van je Leven

20 Beeldend
21
“Mijn ziekte dwong
me jong volwassen
te worden”
Bas (23) kreeg op zijn 11e de diagnose
botkanker. Op zijn 17e hoorde hij dat
hij uitbehandeld was. “Terwijl kinderen van
mijn leeftijd bezig waren met de vraag of ze
op voetbal wilden of tennis, had ik andere
dilemma’s. Wel of niet mijn been amputeren?
Wel of geen zware chemokuur? Het dwong me
vroeg volwassen te worden. Toen ik twee benen
had, kon ik al slecht tegen mijn verlies, nu is die
bewijsdrang nog sterker. Ja jongens, ik heb één
been, maar ik zal eens laten zien dat ik alles nog
kan! Ik fiets, studeer, zit op voetbal en woon samen
met mijn vriendin op tweehoog. Geestelijk
vond ik het moeilijker. Door slechte psychosociale
begeleiding is alles onnodig zwaar gemaakt. Ik
had nachtmerries en sloeg schreeuwend om mij
heen, mijn vriendin wist niet wat haar overkwam.
Die fase is gelukkig voorbij. Nu ben ik
strijdlustiger. Ik kan slecht tegen onrechtvaardigheid,
zóveel dingen kunnen zóveel beter! Dat is
mijn drijfveer om politiek actief te zijn voor de SP.
Dromen? Ik zou graag voor een maatschappelijke
organisatie als KWF willen werken.”
“Ik leerde echt de
grenzen van mijn
lichaam kennen”
Inge (50) kreeg op haar 25e lymfeklierkanker
(hodgkin). “Mijn leven ging voor de wind: ik
had een leuke baan, een lieve vriend en een
enorme vriendengroep. Plotseling lag ik als
een hoopje ellende op de bank, geknakt door
de behandelingen. Eerst sportte ik drie keer
per week, toen kon ik niet eens naar het toilet
lopen. Ik leerde écht de grenzen van mijn
lichaam kennen. Na een jaar behandelingen
wilde ik rustig herstellen in een kleine omgeving.
Terug naar de Makelaarsvereniging
in Amsterdam paste niet meer. Dus toen mijn
oude baas uit Heerhugowaard mij terugvroeg,
twijfelde ik geen moment. Hij had ook kanker
gehad en wilde me graag helpen. De ziekte
heeft me milder gemaakt; ik was een vrij harde
tante: niet zeuren, gewoon doen. Nu weet ik:
al wil je nog zo graag met je hoofd, je lichaam
kan het soms echt niet. Mijn dochters naderen
diezelfde 25 jaar, dat voelt kwetsbaar. Ik besef
nu hoe vreselijk moeilijk deze periode voor mijn
moeder was. Zij huilde stiekem bij haar eigen
moeder, hoorde ik jaren later.”
kracht 31