WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

45
przepisów, zgodnie z którą przesłanka ukończenia "studiów prawniczych" może być
spełniona tylko przez ukończenie studiów prawniczych "ogólnych", a me
"wyspecjalizowanych" (w tym m.in. prawa kanonicznego). Uzasadniając to stanowisko,
wnioskodawca posłużył się interpretacją językową oraz funkcjonalną zaskarżonych
przepisów. Wnioskodawca wskazał również, z powołaniem się na ustalenia nauki prawa,
że takie rozumienie tych przepisów jest zgodne z wymaganiami art. 194 ust. l Konstytucji.
Ostatecznie wnioskodawca zwrócił się jednak do Trybunału o dokonanie kontroli
odmiennego rozumienia zaskarżonych przepisów. W ostatnim zdaniu tej części
uzasadnienia podniósł, że zaskarżone przepisy są sprzeczne z Konstytucją w zakresie,
w jakim rozumiane są w ten sposób, że do bycia wybranym na stanowisko sędziego
Trybunału wystarczające jest "posiadanie magisterium prawa kanonicznego
lub magisterium z innej wąskiej specjalności prawniczej". Jedynym argumentem
wskazanym na poparcie takiej wykładni zaskarżonych przepisów jest stwierdzenie,
że Sejm, wybierając 8 października 2015 r. magistra prawa kanonicznego na sędziego
Trybunału, nadał tym przepisom "konkretną treść" (s. 8 wniosku).
Rozpoznanie tak sformułowanych zarzutów jest niedopuszczalne, gdyż nie leży
w kompetencji Trybunału (zob. np. wyrok TK z 19 października 2010 r., sygn. P 10/10,
OTK ZU nr 8/A/2010, poz. 78, cz. III, pkt 1.3). Kontrolowanie stosowania prawa, w tym
jego jednostkowej wykładni przez organy władzy publicznej, co do zasady nie mieści się
w zakresie kognicji Trybunału. W orzecznictwie Trybunału dominuje pogląd,
że przedmiotem kontroli konstytucyjności prawa może być norma dekodowana
z zaskarżonego
przepisu według brzmienia ustalonego przez praktykę organów państwa,
ale tylko wówczas, gdy praktyka jest utrwalona oraz konsekwentna, a zarazem bezspornie
ustaliła treść danego przepisu (zob. np. wyrok TK z 17 czerwca 2014 r., sygn. P 6/12, OTK
ZU nr 6/A/2014, poz. 62, cz. III, pkt 4.6 oraz powołane tam wcześniejsze orzecznictwo).
Kwestionowana przez wnioskodawcę wykładnia zaskarżonych przepisów nie jest
ant utrwalona, ani konsekwentna. Asumptem do poddania jej kontroli Trybunału
był
jednostkowy akt stosowania prawa przez Sejm, który nie zawiera szerszego uzasadnienia
(zob. uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 października 2015 r. w sprawie
wyboru sędziego Trybunału Konstytucyjnego, M. P. poz. 1041). Nie można zgodzić się
ze stanowiskiem wnioskodawcy, że jednostkowy przypadek zastosowania zaskarżonych
przepisów doprowadził do nadania im konkretnej treści normatywnej w takim rozumieniu,
które miałoby cechy trwałości i jednolitości.