Numer piaty

8
W
Nr 5 / 126 grudzień 2015
Jak diabeł Rokita burmistrza Zabłockiego w Pampelunie przydybał
W felietonie o domniemanych związkach
aktualnego stanu umysłu burmistrza Jaworskiego
z dwukrotną utratą głowy przez
naszego diabła Rokitę (WWN nr 3) wspomniałem,
że już od pierwszego aktu dekapitacji
(obezgłowienia), która miała miejsce
za czasów burmistrza Zabłockiego, zaczęły
się dziać w Parku dziwne i niewytłumaczalne
na zdrowy rozum zdarzenia, o których
tutaj nieraz jeszcze Państwu opowiem.
Ostatnio ot choćby koło wodne, które się
kręci albo nie kręci wedle widzimisię Rokity,
jakby było sterowane z centrali znajdującej
się w wypalonej wierzbie.
Tym razem opowiem o osaczeniu przez
Rokitę Andrzeja Zabłockiego i jego „zakuciu
w dyby” w Pampelunie. Zacznę od
Adama i Ewy, czyli od czasów, gdy gnębił
mnie problem, jak uratować przed złomiarzami,
i innymi siłami unicestwienia, zabytki
witnickiej techniki w rodzaju betonowych
słupów do lamp elektrycznych z pierwszej
ulicy oświetlonej tym nowym wynalazkiem,
czy lokomotywkę z cegielni, czy przydrożne
słupy milowe. Złożyłem był wtedy z jakiejś
okazji wizytę w ratuszu. Burmistrz Zabłocki
razem ze swym zastępcą, Eugeniuszem
Kurzawskim, z entuzjazmem opowiadali
mi o pomyśle zainstalowania w centrum
miasta kopii widzianego gdzieś w dalekim
świecie drogowskazu do egzotycznych
i osobliwych miejscowości na kuli ziemskiej
w rodzaju Honolulu czy Pampeluny, z których
ta ostatnia, jak zauważyłem, burmistrzowi
Zabłockiemu szczególnie przypadła
do gustu. Ponieważ przejmowanie cudzych
pomysłów raczej mnie nie bawi, wyraziłem
się z dezaprobatą o zamiarze ojców miasta,
ale w trakcie tej rozmowy w mej głowie
zabłysnęło światełko w tunelu gnębiącego
mnie problemu, czyli co zrobić z tymi
nieszczęsnymi zabytkami, które nie miały
szans na upchnięcie ich w Izbie Regionalnej,
mieszczącej się wtedy w moim mieszkaniu
przy Rybackiej 6.
Wracając do domu z burzą w głowie, podążając
myślą za wielkim Grekiem, wrzasnąłem:
Eureka! DROGOWSKAZ! DROGA!
To jest to! Nad stawem założymy Park
Drogowskazów, a zabytki witnickiego przemysłu
przeistoczą się tam w słupy milowe
cywilizacji!
I tak to się zaczęło. Wkrótce rozpisano krajowy
konkurs „Małe ojczyzny przeszłość
dla przyszłości”, w którym postanowiliśmy
wziąć udział, co zdopingowało mnie
do opracowania koncepcji Parku, za który
otrzymaliśmy sporą nagrodę, a władze
miasta zrezygnowały z drogowskazu do
Pampeluny i przyjęły do realizacji nagrodzony
projekt. Od tego czasu, czyli od roku
1995, dawna działka młynarza przy ulicy
Moniuszki zaczęła się powoli przeistaczać
w Park Drogowskazów i Słupów Milowych
Cywilizacji, gdzie obok na ogół poniemieckich
zabytków, dla etnicznej przeciwwagi,
powstała przestrzeń fantazji, nawiązująca
do polskich legend, związanych z podróżą
i do osobliwych nazw naszych miejscowości.
I w ten sposób, przy spalonej wierzbie,
pojawił się diabeł Rokita, a w jego pobliżu
globus z nazwami miejscowości o zagranicznym
brzmieniu w rodzaju wielkopolskiej
Wenecji czy podwarszawskich Włoch.
Mateuszowi Rękasowi, który instalację
Globalne wioski miał wykonać, dostarczyłem
wykaz miejscowości, które tam powinny
być umieszczone, ale gdy globus został
wykonany i zamontowany, okazało się, że
pojawiło się w nim kilka drogowskazów do
miejscowości niewyszczególnionych przeze
mnie na owej liście. W wyniku dochodzenia
wyszło szydło z diabelskiego worka Rokity,
który podszepnął burmistrzowi Zabłockiemu,
aby polecił Mateuszowi Rękasowi
dodać do tych globalnych wiosek, wraz
z kilkoma innymi nazwami, jego ukochaną
Pampelunę, co złamało żelazną regułę,
wedle której parkowe nazwy polskich
miejscowości nie są wymysłem, lecz rzeczywistością
udokumentowaną urzędowym
wykazem, a tam ani Pampeluny, ani pozostałych
dodanych miejscowości nie ma!
Domagałem się korekty, ale były inne
ważniejsze sprawy, a potem zmiana warty
w ratuszu i tak Rokita, mieszając w głowie
Zabłockiemu, zamieszał jednocześnie
w wiarygodności moich deklaracji o pochodzeniu
tych nazw, potwierdzonej autorytetem
stosownego stołecznego urzędu.
Wiosną 2015 roku otrzymałem telefon
z Niemiec. Dzwonił Ma*hias Kneip z Niemiecko-Polskiego
Instytutu w Darmstadt,
placówki słynnej i wielce zasłużonej w dziele
popularyzacji w tym kraju polskiej kultury.
Rozmówca oznajmił, że właśnie pisze
książkę o Polsce, w której zamierza poświęcić
sporo miejsca naszemu Parkowi
Drogowskazów. Mówił, że był w Witnicy
i jest pod dużym wrażeniem niezwykłości
tego projektu, ale ma kłopot. Okazuje się
bowiem, iż zasugerowany informacją, iż
są to wszystko nazwy autentyczne, szukał
w Polsce Pampeluny w kilku atlasach, ale
nie znalazł. A niech cię licho – pomyślałem
– jest tam tyle innych ciekawych miejscowości,
a ten musiał akurat „przyczepić się”
do tej nieszczęsnej Pampeluny! Poinformowałem
go, zgodnie z prawdą, że w wykazie
urzędowym są także nazwy przysiółków
i pojedynczych zagród, których w atlasach
drogowych nie ma. Zacząłem mu nawijać,
że proces nadawania nazw ma charakter
żywiołowy, że na przykład w Mościcach,
wsi w pobliżu naszej Witnicy, nazwano jej
części Koreą Północna i Koreą Południową,
czego nie ma ani w urzędowym wykazie,
ani na mapach. A w samej Witnicy - mąciłem
mu dalej - mamy Panderozę zwaną tu
Banderozą, także na mapach nieoznaczoną
i że tradycje nadawania nazw poszczególnym
zagrodom sięgają tu czasów niemieckich,
itd., itp. Jak się potem miało okazać,
siła mojej perswazji uspokoiła pisarską
uczciwość autora opracowywanej książki,
ale nie uspokoiła głosu mojego sumienia
i zacząłem gorączkowe poszukiwanie sposobu
rozmotania tego pampeluńskiego węzła
z diabelskiego chowu.
Podejmując rozpaczliwe próby ratowania
honoru Parku wpadłem, jakże by inaczej,
na szatański pomysł. Skoro spłodziliśmy
Panderozę, to kontynuując lokalną tradycję,
dlaczego by nie począć Pampeluny?
Zabłockiemu, który ją tak sobie umiłował,
zrobimy happening w postaci szlacheckiego
zajazdu na jego „hacjendę” w Mosinie!
Zjazd zakończy się wielkim jublem, czyli nadaniem
jej nazwy Pampeluna z uroczystym
wkopaniem na rozstajnych drogach drogowskazu
z tą nazwą, przy którym zrobimy
sobie pamiątkowe zdjęcie, jako dowód,
że taka miejscowość rzeczywiście istnieje,
dokumentując zarazem, że wydany w roku
1981 urzędowy wykaz, pod naporem życia
jest już częściowo nieaktualny.
Niestety. Tego wykonać nie można. Klops!
Łudziłem się jeszcze, że zapowiedziana
książka się nie ukaże, a jeśli tak, to nie będzie
w niej tej cholernej Pampeluny, ale
gdzie tam! Ukazała się w październiku
2015 roku pod tytułem 111 Gründe Polen
zu Lieben Eine Liebeserklärung an das
schönste Land der Welt czyli „111 powodów
pokochania Polski. Wyznanie miłości
do najpiękniejszego kraju świata”. Powodem
11-tej miłości są niezwykłe nazwy
polskich miejscowości będące, zdaniem
autora, wyrazem naszego specyficznego
poczucia humoru. I tu na dwóch stronach
mamy pełen zachwytu opis przestrzeni