istanbuldergisi12sayi

Edebiyat da bunlardan biridir. Sözcükler
pazarından geçerken, şıraları üzerine bulaşan
kişidir edebiyatçı. Bunları yazıyorum
belki bana da bulaşmıştır bir parça kim
bilir. Hayallerden, heyecanlardan bahsetmiştim
öyle değil mi? Bunlarla en çok
genç yaşlarında mücadele veriyor insan,
hırslarının, tutkularının, aşklarının, hayal
kırıklıklarının ve sevinçlerinin yoğunluğunu
genç yaşlarda yaşıyor ve belki ömrünün
sonuna kadar da bu izleri sürüklüyor
peşinden bir gölge gibi.
Yazıyoruz… Ne güzel bir eyleme dönüşüyor
iç savaşımız. Ağırlıklarımızı ve kasvetimizi
bu şekilde dışarı atıyoruz en çok ve bunu
da okuyarak dolaştığımız o sözcükler pazarından,
her ustanın ayrı ayrı tezgâhına
sürünerek, üzerimize bulaştırarak alıyoruz.
Belli bir basitlikten, belli tanımlamalardan,
somut bir anlatımdan tutunarak değil. Her
ustanın tezgâhından bir meyvenin tadına
bakarak, tadına bakarken o meyvenin içini
ve dışını oyuk oyuk ederek yapıyoruz bunu.
Yağmurun yağışını izleyerek değil, yağmurun
altına kendini atarak, bu yeryüzünü sulayan
birinin olduğunu düşünerek yapıyoruz.
Nasıl ki bir arabanın uzun farlarını yakarak
geniş bir alanı görme şansı yakalıyor
bir şoför, bizde bu sözcükler denizinden
istifade ederek görüş açımızı ve ufkumuzu
genişletiyoruz.
Bir ağacın kesilmesi, bir kömürün şekil alması
değil çünkü kalem. Bir ağacın içinden uzun
ve ince bir şerit kömür geçirdiklerinde,
duyduğu acıyla kalem olması çünkü düşüncemiz.
Kalemin de içini dökmesi olur bu.
Hasan Bozdaş, Şair, (27)
Bir edebiyatçıdan da öte, genç olarak
dünyayı nasıl kavrarız, asıl problem burada.
Çünkü edebiyatçı olmak, ya da esasında
sanatçı olmak kendi içerisinde habis bir
vakıadır, belki çoğu zaman hastalıktır.
Çarpık düşünceler, duygusal anormallikler,
depresyon, anksiyete bozuklukları, stres
ve nevrozlarla dolu bir yaşantının kılıfıdır.
Bir sanatçı için dünya, bir çocuğa göründüğünden
daha farklı değildir. Aykırı ve
hayret vericidir.
Sanatçıyı bu bağlamda salt eser üreten bir
makine olarak görmemek gerekir, sanatçı
sokaktaki bireydir, annedir, öğrencidir ama
her şeyden önce farklı görme becerisinde
olan kimsedir. Bu, zaman zaman alışkanlık
zaman zaman duygusal zirveler neticesinde
ortaya çıkar. Bununla birlikte edebiyatçı
olmak kütüphane bekçisi olmaktır, özellikle
bilgi çağı olarak ilan edilen dönemimizde
okuma ve yazma eylemlerinin kendini
bulduğunu görüyoruz. Genç edebiyatçı
böylesine eser verilen bir periyottan dünyayı
bilinçli olarak izleyecektir, bu pencereden
bakarsanız avantajdır. T.S Eliot, şiirin amaçlarından
bahsederken, şiirin yalnızca zevk
verdiği için okunamayacağını, aksine şiirin
ilettiği tecrübelerle kişinin şuurunu arttırıcı
ve hassasiyet kazandırıcı etkisi olduğunu
belirtir. Dylan Thomas, iyi bir şiirin evrenin
formunu değiştirmeye yardımcı olduğunu
söyler. Joyce, sanat dallarının gerekliliğinin
insanın yapıcı ve biçimlendirici olma
isteğinden kaynaklandığını ifade eder.
Örnekleri arttırmak mümkündür, tüm
bunlar şiir özelinde sanatın yalnızca estetik
olarak değerlendirilemeyeceğini, estetiğin
ötesinde bir amacının veyahut kaygısının
da olduğunu ortaya koymaktadır. Son
tahlilde, bir sanat veyahut edebiyat eseri
için estetik ve etkileyicilik gibi birbirinin
mütemmim cüzü iki unsur ifade edebiliriz.
Genç kavramının içini ise birçok şeyle
doldurabiliriz. Fakat bunların başında
özgürlük gelir. Özgürlük, fiziki dinamizm
ve duygusal yoğunluklar ile birleştiğinde
çok çarpıcı sonuçlar vermektedir. Genç bir
edebiyatçı ise bu özgürlüğü kendi alanında
en etkili kullanan kişidir. Anarşist bir bakış
açısıyla baktığından kolay kolay duvar
tanımaz, bu anlamda postmodernizmle
de paslaşmaktadır. Edebiyattaki yenilikler
miadını doldurmuş sanatçıların işi değildir,
kalıplara sığmayan gençlerin imzasını
taşımaktadır. Durum böyleyken, daima
farklı ve yeni olanın arkasından gitmektedir.
Bu avantajdır, farklı olmak bir amaç
haline geldiğinde ise, bunun edebiyatçıyı
yozlaştırdığı, sözü öldürdüğü görülecektir.
Bu, arayışın da ölmesi demektir.
68
Eylül-2015 / Sayı: 12