WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

23
wyłaniania
sędziów sądów konstytucyjnych, wysokie wymagania co do ich kwalifikacji
moralnych oraz zawodowych, a także nieusuwalność z pełnionego urzędu mają zapewnić,
że podejmowane przez nich rozstrzygnięcia będą wynikały wyłącznie z norm, zasad
i wartości wyrażonych w konstytucji.
Ustrojodawca, powierzając Trybunałowi Konstytucyjnemu kompetencję do kontroli
hierarchicznej zgodności norm, nadał orzeczeniom charakter ostateczny i moc
powszechnie obowiązującą (art. 190 ust. l Konstytucji). Orzeczenia te wiążą zarówno
obywateli, jak i wszystkie organy władzy publicznej, w szczególności organy zobowiązane
do czuwania nad jej przestrzeganiem. Jak wyjaśnił TK, nie można "bez wyraźnego
(«pozytywnego») upoważnienia konstytucyjnego, a takie nie zostało w Konstytucji
z 2 kwietnia 1997 r. wyrażone - wyłączyć całkowicie, wyłączyć w pewnym zakresie,
czy też samoistnie ograniczyć konstytucyjną zasadę (atrybut) ostateczności orzeczeń
(wyroków) Trybunału Konstytucyjnego, bądź niektóre jej konsekwencje prawne
wynikające
ze sformułowania art. 190 ust. l Konstytucji" (zob. postanowienie pełnego
składu TK z 17 lipca 2003 r., sygn. K 13/02, OTK ZU nr 6/A/2003, poz. 72). Rozwiązanie
to należy widzieć jako potwierdzenie i zabezpieczenie nadrzędności Konstytucji.
Jedynym organem władzy
publicznej w Rzeczypospolitej Polskiej, mającym
kompeterreję do ostatecznego i wiążącego wszystkie podmioty rozstrzygania o zgodności
prawa z Konstytucją, jest Trybunał Konstytucyjny. W kompetencji Trybunału
Konstytucyjnego leży m.in. kontrola zgodności wszystkich ustaw z Konstytucją (vide
art. 79 ust. l, art. 188 pkt l, art. 193 Konstytucji). Ustrajodawca nie wyłączył z jej zakresu
żadnej ustawy, w tym także ustawy regulującej funkcjonowanie Trybunału
Konstytucyjnego, o której mowa w art. 197 Konstytucji. Skoro takiego wyłączenia wprost
nie przewidziano, to nie można go domniemywać.
Trybunał Konstytucyjny nie tylko jest gwarantem prymatu Konstytucji, ale również
stoi na straży trójpodziału władzy. Wszelkie dotyczące go regulacje nie mogą prowadzić
do sytuacji, w której utraciłby zdolność funkcjonowania.
Rozstrzyganie w sprawie zgodności przepisów ustawy o Trybunale Konstytucyjnym
nie jest równoznaczne z orzekaniem przez sędziego w jego własnej sprawie. Trybunał ma
orzec o zgodności bądź niezgodności ustawy o TK z Konstytucją, a zatem o normach
prawnych dotyczących Trybunału jako organu państwa, a nie indywidualnym interesie
któregokolwiek sędziego. Żaden sędzia Trybunału nie ma interesu osobistego w określaniu
kompetencji tego organu państwa. Czymś innym jest zatem sytuacja rozstrzygania