Poliforum - nr 2

wywiad
wywiad
dr hab. inż. arch.
zbigniew bromberek
profesor politechniki poznańskiej
W latach 1974-1979 studiował
Pan architekturę na Politechnice
Poznańskiej. Jak wspomina
Pan swoje studia?
Moje studia to nie tylko Politechnika.
Studiowałem
jednocześnie na UAM dwa
kierunki: socjologię miasta
i języki, więc było ciężko.
W tym samym czasie reprezentowałem
Politechnikę
w pływaniu, w związku
z czym mój dzień zaczynał
się treningiem o godzinie
6 rano, a kończył kolejnym
treningiem, który trwał
do 22:30. Nie było łatwo…
(śmiech), ale minęło.
Jakie wspomnienia z czasów
studenckich najbardziej utkwiły
Panu w pamięci?
Tzw. „czterodniówki”. Każda sesja
wyglądała praktycznie identycznie.
Przez trzy dni, prawie
bez snu, przygotowywaliśmy
projekt, po czym czwartego
dnia broniliśmy go i wracaliśmy
do pracy nad następnym projektem,
i tak przez całą sesję.
W trakcie studiów wywalczyliśmy
to, aby nie było więcej niż
cztery egzaminy w sesji i nie
więcej niż dwa w jednym dniu,
co wcześniej było możliwe.
Łączna ilość godzin zajęć także
została ograniczona do czterdziestu
dwóch tygodniowo tyle,
że w tamtych czasach mieliśmy
zajęcia sześć dni w tygodniu.
A czy jest coś negatywnego, co
pamięta Pan z tamtego okresu?
Przedmiot, prowadzący?
Nie. Negatywnie wspominam
raczej swoją własną bezczelność
i arogancję. Potrafiłem
przyjść na egzamin ubrany już
do wyjazdu i z plecakiem. Plecak
odłożyłem przy drzwiach,
a zrobiłem to wobec człowieka,
którego naprawdę
szanowałem. Był to egzamin
u byłego rektora Politechniki
i „człowieka starej daty”, Pana
Profesora Wiktora Jankowskiego,
z geometrii wykreślnej.
Zostałem słusznie odesłany
(śmiech).
Mówi Pan, że miał dużo zajęć.
Jak w takim razie układało się
Pana życie studenckie?
Udzielałem się. Byłem członkiem
Komisji Zagranicznej Rady
Uczelnianej Zrzeszenia Studentów
i jednocześnie byłem
jednym z inicjatorów założenia
Koła Studentów Architektury,
które miało wiele ciekawych
inicjatyw. Było to jednak „formalne”
życie studenckie, a na
to „nieformalne” po prostu czasu
nie miałem. Ze względu na
treningi nie bardzo też mogłem
sobie na jakieś „extra” życie
pozwolić. Poza tym architektura
była taka bardzo... „zatomizowana”.
Ludzie mieli tendencję
do trzymania się w małych
grupkach i niedopuszczania do
nich osób z zewnątrz. A ja akurat
do żadnej grupy nie należałem.
Wspomniał Pan o językach. Ile
języków obcych Pan zna?
Teraz bym nie powiedział, że
znam. Nie używałem ich od
prawie trzydziestu lat, ale studiowałem
japoński, hiszpański
i angielski (w wersji amerykańskiej)
na UAM, oprócz tego
dość dobrze posługiwałem się
niemieckim.
Budowlany magazyn studencki „POLIFORUM” 11