این اثر ترجمهای است از

*
آن آتش آخرین السینوهای نیویورک را هم به کام خود کشید
و نابود کرد.‏ دیوارهای سوخته و سیاه شدۀ کاخ با صدای مهیبی فرو
ریختند،‏ ولی در لحظۀ آخر،‏ نایب السلطنه که اتاق شعلهورش را در
مقابل خود میدید و صورتش به طرز وحشتناکی زخمی شده بود،‏
در جای خود ایستاد و به نیروهای محاصره کننده کاخ رو کرد و
وقتی که سالح نیمه سنگینش،‏ آخرین ذخایر انرژی را به مصرف
رساند و تبدیل به تکه فلزی بی فایده شد،‏ در آخرین حرکت جنگ
طلبانهاش آن را در مقابل پنجره بلند کرد و بعد خودش را به درون
آن جهنم آتشین انداخت.‏
به هنگام غروب خورشید،‏ در زمانی که هنوز فریاد خشم از
دور دستها شنیده میشد،‏ در باالی کاخ،‏ پرچم سبز زمین آزاد به
اهتزاز درآمد.‏
یک بار دیگر،‏ نیویورک به دست انسانها افتاد.‏
راسل تیمبال با تأسف یک بار دیگر در آن شب وارد بنای
یادبود شد.‏ همه لباسهایش پاره پاره شده و از زخم بازی که روی
گونهاش بود،‏ سر تا پایش خون آلود شده و با ناراحتی،‏ به اجسادی
که پیش رویش قرار داشت نگاه میکرد.‏