WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

77
spoczynku nie ma związku z ochroną niezawisłości
sędziów konstytucyjnych i nie służy
w żaden sposób ochronie niezależności Trybunału. Sędziowie w stanie spoczynku
nie wykonują bowiem funkcji orzeczniczych. Wnioskodawca dostrzegł przy tym
odmienność sytuacji prawnej sędziego "czynnego", który powinien mieć zapewnione
gwarancje swej niezawisłości, od sytuacji sędziego w stanie spoczynku, w odniesieniu
do którego takie gwarancje nie mają konstytucyjnego uzasadnienia.
Zdaniem wnioskodawcy kwestionowane uregulowanie prowadzi do faworyzowania
sędziów Trybunału i zapewnienia im bezkarności. Powołując się na jedną z opmn
prawnych przygotowanych w toku procesu legislacyjnego ustawy o TK z 2015 r.,
wnioskodawca zajął stanowisko, że zakwestionowane przepisy wprowadzają do systemu
prawa ,jedyny przypadek trwałego immunitetu o charakterze procesowym", który -
jak należałoby rozumieć- odnosi się do sędziów Trybunału.
9.2. W pierwszej kolejności Trybunał uznał za konieczne odniesienie
się do zagadnień wstępnych o charakterze formalnym.
Po pierwsze, wnioskodawca postawił zarzut naruszenia przez art. 24 w związku
z art. 42 ust. l ustawy o TK zasady poprawnej legislacji wynikającej z art. 2 Konstytucji.
Nie przedstawił jednak w tym zakresie żadnego uzasadnienia, czego wymaga art. 61 ust. l
pkt 3 ustawy o TK (zob. cz. III, pkt 7.2 uzasadnienia). Wnioskodawca odwołał
się
natomiast do problemu naruszenia przez art. 24 w związku z art. 42 ust. l ustawy o TK
zasady poprawnej legislacji wynikającej z art. 2 Konstytucji wyłącznie w nagłówku tej
części wniosku, w której zarzucił niezgodność unormowania przyznającego immunitet
formalny sędziemu Trybunału w stanie spoczynku z Konstytucją. W dalszej części
wniosku ogólnikowo dodał, że unormowania polegające na przyznaniu sędziom Trybunału
w stanie spoczynku swego rodzaju "przywileju", w postaci immunitetu, mają naruszać
art. 2 Konstytucji. Wywodów tych nie sposób uznać za spełniające wymagania art. 61
ust. l pkt 3 ustawy o TK, jakim jest konieczność uzasadnienia zarzutu z powołaniem
dowodów lub argumentów na jego poparcie.
Po drugie, wnioskodawca nie uzasadnił zarzutu niezgodności zakwestionowanych
przepisów z art. 32 ust. l Konstytucji wyrażającym zasadę równości wobec prawa.
O naruszeniu zasady równości można mówić w sytuacjach, w których ustawodawca
podmioty podobne, tzn. odznaczające się w jednakowym stopniu taką samą cechą
relewantną (prawnie istotną), traktuje odmiennie bez konstytucyjnego uzasadnienia.