WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

40
Przepisy konstytucyjne przyznające Prezydentowi pewne kompetencje należy
rozumieć jako unormowania, które wyznaczają sposób ich wykonywania. Nie chodzi tu
zatem o ograniczanie jakiejś ogólnie ujętej sfery władzy, swoistego - jak to ujmują
wnioskodawcy - "ducha uprawnienia Prezydenta", ale o wskazanie ram prawnych
aktywności w danym wypadku w odniesieniu do konkretnej sytuacji i konkretnego organu
państwa. Dopiero w takim ujęciu można dostrzec właściwą relację między- z jednej strony
- art. 144 ust. 3 pkt 21 Konstytucji, który zwalnia akt urzędowy Prezydenta o powoływaniu
Prezesa lub Wiceprezesa TK od konieczności uzyskania kontrasygnaty, i z art. 194 ust. 2
Konstytucji z drugiej strony, który determinuje sferę działania Prezydenta związaną
z powoływaniem wspominanych podmiotów i wyznacza w tej kwestii dopuszczalne ramy
prawne aktywności głowy państwa. Wnioskodawca nawiązuje szeroko do treści art. 194
ust. 2 Konstytucji, jakkolwiek nie czyni go wzorcem kontroli kwestionowanego art. 12
ust. l i 5 ustawy o TK. W ten sposób kwestionuje przepisy ustawowe, stanowiące
rozwinięcie wspomnianego art. 194 ust. 2 Konstytucji, jedynie z punktu widzenia wzorca
kontroli, który - sam w sobie - nie determinuje zakresu działania Prezydenta w tej
konkretnej sprawie. Powołany przez wnioskodawcę wzorzec w postaci art. 144 ust. 3 pkt
21 Konstytucji ogranicza się bowiem do wyłączenia określonego aktu urzędowego
Prezydenta z konieczności uzyskania - dla swej ważności - podpisu Prezesa Rady
Ministrów.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 194 ust. 2 Konstytucji posługuje się
stosunkowo ogólną formułą, jeśli
chodzi o kompetencje Zgromadzenia Ogólnego Sędziów
TK. Powoływanie Prezesa i Wiceprezesa TK "spośród kandydatów" przedstawionych
przez Zgromadzenie Ogólne pozwala na wskazanie pewnego minimum treściowego -
konieczności wskazania co najmniej dwóch kandydatów, którymi mogą być wyłącznie
urzędujący sędziowie TK. Konstytucja nie przesądza jednak w sposób definitywny,
czy Zgromadzenie Ogólne może przedstawić większą liczbę kandydatur. Nie rozstrzyga też
kategorycznie o kryteriach selekcji takich osób przez Zgromadzenie Ogólne. Trzeba
przyjąć, że w tym zakresie ustawodawca uzyskał pewną swobodę i ma możliwość
szczegółowego unormowania samej procedury wyłaniania kandydatów, w tym także
przyjęcia kryteriów sposobu wyznaczania osób mających pełnić funkcję Prezesa
i Wiceprezesa TK. Nie znaczy to wszakże, że swoboda ustawodawcy jest - w tym
konkretnym zakresie - nieograniczona. W art. 194 ust. 2 Konstytucji przesądzono o dwóch
istotnych elementach procedury przewidzianej w tym przepisie. Po pierwsze, wskazane