این اثر ترجمهای است از

ناخدا به آرامی در حالی که با ما دست میداد گفت:‏ ‏"ما توی
کشتی هواتون رو داریم.‏ اگه مورد خطرناکی پیش اومد،‏ فرار کنید.‏
قهرمان بازی در نیارید.‏ اونقدر نیروی انسانی نداریم که بخوایم
کسی رو از دست بدیم".‏
پرتو افکنهای جیبیمان را برداشتیم و کشتی را ترک کردیم.‏
نمیدانستیم که دقیقاً‏ باید انتظار چه چیزی را داشته باشیم و مطمئن
نبودیم که اولین قدم ما بر خاک کالیستو،‏ آخرین قدم ما نیست.‏
ولی در هیچ کداممان حس ترس فوری وجود نداشت.‏ در داستان-‏
های ‏»فضانوردان دوزاری«،‏ تهور و دالوری کاالی بیارزشی بود،‏ ولی
در زندگی واقعی،‏ شجاعت ارزش بیشتری داشت.‏ و من با غرور
قابل توجیهی به خاطر آوردم که ما سه نفر از دایره حمایت سرس
خارج شدهایم.‏
من فقط یک بار به عقب نگاه کردم و یک لحظه صورت استنلی
را از پشت شیشه پنجره کشتی دیدم که از ترس سفید شده بود.‏
حتی از آن فاصله هم شدت هیجان او به چشم میآمد.‏
بچه بیچاره!‏ در دو روز آخر او فهمید که ما در طی مسیرمان،‏
مواضع راهزنان رو نابود کردیم و تقریباً‏ به خاطر بیصبری از اینکه