WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

90
Trybunału oraz jego ustrojowej roli jako gwaranta nadrzędności Konstytucji. Nie można
zgodzić się ze stanowiskiem wnioskodawcy, jakoby samo uznanie przez Trybunał,
że określone zagadnienie prawne jest nieistotne, było wystarczające dla wydania
postanowienia o umorzenia postępowania. Dodatkowo zagadnienie to musi być tego
rodzaju, że nie wymaga rozstrzygnięcia Trybunału. Tym samym nie można uznać wydania
wyroku za zbędne, jeśli rozstrzygnięcie konkretnego problemu konstytucyjnego jest
konieczne dla realizowania ustrojowych funkcji Trybunału lub gdy od rozstrzygnięcia TK
zależy wykonanie kompetencji przez inne organy państwa, w tym przez sądy kierujące
pytania prawne.
Z brzmienia art. l 04 ust. l pkt 3 ustawy o TK wynika wyraźnie,
że zakwestionowana przez grupę posłów przesłanka jest jedną z postaci (przejawów)
zbędności. W uzasadnieniu projektu ustawy określono ją jako "kwalifikowaną postać"
zbędności. Zdaniem Trybunału - z uwagi na brak wykształconej praktyki orzeczniczej -
przedwczesne jest jeszcze przesądzanie , że stosowanie przez TK art. l 04 ust. l pkt 3
ustawy o TK może prowadzić, jak zdaje się
twierdzić wnioskodawca, do daleko idącego
ograniczenia kompetencji Trybunału.
10.8. W świetle art. 97 ust. l zdania drugiego ustawy o TK postanowienia kończące
postępowanie w sprawie wymagają uzasadnienia. Ustawodawca nałożył na TK obowiązek
wskazania, jakie motywy legły u podstaw podjęcia postanowienia. Tym samym Trybunał
jest zobowiązany wskazać w uzasadnieniu postanowienia wydanego na podstawie art. l 04
ust. l pkt 3, dlaczego zagadnienie prawne w sprawie przedłożonej
Trybunałowi nie miało
charakteru istotnego oraz - w razie uznania, że występuje zagadnienie prawne mające
charakter "nieistotny"- dlaczego sprawa nie wymagała wydania wyroku przez Trybunał.
W przeciwieństwie więc do znanego w postępowaniu cywilnym tzw. przedsądu
w procedurze skargi kasacyjnej, w ramach którego badane jest, czy w skardze tej występuje
"istotne zagadnienie prawne" (por. art. 398 9 § l pkt l w związku z art. 398 4 § 2 k.p.c.),
ustawodawca nie zobowiązał podmiotów uruchamiających postępowania przed TK
do wykazania wystąpienia tej przesłanki w danej sprawie. Trybunał ma tym samym
obowiązek wykazania, że merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy jest zbędne, w rozumieniu
art. l 04 ust. l pkt 3 ustawy o TK.
Mając powyższe na uwadze, Trybunał stwierdził, że art. 104 ust. l pkt 3 ustawy
o TKjest zgodny z art. 191 ust. l i art. 193 Konstytucji.