WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
dok?dok=F490571841/K_34_15_wyrokTK_2015_12_03_ADO
dok?dok=F490571841/K_34_15_wyrokTK_2015_12_03_ADO
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
36<br />
Dopóty bowiem, dopóki w procedurę wyłaniania Prezesa i Wiceprezesa TK włączony jest<br />
Prezydent, czy organ państwa spoza władzy sądowniczej, konstrukcja wiążąca<br />
kadencyjność pełnienia tych funkcji będzie musiała być oceniania również przez pryzmat<br />
art. 173 Konstytucji, a więc w kontekście zasady niezależności Trybunału od innych władz.<br />
Zagadnienie długości pełnienia funkcji Prezesa lub Wiceprezesa TK należy<br />
rozpatrywać w ścisłym powiązaniu z zasadą demokratycznego państwa prawnego<br />
oraz niezależności Trybunału. Dotyczy to również ewentualnego wprowadzenia zasady<br />
kadencyjnego pełnienia obu funkcji kierowniczych w Trybunale. Decydując się na takie<br />
rozwiązanie, ustawodawca obowiązany jest szanować reguły demokratycznego państwa<br />
prawnego również podczas wprowadzania w życie nowych unormowań. Trybunał<br />
wielokrotnie wypowiadał się w tej kwestii, określając - w ciągu wielu lat - konstytucyjny<br />
standard dopuszczalnych zachowań ustawodawcy dokonującego zmian w systemie prawa.<br />
Te wszystkie wypowiedzi należy odnieść do wprowadzania zmiany normatywnej,<br />
w której funkcja Prezesa lub Wiceprezesa TK będzie funkcją kadencyjną niezależnie<br />
od kadencji sędziego Trybunału.<br />
3.4. Trybunał stwierdził, że kwestionowany art. 12 ust. 2 ustawy o TK jest zgodny<br />
z art. 2 Konstytucji również w tym wymiarze, który dotyczy zasady określoności prawa.<br />
W dotychczasowym orzecznictwie Trybunał wielokrotnie wypowiadał się na temat<br />
zasady dostatecznej określoności prawa, wiążąc ją funkcjonalnie z zasadami pewności<br />
i bezpieczeństwa prawnego, ochrony zaufania do państwa i prawa oraz poprawnej legislacji<br />
(zob. m.in. wyroki z: 28 października 2009 r., sygn. Kp 3/09, OTK ZU nr 9/A/2009,<br />
poz. 138, cz. III, pkt 6.1; 3 marca 2011 r., sygn. K 23/09, OTK ZU nr 2/A/2011, poz. 8, cz.<br />
III, pkt 5.1; 29 lipca 2014 r., sygn. P 49/13, OTK ZU nr 7/A/2014, poz. 79, cz. III, pkt 4.2,<br />
a także orzecznictwo powołane w punkcie 2.3 powyżej). Z zasady określoności prawa<br />
wynika, że przepisy mają być formułowane w sposób precyzyjny i komunikatywny<br />
oraz poprawny pod względem językowym . Aby stwierdzić niezgodność kwestionowanego<br />
przepisu z tą zasadą, nie wystarcza abstrakcyjne wskazanie jego niejasności, wynikającej<br />
z posłużenia się przez ustawodawcę wyrażeniem czy zwrotem niedookreślonym .<br />
Każdy akt<br />
normatywny (czy konkretny przepis prawny) zawiera bowiem pojęcia w mniejszym<br />
lub większym stopniu niedookreślone. Sprzyja to uelastycznieniu porządku prawnego,<br />
a to umożliwia szybkie reagowanie na zachodzące w rzeczywistości stany faktyczne.<br />
Jedynie kwalifikowana - tj. niedająca się usunąć uznanymi metodami wykładni -