این اثر ترجمهای است از

گفت:‏ ‏"به پیوی گفته بودم،‏ بهش گفته بودم که آخرین شکهامون
برطرف میشن".‏
اما ناگهان فریاد بلند وایتفیلد به گوش رسید که ما را دوباره به
سمت پنجره کشاند:‏ ‏"یه مشکلی برای بچه پیش اومده"!‏
استنلی که با دومین محموله به سمت کشتی می آمد،‏ به نظر
میرسید که عجیب و غریب حرکت میکند.‏
وایتفیلد با صدایی خشدار زمزمه کرد:‏ ‏"درست نیست.‏ درست
نیست.‏ میدون مغناطیسی نمیتونه روی اون تأثیر گذاشته باشه".‏
ناخدا با وحشیگری به موهایش چنگ زد و گفت:‏ ‏"خدا رحم
کنه!‏ اون لباس عتیقه رادیو نداره.‏ نمیتونه به ما بگه که چه اشکالی
پیش اومده".‏ او ناگهان برگشت و گفت:‏ ‏"من میرم دنبالش.‏ چه
میدون مغناطیسی باشه یا نباشه.‏ میرم بیارمش".‏
تیولی بازوی ناخدا را گرفت و گفت:‏ ‏"صبر کن ناخدا.‏ ممکنه
موفق بشه".‏
استنلی دوباره شروع به دویدن کرده بود،‏ ولی نوع حرکت و
مسیرش نشان میداد که نمیتواند ببیند که به کجا میرود.‏
دو یا سه بار پایش لغزید و افتاد ولی هر بار توانست بلند شود
و بایستد،‏ و باالخره درست در مقابل سپر کشتی روی زمین افتاد و