این اثر ترجمهای است از

قدم و برونگرایی خود را حفظ کرده بود،‏ اما معلوم بود که تأسف و
تلخی ناامیدیاش را پنهان میکند.‏
صدای زنگ در،‏ افکارم را پاره کرد و با تعجب از جا پراند.‏ در
آن روزها تعداد بسیار کمی مالقات کننده داشتیم.‏
از پنجره بیرون را نگاه کردم و مردی بلند قد و تنومند را دیدم
که با گروهبان پلیس،‏ کَسیدی صحبت میکرد.‏ بالفاصله او را
شناختم.‏ او هاوارد وینستِد ، 1 رئیس مؤسسه بود.‏ هارمن با سرعت
به طرف او رفت تا سالم و احوالپرسی کند و بعد از رد و بدل شدن
تعارفات معمول،‏ وارد دفتر شدند.‏ من هم به دنبال آنها به دفتر
رفتم.‏ کنجکاو بودم که بدانم چه چیزی وینستد را به آنجا کشانده
است.‏ چون او بیشتر از آن که دانشمند باشد،‏ یک سیاستمدار بود.‏
در ابتدا،‏ او خیلی راحت نبود و با وینستد خوش برخورد و
مبادی آداب همیشگی فرق داشت.‏ او با شرمندگی نگاهش را از
چشمان هارمن دزدید و زیر لب،‏ چند جملۀ کلیشهای دربارۀ
وضعیت هوا گفت.‏ بعد با صراحتی غیر سیاستمدارانه،‏ سر اصل
مطلب رفت.‏
1) Howard Winstead