dördüncü EntErnasyonal’İn uluslararası komİtEsİ

dördüncü enternasyonal’in uluslararası komitesi
alacak; bu iki kıta, hızla Sovyet bürokrasisinin, komünist partilerin ya da devrimci
kitlelerin denetimi altına girecekti. Dolayısıyla, savaş, devrim anlamına gelecekti.
Pablo’nun “savaş-devrim” teorisinin öznesi ise Kremlin bürokrasisiydi. Stalinist
bürokrasi bu savaştan zaferle çıkacak; kapitalizmden sosyalizme geçiş, farklı biçimler
içerecek bürokratik diktatörlüklerin egemenliği altında birkaç yüzyıl sürecek bir
dönemi kapsayacaktı.
Pablo’nun bu tezlerine, Ernest Germain’in (Mandel) “IV. Enternasyonal’in II. Dünya
Kongresi’nin Stalinizm Sorunu Üzerine Tezlerinde Neyin Değiştirilmesi, Neyin
Korunması Gerekiyor? (10 Tez)” başlıklı tartışma dokümanı eşlik etti. Mandel, bu
dokümanda, Stalinist bürokrasinin evrimine ilişkin şu değerlendirmede bulunuyordu:
“Kremlin, ilk aşamada Avrupa ve Asya’daki devrimlere karşı emperyalizm
ile işbirliği yapmış; ikinci aşamada, emperyalizme karşı sömürge devrimlerine
yaslanmıştı. … her iki yönelim de bir tarafa karşı diğerini kullanma politikasından
başka bir şey değildi… Sovyet bürokrasisi, artık, uluslararası burjuvaziyle proleter
dünya devrimi ile yapabileceğinden daha fazla işbirliği yapamaz.”
Pablocu revizyonistlerin temel tezlerinden biri olan Sovyet bürokrasisi ile Stalinist
komünist partiler arasındaki ayrım, Mandel tarafından da yinelendi: “Yugoslavya
ve Çin örnekleri, belirli olağandışı koşullarda bütün komünist partilerin siyasi çizgilerini
değiştirebileceğini ve Kremlin’in hedeflerinin ötesine geçerek kitlelerin mücadelesini
iktidarın zaptına kadar götürebileceklerini göstermiştir. Böylesi koşullar
altında, bu partiler kelimenin klasik anlamıyla Stalinist partiler olmaktan çıkarlar.”
(Tez IV)
Pablocu revizyonistlerin bu tezleri, iki yıl sonra “derin giriş” adı altında çok daha
köşeli biçimde formüle edildi. Böylece, Dördüncü Enternasyonal, sosyal demokrat
ve Stalinist partilerin ya da küçük burjuva radikal ulusalcı akımların “sol” bileşeni
ya da “danışman”ı haline getirilmek istenecekti.
Pablocu önderlik, Dördüncü Enternasyonal’in şubelerini komünist partiler ve ulusal
kurtuluş hareketleri içinde eritme yönelimini yaşama geçirmek için, onların içindeki
gerçek Troçkistleri hedef tahtasına yerleştirdi ve onlara karşı bürokratik bir tasfiye
operasyonu başlattı. Bu operasyonun ilk sonucu, Pablocuların III. Kongre’ye
sunduğu revizyonist tezlere, “Pablo Nereye Gidiyor?” başlıklı bir dokümanla yanıt
veren Fransa’daki Enternasyonalist Komünist Parti (PCI) çoğunluğunun 1952’de
Dördüncü Enternasyonal’den ihraç edilmesi oldu.
Bu ihraca, Dördüncü Enternasyonal’in kurucusu ve en büyük partilerinden biri olan
ABD’deki Sosyalist İşçi Partisi (SWP) içindeki Cochran önderliğindeki azınlık
eğiliminin Pablocu Uluslararası Sekreterlik tarafından gizlice desteklenmesi eşlik
etti. Cochrancıların parti önderliğine yönelik muhalefetinin parti faaliyetini boykot
etme biçimini aldığı bu süreçte, Pablocu önderlik, IV. Kongre için hazırladığı “Stalinizmin
Yükselişi ve Çöküşü” başlıklı dokümanı yayımladı. SWP Ulusal Komitesi, 5
Ekim 1953 tarihli memorandumda, söz konusu dokümanın “gerçek durumu
çarpıtan bir çözümleme yöntemine” sahip olduğunu ve Dördüncü Enternasyonal’i
“geleneksel çizgisinden uzaklaştıran siyasi sonuçlara yol açtığını” belirtti. Ardından,
iv