WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

66
sygn. P 13/12, OTK ZU nr 5/A/2013, poz. 72). Nie ulega wątpliwości,
że ZTP normują
uniwersalne standardy redagowania tekstów prawnych i powinny być
przestrzegane
przez podmioty, do których zostały adresowane, niemniej z perspektywy Trybunału
wzorcem kontroli konstytucyjności prawa w tym zakresie są normy wywodzone przede
wszystkim z art. 2 Konstytucji.
Regulowanie określonego zagadnienia w różnych aktach normatywnych jest często
stosowaną praktyką. U mieszczanie w przepisach ustawowych odesłań do innych aktów
normatywnych, w tym do Regulaminu Sejmu, tylko w skrajnych wypadkach mogłoby
zostać uznane za naruszenie Konstytucji. Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Trybunał,
"miałoby to miejsce wówczas, gdyby ustawodawca bez żadnego uzasadnienia ujął
regulację jednego zagadnienia w różnych przepisach (a nawet różnych ustawach),
a skutkiem tego działania byłaby «poważna» dezorientacja adresatów i organów
stosujących prawo. Inaczej mówiąc, działanie prawodawcy musiałoby w oczywisty sposób
podważać zaufanie do jego racjonalności, którą uznać należy za istotny element zasady
bezpieczeństwa prawnego i ochrony zaufania do państwa i prawa" (postanowienie TK
z 3 grudnia 2002 r., sygn. P 13/02, OTK ZU nr 7/A/2002, poz. 90). Zarzut naruszenia
zasady określoności prawa przez ustawowe odesłanie do Regulaminu Sejmu był
analizowany przez Trybunał także w sprawie dotyczącej zasad pociągania posłów
do odpowiedzialności karnej i zakresu immunitetu poselskiego; zastrzeżenia te zostały
oddalone (zob. wyrok TK z 8 listopada 2004 r., sygn. K 38/03, OTK ZU nr 10/A/2004,
poz. 104).
7.6. Merytoryczna kontrola wniosku w odniesieniu do art. 19 ust. 5 ustawy o TK
nie jest zatem możliwa bez aktywnego zaangażowania Trybunału do rekonstrukcji
i istotnego uzupełnienia zarzutów. Trybunał nie może zastępować wnioskodawcy i -
niejako w jego imieniu- podejmować z urzędu działań zmierzających do skorygowania
pisma procesowego, aby spełniało przynajmniej minimalne warunki określone ustawą
oTK.
Dlatego Trybunał postanowił umorzyć postępowanie w stosunku do art. 19 ust. 5
ustawy o TK na podstawie art. l 04 ust. l pkt 2 ustawy o TK ze względu
na niedopuszczalność wydania wyroku.