer Lions midden in
Honolulu: zou daar wel iemand staan naar kijken?
En gaat International President Joe Preston weer zingen, net zoals
op het Europaforum in Birmingham???
Eerst is er de wel heel lange vlucht Brussel - Londen - LA -
Honolulu; wat zou de ecologische voetafdruk zijn van zulke
Internationale Conventie?
Het is warm in Honolulu, erg warm; overal en altijd de typische
ukelele-muziek, maar geen heupwiegende bloemenmeisjes om
ons te verwelkomen…
Wat mij onmiddellijk opvalt: het hartelijke welkom van enkele
plaatselijke Lions en van een lid van onze Reiscommissie, die ons
niet onderhouden straten, vervallen houten huizen, verdroogde
grasvelden, kortom the other face of Honolulu.
‘s Anderendaags dé parade: de hoofdstraat van Honolulu
wordt urenlang volledig afgesloten en niemand protesteert,
alle Lions delegaties die in de parade meelopen en toekijken en
overenthousiast voor elkaar applaudisseren, wat verbaasde toeristen
die al even enthousiast reageren, indrukwekkende afvaardigingen
van Japan / India / Libanon met veel muziek en de voor hun land
typerende klederdracht, kortom één groot vriendschapsfeest.
De Belgische delegatie met voorop onze drie wel heel knappe
Leo-dames
Ik sta met grote ogen te kijken, ben zelfs een beetje enthousiast
en het dringt plots tot mij door dat Lions echt véél méér is dan
alleen maar mijn club en mijn district.
Vervolgens de eerste dag van de Conventie: een enorme en
wat rumoerige congreshal volgepropt met duizenden Lions, onze
Luc Debois en zijn 3 Leo-dames zorgen er voor dat de Belgische
delegatie goede plaatsen heeft; International President Joe Preston
vlot tot bij de bussen begeleiden.
Wat mij ook opvalt, tijdens de ganse duur van de Conventie,
is de geoliede organisatie: talloze bussen die de ganse dag de navet
doen van de hotels naar het congrescentrum en terug, nooit langer
dan 5 minuten moeten wachten; overal vriendelijke Lions die ons
wegwijs maken; kortom geen enkele kans om verloren te lopen.
Je moet het maar doen voor die meer dan tienduizend Lions.
De eerste dag is het toerisme: Pearl Harbor. Een monument
bovenop de gezonken USS Arizona, de op rust gestelde USS
Missouri met vergeelde foto’s van de ondertekening van de
overgave van Japan op het einde van WOII, het gevoel van een
nog niet zo lang geleden gestreden oorlog, Amerikaanse mariniers
in smetteloze hagelwitte uniformen, heel stille Japanse toeristen,
… het maakt indruk en het doet nadenken.
Ook even uitrusten op een wat tegenvallende Waikiki-Beach
en daarna zelf op ontdekkingstocht in het niet-toeristische
gedeelte van Honolulu achter de luxueuze wolkenkrabbers:
zingt tweemaal, maar hij kan een zekere oppervlakkigheid toch
niet verdoezelen …, Tim Shriver spreekt over de Special Olympics
(en over zichzelf ), filmpjes allerhande over het Lionisme,
kortom een strak geregisseerde maar niet altijd zo inspirerende
voorstelling.
En dan iedereen hollen naar de verdiepingen van het
congrescentrum om de shops met souvenirs en Lions attributen
in een oogwenk leeg te kopen, grote zalen om kennis te maken
met de afgevaardigden van het hoofdkwartier in Oak Brook, …
En vooral: ontmoetingen met Lions uit alle landen en uit alle
werelddelen, uitermate leerrijk !
Volgens de kenners is de 2de dag van de Conventie de minder
interessante en, inderdaad, er is een pak minder volk in het
congrescentrum.
Ten onrechte evenwel: inhoudelijk interessante uiteenzettingen
over het LCIF en zijn realisaties, de vaststelling dat wij in
een gelukkig land leven met zijn OCMW’s en zijn sociale
September 2015 septembre 13