WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

83
że chodzi o sędziego pełniącego urząd, elekta lub sędziego w stanie spoczynku, należy
przez to rozumieć, że dotyczy każdej
osoby, którą w świetle norm konstytucyjnych można
uznać za sędziego Trybunału. Jak się wydaje, wnioskodawca aprobująco odnosi się
do niekwestionowanego stanowiska, że sędziowie w stanie spoczynku- choć nie wykonują
władzy sądzenia - mają status sędziego, z którym związane są pewne przywileje
oraz obowiązki zachowania godności urzędu (zob. uchwała SN z 30 kwietnia 2003 r.,
sygn. akt I KZP 8/03, OSNKW nr 5-6/2003, poz. 41, na którą powołuje się
wnioskodawca).
W świetle wykładni językowej i systemowej art. 196 Konstytucji nie powinno
budzić wątpliwości, że immunitet i przywilej nietykalności ustrajodawca powiązał
jednoznacznie ze statusem sędziowskim, a nie z okresem wykonywania władzy sądzenia.
Nie sposób tym samym podzielić zarzutu, jakoby w świetle art. 196 Konstytucji było
konstytucyjnie niedopuszczalne objęcie
sędziów Trybunału w stanie spoczynku ochroną
wynikającą z immunitetu formalnego.
Niezależnie od powyższego argumentu, samoistnie przesądzającego
o dopuszczalności objęcia ochroną immunitetową sędziów Trybunału w stanie spoczynku,
Trybunał stwierdził, że stanowisko wnioskodawcy opiera się na błędnym założeniu.
Wnioskodawca przyjął bowiem, że skoro Konstytucja wprost nie uzależnia pociągnięcia
sędziego Trybunału w stanie spoczynku do odpowiedzialności karnej lub pozbawienia go
wolności od zgody Trybunału, to ustawodawca zwykły nie może takiej ochrony ustanowić.
W ocenie Trybunału stanowisko takie nie zasługuje na aprobatę.
Nawet brak wyraźnego
rozstrzygnięcia w art. 196 Konstytucji co do udzielenia ochrony sędziom Trybunału
w stanie spoczynku nie może być interpretowany jako niedopuszczalność udzielenia takiej
ochrony. Ewentualne ograniczenia w tym zakresie mogą tylko wynikać z innych norm
konstytucyjnych. Wnioskodawca nie zdołał jednak przekonująco wykazać, że zawarte
wart. 24 ust. l i 2 ustawy o TK unormowanie - stosowane na podstawie art. 42 ust. l
ustawy o TK także do sędziów w stanie spoczynku - nie mieściło się w ramach pewnej
swobody ustawodawcy, a tym samym naruszało normy, zasady lub wartości konstytucyjne.
W szczególności nie wykazał,
że przepis ten, służący ochronie niezależności Trybunału,
w nieproporcjonalny sposób prowadzi do zróżnicowania prawnego obywateli. Nie obalił
zatem skutecznie domniemania konstytucyjności tych unormowań.
Mając powyższe na uwadze, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 24 ust. l i 2
w związku z art. 42 ust. l ustawy o TKjest zgodny z art. 196 Konstytucji.