این اثر ترجمهای است از

اما بعد به فکرم رسید که یک ماه قبل،‏ من به خیابان هفتم
رفته بودم،‏ صرفاً‏ به این دلیل که ببینم چرا مجله استاوندینگ در
موعد مقرر منتشر نشده است.‏ من که در اثر برخورد صاعقه این کار
را نکرده بودم.‏ چرا این سفر را تکرار نکنم و دستنوشته را شخصاً‏
تحویل ندهم؟ فکر ترسناکی بود.‏ وقتی پدرم پیشنهاد داد که برای
اولین قدم،‏ صورتم را اصالح کنم و بهترین کت و شلوارم را هم
بپوشم،‏ موضوع ترسناکتر هم شد؛ و به این
معنی بود که باید
کمی وقت اضافه میداشتم و این موضوع مرا عصبی میکرد چون
باید سر وقت برمیگشتم و روزنامههای عصر را میرساندم ‏)پدر
من یک مغازه آبنبات فروشی و روزنامه فروشی داشت،‏ و زندگی
برای نویسندهای خالق با ذهنی هنری و حساس مثل من،‏ خیلی
پیچیده بود.‏ به
عنوان مثال ما در یک آپارتمان زندگی میکردیم که
همه اتاقها در یک خط پشت سر هم قرار داشتند و تنها راه برای
رسیدن از اتاق نشیمن به اتاق خواب پدر و مادرم،‏ یا اتاق خواهرم،‏
یا اتاق برادرم،‏ گذشتن از اتاق من بود.‏ اتاق من به هر حال پر
رفت و آمدترین اتاق بود و این حقیقت که ممکن بود باعث
ناراحتی من بشود،‏ برای کسی هیچ اهمیتی نداشت(.‏
من این موضوع را پذیرفتم،‏ صورتم را اصالح کردم اما خودم را
با عوض کردن لباس به دردسر نینداختم و رفتم.‏ آن روز 21
ماه
ژوئن سال 1938
بود.‏
تصور میکردم که اگر تقاضای مالقات با سردبیر مجله
استاوندینگ ساینس فیکشن را بکنم،‏ این کار را گستاخانه تلقی