WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

78
Orzecznictwo TK w zakresie rozumienia zasady równości wynikającej z art. 32 ust. l
Konstytucji oraz wymagań formalnych związanych z uzasadnieniem zarzutu naruszenia tej
zasady przez przepis prawa, zostało dostatecznie precyzyjnie objaśnione (zob.
podsumowująco wyrok TK z 30 września 2015 r., sygn. K 3/13, OTK ZU nr 8/A/2015,
poz. 125). Wnioskodawca uznał wprawdzie, że przyznanie sędziom Trybunału w stanie
spoczynku immunitetu prowadzi do naruszenia zasady równości, gdyż oznacza
uprzywilejowanie tej grupy podmiotów. W żaden sposób nie wyjaśnił jednak, w obrębie
jakiej klasy podmiotów doszło do niemającego podstaw konstytucyjnych uprzywilejowania
sędziów Trybunału w stanie spoczynku przez objęcie ich ochroną immunitetową.
Na podstawie uzasadnienia wniosku nie można też rozstrzygnąć, jakie podmioty
wnioskodawca uznaje za podobne i tworzące - na potrzeby przeprowadzenia testu
równości - klasę
sytuację
porównawczą. Nie jest jasne, czy wnioskodawca pragnie porównywać
sędziów Trybunału w stanie spoczynku z sytuacją pozostałych sędziów w stanie
spoczynku, czy sędziów Trybunału w stanie spoczynku z wszystkimi obywatelami
lub z tymi podmiotami, którym przysługuje immunitet formalny. Wnioskodawca
nie przedstawił ponadto żadnych argumentów uprawdopodabniających, że istniejące
zróżnicowanie
nie ma konstytucyjnego uzasadnienia. Z tego powodu zarzut naruszenia
art. 32 ust. l Konstytucji nie został poparty stosownym uzasadnieniem, wymaganym
przez art. 61 ust. l pkt 3 ustawy o TK.
Po trzecie, zarzut wnioskodawcy koncentruje się na podważeniu objęcia sędziów
Trybunału w stanie spoczynku immunitetem formalnym rozumianym
jako niedopuszczalność pociągnięcia ich do odpowiedzialności karnej pozbawienia
wolności. Gwarancje te zostały uregulowane w art. 24 ust. l i 2 ustawy o TK. Zarzuty
oraz argumentacja wnioskodawcy nie odnoszą się w ogóle do tzw. przywileju
nietykalności, który oznacza zakaz zatrzymania lub aresztowania sędziego, z wyjątkiem
ujęcia go na gorącym uczynku przestępstwa, co normuje art. 24 ust. 3 i 4 ustawy o TK.
Wnioskodawca nie zakwestionował więc możliwości objęcia sędziego Trybunału w stanie
spoczynku ochroną przed zatrzymaniem lub aresztowaniem poza sytuacjami ujęcia
na gorącym uczynku i możliwości zażądania przez Prezesa Trybunału natychmiastowego
zwolnienia zatrzymanego sędziego Trybunału. Trybunał stwierdził wobec tego,
że wnioskodawca kieruje zarzut przeciwko treści normatywnej art. 24 ust. l i 2 w związku
z art. 42 ust. l ustawy o TK. Nie podważa natomiast zastosowania do sędziów w stanie
spoczynku uregulowania, o którym mowa w art. 24 ust. 3 i 4 ustawy o TK.