این اثر ترجمهای است از

:-
:-
بورین با لبخندی محبت آمیز او را مورد تفقد قرار داد و گفت:‏
‏"بازم با سمل مارونی جر و بحث کردی،‏ فیلیپ"؟
‏"نه دقیقاً".‏ او خودش را روی صندلی باال کشید و گفت:‏
‏"ولی فایدش چیه،‏ لورا بروس؟ اونجا توی طبقه باال،‏ صدها نفر آدم
بی فکر جمع شدن،‏ لباسهای پر زرق و برق پوشیدن،‏ میخندن،‏ با
هم شوخی میکنن.‏ بعد اون بیرون،‏ زمین فراموش شده باقی
مونده.‏ از بین همه مسافرهای کشتی،‏ فقط ما دو نفر هستیم که
اونجا پیاده میشیم تا دنیای روزگار باستانمون رو ببینیم".‏
او نگاهش را از چشمان مرد مسنتر برگرفت و در صدایش
تلخی ضعیفی وجود داشت.‏ ادامه داد:‏ ‏"یه زمانی هر روز هزاران
نفر از گوشه گوشه کهکشان روی زمین فرود میومدن.‏ روزهای پر
شکوه لوریسم دیگه گذشته".‏
لورا بروس خندید.‏ خندهای از ته دل که از فرد الغری مثل او
انتظار نمیرفت.‏ او گفت:‏ ‏"حداقل صد دفعه این حرف رو ازت
شنیدم.‏ احمقانس.‏ باالخره یه روزی میرسه که یه بار دیگه زمین
به یاد مردم میاد.‏ مردم دوباره جمع میشن و هزار هزار و میلیون
میلیون میان".‏
‏"نه،‏ این اتفاق دیگه نمیفته"!‏