Goal 14

ENTHOUSIASTE GASTVROUWEN
RUNNEN DE BESTUURSKAMER
Bij bijna alle voetbalverenigingen zie je deze mensen: (meestal) vrouwen die
in de bestuurskamer bezoekers, scheidsrechters en eigen bestuur voorzien
van koffie, thee en andere versnaperingen. Bij onze club waren dat jarenlang
Leny en Jan Bruggeman. Later vergezeld door Ingrid Huis in ’t Veld die eerst
alleen de Pupil van de Week begeleidde en – na het stoppen van Leny en Jan
- ook nog assisteerde bij de rest van het werk. Nu al weer voor het tweede
seizoen beschikt De Zweef over een “gastvrouwengroep”. Twee koppels van
twee dames die om de beurt in de bestuurskamer zijn te vinden. Wie in die
bestuurskamer niets te zoeken heeft, zal niet weten wie dat zijn en wat ze
doen. Vandaar een portretje.
Ilse en Marleen
Frederiek en Monique
Het eerste koppel dat we spreken is Ilse Berendia
Maria Wennemers (43) en Marleen Christine Blikman
(41). Twee jonge vrouwen die elkaar leerden kennen via
hun zoons Robbe (van Ilse en Eddy Huis in ’t Veld) en
Ruben (van Marleen en Bram van der Wal) die vanaf de
F-jeugd een aantal jaren bij elkaar in het team zaten.
Het tweede koppel dat we spreken is net zo enthousiast,
maar heeft een andere insteek. Frederika Monique
(roepnaam Monique) Wiering (48) uit Amsterdam en
Frederiek Stellinga (49) uit Hellendoorn. Zij zijn in de
gastvrouwrol geraakt omdat man Helmut van Rhee en
Erik Heuver hen hebben “gerekruteerd”.
Gastvrouw bij De Zweef. Is dat de juiste benaming? “Ja
zeker, we zijn heel gedienstig. Rennen met koffie als
dat gevraagd wordt. Buigen netjes als we serveren en
houden ons heel gedeisd in het keukentje. Als ik het
zo vertel aan mijn collega’s op het werk zie ik ogen als
schoteltjes”, lacht Marleen, “want ze weten dat ik zo
helemaal niet ben.”
En zo is het natuurlijk ook niet. De titel “gastvrouw” is
prima. “Wij zijn dienstbaar, maar niet gedienstig. Het
“Het is eigenlijk begonnen als een grap”, vertelt
Monique, “omdat ik eens gekscherend tegen Helmut
zei als jij zo lang bij de voetbal blijft op zondag, kan
ik daar ook wel wat doen. Dan zie ik je tenminste nog
eens.” Ook voor Frederiek was het aanvankelijk niet
serieus. “Maar ze hadden het er blijkbaar over gehad
in het bestuur en Erik vroeg of ik gastvrouw zou willen
zijn. Uit gein heb ik ja gezegd, met de boodschap dat ik
hem dan mooi kon controleren. Kijken wat ze daar uitvreten
in de bestuurskamer.” Toen Helmut na een paar
34