Goal 14

Hoe laat het wordt hangt af van hoe gezellig het is.
Soms blijven bestuursleden van de tegenstander lang
zitten en soms zit het eigen bestuur op de praatstoel.
“Meestal zijn we om half zes weer thuis.”
“Het lijkt wel of De Zweef altijd
scoort als wij net naar binnen
zijn”
Marleen en Ilse kennen elkaar alleen van de voetbal.
“Mijn broer Ewald vroeg of ik dit werk wilde doen. Ik
wilde dat wel en kwam al snel op Marleen als tweede.”
Dat Ilse wat bij De Zweef doet, ligt voor de hand met
haar “achtergrond” als Wennemers. “Mijn pa nam me
al vanaf mijn vijfde mee naar De Zweef.”
“Toen ik de leeftijd had, wilde ik best graag voetballen,
maar dat was toen niet bij De Zweef. Had ik naar Hellendoorn
gemoeten en dat wilde ik niet”, vertelt Ilse.
Marleen had helemaal niets met voetbal; bij haar thuis
was niemand lid van een club. Ook man Bram was
en is geen voetballer. Pas toen Ruben aangaf dat hij
lid van de Zweef wilde worden, werd de familie bij het
spelletje betrokken.
“Nu vind ik voetballen
hartstikke leuk”,
vertelt Marleen. “Ik
kijk thuis ook wedstrijden
op tv en probeer
het eerste te volgen.”
Of ze bezoekt wedstrijden
van Twente
of Heracles. Ze heeft
zelfs nog een dik jaar
meegetraind met de
dames-veteranen
die op vrijdagavond
een balletje trappen.
“Ik was gevraagd
omdat ze er te weinig
hadden. Ben daarmee
gestopt, want ik kreeg
allerlei blessures.
Dan merk je dat je
nooit hebt gevoetbald.
Ik ga nu weer lekker
tennissen.”
De liefde voor voetbal
en De Zweef gaat
Nooit eerder gedaan. “O ja, ik heb Helmut een keer
zien voetballen. Daar wil ik verder niet op ingaan.” Na
enig aandringen: “Ben gauw weggegaan want ik vond
er niets aan. Vond-ie niet leuk, want hij vindt zelf dat
hij er best wel wat van kan.” Op dit punt heeft Frederiek
een voorspong. Zij ging al eerder af en toe kijken.
Combineerde dat met het uitlaten van de hond en zag
zo menig tweede helft.
Met zeer grote regelmaat kijkt ze naar wedstrijden
van haar zoons, maar verliest de belangstelling als
deze wordt gewisseld of geblesseerd uitvalt. Als de
dames geen dienst hebben, wordt niet verwachtingsvol
uitgekeken naar de uitslag van het eerste. “Ik vraag
Helmut wel altijd hoe het is geweest”, zegt Monique,
“maar dan bedoel ik eigenlijk of hij het leuk heeft gehad.”
Frederieks belangstelling is ook matig.
Het kijken van de tweede helft doet Frederiek ook
alleen maar omdat man Erik bij de Zweef zit. En ja, zij
heeft hem ook zien spelen. Het laatst in de 7x7-competitie.
“Vreselijk. Daar is hij gelukkig mee opgehouden.
Lid worden van de bejaardensoos kan hij altijd nog.
Au!” Dat doet pijn, want wij mogen ook in die competitie
spelen, net zoals
Helmut overigens.
Een lang betoog over
hoe mooi dat is, dat
er nu ook jongere
mannen spelen, dat
het net zo snel gaat
als zaalvoetbal en
van alles meer, wordt
beleefd aangehoord
en voor kennisgeving
aangenomen.
Een goede communicatie
voorkomt veel
misverstanden
Als Frederiek in het
bestuur zou zitten, zou
er wel wat veranderen.
“Het is een echte
mannenwereld.” Daar
bedoelt ze van alles
mee. Van het feit dat
mannen anders en
minder communiceren
dan vrouwen.
Dat – ondanks veel
vrouwelijke leden - er
37