Goal 14

We praten mee, maar houden onze mond als het te
technisch wordt. Het mooiste is als er kritiek is op de
scheids of tegenstander. Zolang die mensen erbij zijn,
is het heel netjes en lief. De deur is achter hen nog niet
dicht of het gaat ervan.....”
Het leukste voor beiden is: je bent erbij en je hoort
erbij. “We zouden echter nog heel graag ons als gastvrouw
willen onderscheiden. Een identiek mantelpak
zouden we heel erg op prijs stellen”, zegt Marleen. “Ja
en met allebei hetzelfde schort”, roep Ilse. Ze rollen
bijna onder de tafel van het lachen. “Nee, natuurlijk
niet, juist dat het zo ongedwongen is, maakt ons werk
zo leuk.”
Inrichting bestuurskamer is een minpunt
Een echt minpunt is er nog wel: de inrichting van de
bestuurskamer. “Zo gedateerd en ongezellig. Die grijze
wanden, de verlichting. Al die bekers voor je neus op
de bar. Een koffiezetapparaat dat nooit wordt gebruikt.
Een lelijk plafond.” Nee, als het aan de dames ligt, gaat
de bezem er door.
Maar dat is ook het enige. Voor de rest is het prima en
ze houden er nog lang niet mee op. “Ik denk dat als
Ruben zou stoppen met voetballen, ik gewoon gastvrouw
blijf”, zegt Marleen. Ilse sluit zich daar van harte
bij aan. “Zoals het nu geregeld is, is het goed. Twee
koppels van twee zorgt dat je flexibel bent en kunt
blijven. Kun je een keer niet, dan hoef je je niet bezorgd
te maken dat het niet loopt.” Kerels als gastheer erbij?
“Nou, als ze er een beetje lekker uit zien.....ha ha. Nee,
is geen probleem, maar nu niet nodig, want het gaat
prima zo.”
“De Zweef is leuk: warm en
open voor iedereen”
Wat ze van De Zweef als club vinden? “Het is een hele
leuke club. Warm en open voor iedereen die nieuw is
en bereid is mee te doen. Er is geen onderscheid. Je
voelt je al heel snel helemaal thuis.” Als ze dat vergelijken
met andere clubs hier en elders, springt De Zweef
er echt uit.
Het werk in de bestuurskamer vinden Monique en
Frederiek erg leuk. Net zoals Marleen en Ilse denken
ze niet dat ze gaan stoppen als hun familie stopt. “Ik
ga net zolang door als Monique”, zegt Frederiek. “En
ik net zolang als Frederiek”, zegt Monique. En dan in
koor: Wij zijn zelfstandige vrouwen hoor.” Rijmt in ieder
geval mooi.
“Of er ook gastheren moeten komen? Nu niet. Het is
prima zoals het nu is geregeld met twee koppels.”
Maar als het een keer nodig is, kunnen mannen dat
werk ook prima. De bestuursleden springen nu toch al
bij als het nodig is. “Kan ook best, want ze hebben toch
niets te doen”, wrijft Frederiek het er in.
Het gesprek loopt op z’n eind. Vraagtekens. “Is dat het?
Geen persoonlijke ontboezemingen? Of over hoe we in
het leven staan? Jammer; daar had ik mij op voorbereid”,
grapt Monique. “Gelukkig niet”, zegt Frederiek, “ik
weet soms zelf niet hoe ik in het leven sta.”
Een kerstwens als sluitstuk
Een kerstwens dan, want het blad verschijnt net voor
Kerst. Monique is snel: “Nee, geen kerstwens. Daar
doe ik niet aan.” Frederiek: “Veel liefde, geluk en
vriendschap.” Ze moet er zelf om lachen. “Klinkt
wel een beetje wollig.” Is ook een beetje een
reflectie op eerder in het gesprek waar het ging
over “mannenwereld”. Vrouwen gaan eerder mee
in zo’n boodschap dan mannen. Die zouden liever
horen: “Hier heb je een biertje van me, omdat het
nieuwjaar is.” Een onoverbrugbaar verschil.
Gelukkig eindigt het gesprek zo niet. Nee, er
zijn ook overeenkomsten. We praten over leuke
televisieseries en het succes van Scandinavische
detectives. Krijgen een link mee naar een website
waar je gratis de laatste boeken op je reader kunt
downloaden. Ook heel leuk voor de kerstdagen en
andere koude winteravonden.
41