این اثر ترجمهای است از

در آخر کارل با کمرویی خودش را مجبور کرد که سؤال کند:‏
‏"آنتیل،‏ توی اون تیکه سنگ چی نوشته بود؟ به نظر باید هیجان
انگیز بوده باشه،‏ آخه تو اون رو برداشتی و با خودت آوردی"!‏
آنتیل پاسخی نداد و فقط سرعت را در آن تاریکی فزاینده،‏
دوبرابر کرد.‏ کارل متعجب و کمی هم آزرده شد و تا پایان سفر
هیچ کوششی برای ادامه صحبت با آنتیل نکرد.‏
وقتی که آنها به آفرودوپولیس رسیدند،‏ آنتیل سکوتش را
شکست.‏ صورت چروکیدهاش رنجور و نزار بود.‏ او رو به کارل کرد
گویی میخواهد موضوعی ناراحت کننده را توضیح دهد.‏
او گفت:‏ ‏"کارل،‏ ما باهم دوستیم و من میخوام یه نصیحت
دوستانه بهت بکنم.‏ تو باید تا هفته دیگه اینجا رو ترک کنی و
برگردی به زمین.‏ میدونم که پدرت یکی از اعضای عالیرتبه هیئت
رئیسه سیارتونه.‏ خود تو ممکنه که در آیندۀ نزدیک نقش خیلی
مهمی بازی کنی.‏ ازت دوستانه تقاضا میکنم که همه تالشت رو به
کار ببری تا زمین رفتار معتدلتری در برابر زهره پیش بگیره.‏ در
عوض من هم به عنوان عضو یکی از اصیل ترین قبایل ساکن زهره،‏
نهایت تالشم رو میکنم تا جلوی خشونت رو بگیرم".‏