WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

39
przepisy ustawy dokonują przeniesienia na Zgromadzenie Ogólne Sędziów TK istoty
władztwa związanego
z powoływaniem Prezesa i Wiceprezesa TK. Sprowadzają zatem
Prezydenta do roli "notariusza", co ma naruszać istotę przysługujących mu uprawnień.
4.3. Trybunał Konstytucyjny stwierdził zgodność art. 12 ust. l i 5 ustawy o TK
z art. 144 ust. 3 pkt 21 Konstytucji. W pierwszej kolejności należy zauważyć,
że powołując się na wspominany wzorzec kontroli, wnioskodawca szeroko wypowiada się
na temat jego znaczenia. W tym kontekście wyjaśnia, że istotą prerogatywy głowy państwa
jest "uwolnienie Prezydenta w zakresie jego działań urzędowych od kontroli i możliwości
blokowania ze strony Prezesa Rady Ministrów poprzez odmowę kontrasygnaty". W dalszej
części argumentuje również, że prerogatywa Prezydenta wyznacza sferę samodzielnej
władzy głowy państwa.
Określa obszar działania, w którym Prezydent korzysta ze swoich
uprawnień "na podstawie osobistego rozeznania oraz kierując się własnym, niczym
nieskrępowanym przekonaniem". Niezależnie od tak rozumianego mechanizmu aktów
urzędowych Prezydenta zaliczanych do jego prerogatyw, sam wnioskodawca dostrzega,
że ich wykonywanie jest uwarunkowane odpowiednimi unormowaniami Konstytucji.
Błędnie postrzega je jednak jako - co do zasady - ograniczające swobodę działania
Prezydenta. W ten sposób stara się wykazać, że wszelkie unormowania wyznaczające
zakres aktywności Prezydenta mają- jak to ujęto we wniosku- "charakter ograniczający
aspekt pozytywny prerogatywy".
Powyższy sposób wykładni Konstytucji Trybunał uznaje za wadliwy.
Przypisywanie prerogatywom prezydenckim charakteru aktów uprawniających
głowę
państwa do podejmowania określonych działań w sposób całkowicie autonomiczny,
uzależniony wyłącznie od swobodnego uznania Prezydenta, pozostaje w sprzeczności
z podstawowymi założeniami ustroju państwa opierającego się na podziale i równowadze
władz
(art. 10 ust. l Konstytucji) oraz zasadzie legalizmu (art. 7 Konstytucji). W tym
kontekście nie można uprawnień Prezydenta związanych z wydawaniem aktów
urzędowych określonych w art. 144 ust. 3 Konstytucji postrzegać jako swoistej sfery
władzy dyskrecjonalnej głowy państwa. Tak rozumiany zakres uprawnień Prezydenta
nie mieści się bowiem w obowiązującej koncepcji ustrojowej, o czym Trybunał
Konstytucyjny wypowiadał się już w dotychczasowym orzecznictwie (zob. wyroki z:
18 stycznia 2012 r., sygn. Kp 5/09, OTK ZU nr 1/A/2012, poz. 5, cz. III, pkt 4.2.1;
13 listopada 2013 r., sygn. P 25/12, OTK ZU nr 8/A/2013, poz. 122, cz. III, pkt 6).