این اثر ترجمهای است از

مارونی بریده بریده گفت:‏ ‏"خوب اون داره میاد اینجا.‏
ولی...ولی اینجا چکار داره"؟
فیلیپ سانات که در چهارچوب در ایستاده بود،‏ حالت
ناهماهنگی داشت.‏ ردای بنفش تیرهاش ‏–که عالمت لوریسم بود-‏
مانند لکهای غم انگیز در آن جو شاد و سرخوش بود.‏ چشمان گود
رفتهاش چرخیدند و به محض اینکه نگاهش به مارونی افتاد،‏
دستش را به عالمت آشنایی بلند کرد.‏
رقصندههای متعجب،‏ به طور خودکار راه را برای او باز کردند
و وقتی که از کنار آنها گذشت،‏ با نگاههای کنجکاوشان او را دنبال
کردند.‏ وقتی که از میان مردم میگذشت،‏ میتوانست صدای پچ پچ
آنها را بشنود.‏ او به این حرفها اهمیتی نداد.‏ نگاه ثابتش به جلوی
رویش دوخته شده بود و هیچ احساساتی از خود بروز نمیداد،‏ تا
اینکه به ناخدا دریک،‏ سمل مارونی و ایلن سورات رسید.‏
فیلیپ سانات به گرمی با آن دو مرد احواپرسی کرد و بعد از
معرفی،‏ تعظیم موقرانهای هم به بیوه پیر کرد که با تعجب به او
خیره شده بود و حالتی تحقیرآمیز داشت.‏