WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

65
kandydata na sędziego TK oraz tryb postępowania z tym wnioskiem, albo jak dotychczas
pozostawić te sprawy do określenia w Regulaminie Sejmu".
7.4. Zarzuty wnioskodawcy wobec art. 19 ust. 5 ustawy o TK nawiązują do jego
innych zastrzeżeń konstytucyjnych. Z jednej strony osnową wniosku jest bowiem
przekonanie wnioskodawcy, że termin zgłoszenia kandydata na sędziego Trybunału,
o czym stanowią m.in. zaskarżone art. 19 ust. 2 i art. 137 ustawy o TK, powinien być
przedmiotem regulacji w Regulaminie Sejmu Gest objęty materią regulaminową), z drugiej
strony wnioskodawca podnosi, że art. 19 ust. 5 ustawy o TK narusza Konstytucję,
ponieważ przez zawarte w nim odesłanie do Regulaminu Sejmu powoduje, że ustawa o TK
tylko selektywnie normuje problematykę wyboru sędziego Trybunału. Wniosek jest w tej
części wewnętrznie niespójny; twierdzenia wnioskodawcy nawzajem się znoszą.
Niezależnie jednak od tego, merytoryczne orzeczenie o art. 19 ust. 5 ustawy o TK
jest niedopuszczalne, gdyż wniosek nie zawiera niezbędnego uzasadnienia zarzutów.
Trybunał stwierdził,
że nie sposób za takie uzasadnienie uznać samego tylko nawiązania
do jednego z paragrafów ZTP, który określa zasady formułowania tzw. przepisów
odsyłających, bez podania choćby zarysu bardziej szczegółowych motywów, które miałyby
wymiar konstytucyjny. Wnioskodawca nie odnotował, czy postać legislacyjna art. 19 ust. 5
ustawy o TK powoduje kwalifikowane niejasności
prawa, czy wpływa na naruszenie
czyichś wolności lub praw, czy wątpliwości mogą ewentualnie zostać rozstrzygnięte
w toku stosowania prawa, a także czy sam§ 4 ust. 3 ZTP, który wnioskodawca eksponuje,
rzeczywiście przewiduje zamknięty katalog przepisów odesłania i bezpośrednio wpływa
na sposób rozumienia konstytucyjnych zasad poprawnej legislacji. Prima jacie można
byłoby przypuszczać, że istota zarzutu sprowadza się w tym wypadku do konfrontacji
art. 19 ust. 5 ustawy o TK z zasadą poprawnej legislacji wywodzoną z art. 2 Konstytucji,
przy czym wnioskodawca założył milcząco, że immanentną składową tej zasady jest treść
§ 4 ust. 3 ZTP, zrekonstruowana na podstawie swoistego wnioskowania a contrario.
7.5. Tymczasem orzecznictwo Trybunału na temat zasady poprawnej legislacji jest
jednoznaczne (zob. np. wyroki TK z: 27 listopada 2006 r., sygn. K 47/04, OTK ZU
nr 10/A/2006, poz. 153; 5 czerwca 2014 r., sygn. K 35/11; 13 września 2011 r.,
sygn. P 33/09, OTK ZU nr 7/A/2011, poz. 71; 27 października 2010 r., sygn. K 10/08,
OTK ZU nr 8/A/2010, poz. 81, a także postanowienie TK z 26 czerwca 2013 r.,