dördüncü EntErnasyonal’İn uluslararası komİtEsİ

More documents

Recommendations

Info

dördüncü enternasyonal’in uluslararası komitesi açıkça faşist güçlerle yakın ilişkileri olan Amerikan seçkinlerinin en sağcı ve saldırgan unsurlarına yaslanıyor. Ancak buna Demokratların saflarından herhangi bir ciddi muhalefet işareti görülmüyor. Onlar, önceki başkan Bill Clinton’ın gülünç bir biçimde mahkeme önünde suçlanmasına destek verdiler ve son seçimin çalınmasını kabul ettiler. Irak’taki savaşını boş çek imzalayarak Bush’u ödüllendirdiler ve ülkenin işgalini sağlamaya yönelik bütün önlemlerin lehinde oy kullandılar. Demokratlar, Cumhuriyetçiler ile aynı mali oligarşiye kiralanmış durumda. Bu ayrıcalıklı oligarşi ile geniş kitleler arasındaki çelişkiler arttıkça, Demokratlar ciddi herhangi bir muhalefet gösterme konusunda gittikçe daha aciz hale geliyorlar. ABD, önlenemez bir biçimde devrimci bir çatışmaya doğru gidiyor. Bu yolda ilerlerken dünyayı karmaşanın içine itiyor ve toplumsal çelişkileri muazzam bir biçimde arttırıyor. Dünya üzerinde, bu süreçten muaf herhangi bir alan bulunmuyor. Uluslararası alanda nereye bakarsanız bakın, artan toplumsal kutuplaşmanın kanıtlarını görebilirsiniz. Göreli bir eşitliğin bulunduğu eski Sovyetler Birliği, bugün bulunabilecek en büyük eşitsizlikle dolu toplumlardan biri. Halk kitleleri yoksulluk ve umutsuzluk içinde kıvranırken, 17 kişi milyarder konumuna yükselmiş durumda. Benzer bir süreç, halkın büyük kesimi kıt kanat geçinerek hayatta kalmaya itilirken, esas olarak eski nomenklaturanın ya da suça bulaşmış çevrelerden gelen küçük bir katmanın zirveye ulaşmak için birbirleriyle çekiştikleri Doğu Avrupa’da da yaşanıyor. Dünyanın, Afrika, Asya ve Latin Amerika’daki en yoksul bölgelerinin damarlarındaki bütün kan finans kapital tarafından sistematik bir biçimde emiliyor. Yüz milyonlarca insan yeterli miktarda yiyecek, içme suyu ve sağlık hizmeti olmadan yaşamaya mahkûm edilmiş durumda. Bu koşulların kurbanı olan çok sayıda insan, yasadışı köle tarzı bir iş bulma umuduyla, her gün yaşamlarını tehlikeye atarak sınırları geçip bir sanayileşmiş ülkeye gitmeye çalışıyor. Batı Avrupa’daki hükümetler 1980’ler boyunca uygulamaya koyamadıkları işi (refah devletini bütünüyle yok etmeyi) birkaç aylık bir süre içinde gerçekleştirmeye niyetliler. Toplumsal uyuma ve uzlaşmaya dayanan bir politika için artık herhangi bir nesnel temel bulunmuyor. Irak savaşı kapitalizmin krizinde yeni bir aşamayı temsil etmektedir. ABD hükümeti, Irak’ın petrol kuyularını ve stratejik açıdan önem taşıyan Körfez bölgesini zorla ele geçirmek için uluslararası hukuku ihlal etti, kendi kurmuş olduğu uluslararası kurumları bir kenara itti ve apaçık yalanlarla büyük itibar kaybetti. Ezici askeri üstünlüğüne karşın, ABD bu savaşı kazanamıyor. ABD işgaline karşı direniş her gün büyüyor. ABD itibarını yitirmeden ve kendi topraklarında devrimci bir patlama riskini göze almadan çekilebilecek durumda değil. ABD, bu ikileme, daha da vahşileşerek ve sadece Irak halkını değil ama gittikçe artan bir biçimde komşu ülkeleri ve kendi müttefiklerini de hedef alan "yerle bir etme" politikasına kayarak karşılık verdi. Bu bakımdan, Irak savaşı, çok daha büyük ve şiddetli emperyalist savaşların habercisi. 18
dördüncü enternasyonal’in uluslararası komitesi Bu koşullar altında, dünya çapında sayısız insan en temel çıkarlarının mevcut toplum ile uyumlu olmadığını öğrendi. Onların geçmişte oy verdikleri ya da destekledikleri siyasi partilerin ve sendikaların bütünüyle iflas ettiği ortaya çıktı. Almanya’da beş yıl önce iktidara gelmiş olan Sosyal Demokrat Parti (SPD) ve Yeşiller partisi nefesleri kesen bir biçimde sağa kaydılar. Başbakan Schröder’in şu andaki "Gündem 2010"unun yanında, muhafazakâr selefi Helmut Kohl’un sosyal politikası çok daha ilerici kalıyor. SPD’ye olan mevcut muhalefet, üyelik ve oy kaybı biçimini alıyor. SPD, 1990’ların başından bu yana, 300.000 üye kaybetti ve kayıp oranı hızlanıyor. Partiyi geçen yıl 26.000 kişi terk etmişti ve bu yıl, daha şimdiden 30.000 kişi terk etmiş durumda. Bu rakam, ölüm nedeniyle kaybedilen 7.000 üyeyi içermiyor. SPD, kamuoyu yoklamalarında gittikçe daha gerilere düşüyor ve Batı Almanya’da yapılan bir eyalet seçiminde (kısa süre önce yapılan Bavyera seçimi) ilk kez yüzde 20’nin altında oy aldı. Son olarak Brandenburg eyaletinde yapılan yerel seçimlerde, seçmenlerden sadece onda biri SPD’ye oy verme zahmetine girdi. Sosyal demokrasi, diğer Avrupa ülkelerinde de benzer bir süreçten geçiyor. Tony Blair’in Yeni İşçi Partisi, içi boş bir kabuktan başka bir şey değil. Fransa’da, soldaki geleneksel partiler iktidardaki sağcı hükümetin hızla destek kaybetmesinden faydalanamıyorlar. Muhafazakâr ve sağcı partilerin son kamuoyu yoklamalarına göre etki alanlarını belirgin bir biçimde genişletmiş olmaları, halkın bir bütün olarak sağa kaydığını göstermiyor. Bu durum, her şeyden önce eski reformist işçi partilerinin düşüşünün bir sonucudur. Bununla birlikte, bu, sağcı güçlerin bir tehlike oluşturmadıkları anlamına gelmiyor. Bu, benzeri şekilde, geniş bir kitlesel tabandan yoksun olan Bush hükümetinin yaptıkları eliyle ortaya kondu. Bugün, en önemli siyasi görev, emekçilerin çıkarlarını temsil eden ve onların kaygılarını açıkça dile getirebilen yeni bir partinin inşa edilmesidir. İnsanlığın geleceği bu görevin yerine getirilmesine bağlı. Geçtiğimiz haftalarda ve aylarda dünya çapında kapitalizme karşı muhalefetin artmakta olduğunu gösteren açık işaretler ortaya çıktı. Bu, Dünya Ticaret Örgütü’ ne ve devlet başkanlarının yaptıkları çeşitli toplantılara karşı düzenlenen kitlesel gösterilerde ifade edildi. Bu yıl, Şubat ayının 15’inde, tarihteki en büyük uluslararası savaş karşıtı gösteri gerçekleştirildi. Refah devletinin sağladığı sosyal korumayı adım adım ortadan kaldırmaya yönelik önlemlere karşı yapılan protestoların da boyutları büyüyor. Hükümetin "Gündem 2010" adlı düzenlemelerini protesto etmek üzere 1 Kaıms’da Berin’de düzenlenen gösteriye 100.000 kişi katıldı. Katılımcı sayısı, büyük sendikalar tarafından boykot edilen protestoyu düzenleyenlerin tahminlerinin çok üzerindeydi. Artan toplumsal ve siyasi protestolar büyük bir toplumsal hareketin habercisidir. Bununla birlikte, böyle bir hareket, işçi sınıfının kendi kaderini kendi ellerine almasını sağlayacak bir siyasi stratejiyi kendiliğinden geliştiremez. Dördüncü Enternasyonal’in Uluslararası Komitesi’nin 50 yıllık tarihinin önemi işte burada yatıyor. 19
Page 1 and 2: sosyalizm uğruna mücadelede 61 y
Page 3 and 4: dördüncü enternasyonal’in ulus
Page 23: dördüncü enternasyonal’in ulus
Page 43 and 44: kitap ve broşür istekleriniz içi

dördüncü EntErnasyonal’İn uluslararası komİtEsİ

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?