WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

31
ZU nr 6/A/2012, poz. 63). Nawet dosłowne powtórzenie przepisu Konstytucji w ustawie
zwykłej
może prowadzić do zmiany jego znaczenia w nowym otoczeniu normatywnym.
Pojęcia konstytucyjne rozumiane są bowiem autonomicznie. Z uwagi na szerszy kontekst
interpretacyjny Konstytucji na ogół szerzej niż analogiczne pojęcia ustawowe (zob. m.in.
wyroki TK z: 3 czerwca 2008 r., sygn. P 4/06, OTK ZU nr 5/A/2008, poz. 76, cz. III, pkt 4;
27 kwietnia 2005 r., sygn. P 1/05, OTK ZU nr 4/A/2005, poz. 42, cz. III, pkt 3.3).
Dosłowne
powtórzenie przepisu Konstytucji w ustawie nie jest zatem dopuszczalne,
jeżeli prowadzi do zmiany jego rozumienia. W tym zakresie zakaz powtarzania w ustawie
przepisów Konstytucji ma rangę zasady poprawnej legislacji w rozumieniu art. 2
Konstytucji. Do naruszenia tej zasady nie prowadzi jednak konstrukcja normatywna
ani treść art. 3 ustawy o TK.
2.4. Art. 3 ustawy o TK ma na celu zebranie i wymienienie w jednym przepisie
wszystkich konstytucyjnych kompetencji Trybunału. Kompetencje te przewidziane zostały
w różnych przepisach i rozdziałach Konstytucji. Określają je nie tylko art. 188, art. 189
i art. 193, umiejscowione w rozdziale VIII ("Sądy i Trybunały"), lecz także art. 79
(dotyczący skargi konstytucyjnej), zamieszczony w rozdziale II ("Wolności, prawa
i obowiązki człowieka i obywatela"), oraz art. 131 ust. l zdanie drugie i trzecie
Konstytucji, usytuowany w rozdziale V ("Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej").
Wymienienie konstytucyjnych kompetencji Trybunału w rozdziale pierwszym
ustawy o TK, wśród "przepisów ogólnych", a zatem przed regulacjami dotyczącymi trybu
postępowania w sprawach, w których Trybunał jest właściwy, pełni funkcję porządkującokomunikującą.
Takie działanie ustawodawcy nie jest konieczne w świetle zasad
nadrzędności i bezpośredniego stosowania Konstytucji, ale nie można podzielić stanowiska
wnioskodawcy, że jest to zarazem działanie nieracjonalne. Warto dodać, że zaskarżony
art. 3 ustawy o TK wzorowany jest na art. 2 i art. 3 uprzednio obowiązującej ustawy
o Trybunale Konstytucyjnym (ustawa z dnia l sierpnia 1997 r., Dz. U. Nr 102, poz. 643,
ze zm.; dalej: ustawa o TK z 1997 r.), które wymieniały konstytucyjne kompetencje
Trybunału.
Konstrukcja normatywna oraz cel art. 3 ustawy o TK jest jasny. Przepis ten
nie wyznacza kompetencji Trybunału ani nie ingeruje w nie. Kompetencje Trybunału
określa wprost Konstytucja. Unormowania konstytucyjne określające kompetencje TK
zostały w zaskarżonym przepisie ustawy jedynie zebrane i powtórzone, dosłownie