dördüncü EntErnasyonal’İn uluslararası komİtEsİ

dördüncü enternasyonal’in uluslararası komitesi
açıkça faşist güçlerle yakın ilişkileri olan Amerikan seçkinlerinin en sağcı ve
saldırgan unsurlarına yaslanıyor. Ancak buna Demokratların saflarından herhangi
bir ciddi muhalefet işareti görülmüyor. Onlar, önceki başkan Bill Clinton’ın gülünç
bir biçimde mahkeme önünde suçlanmasına destek verdiler ve son seçimin
çalınmasını kabul ettiler. Irak’taki savaşını boş çek imzalayarak Bush’u ödüllendirdiler
ve ülkenin işgalini sağlamaya yönelik bütün önlemlerin lehinde oy
kullandılar. Demokratlar, Cumhuriyetçiler ile aynı mali oligarşiye kiralanmış durumda.
Bu ayrıcalıklı oligarşi ile geniş kitleler arasındaki çelişkiler arttıkça,
Demokratlar ciddi herhangi bir muhalefet gösterme konusunda gittikçe daha aciz
hale geliyorlar.
ABD, önlenemez bir biçimde devrimci bir çatışmaya doğru gidiyor. Bu yolda ilerlerken
dünyayı karmaşanın içine itiyor ve toplumsal çelişkileri muazzam bir
biçimde arttırıyor. Dünya üzerinde, bu süreçten muaf herhangi bir alan bulunmuyor.
Uluslararası alanda nereye bakarsanız bakın, artan toplumsal kutuplaşmanın
kanıtlarını görebilirsiniz.
Göreli bir eşitliğin bulunduğu eski Sovyetler Birliği, bugün bulunabilecek en büyük
eşitsizlikle dolu toplumlardan biri. Halk kitleleri yoksulluk ve umutsuzluk içinde
kıvranırken, 17 kişi milyarder konumuna yükselmiş durumda. Benzer bir süreç,
halkın büyük kesimi kıt kanat geçinerek hayatta kalmaya itilirken, esas olarak eski
nomenklaturanın ya da suça bulaşmış çevrelerden gelen küçük bir katmanın zirveye
ulaşmak için birbirleriyle çekiştikleri Doğu Avrupa’da da yaşanıyor.
Dünyanın, Afrika, Asya ve Latin Amerika’daki en yoksul bölgelerinin damarlarındaki
bütün kan finans kapital tarafından sistematik bir biçimde emiliyor. Yüz
milyonlarca insan yeterli miktarda yiyecek, içme suyu ve sağlık hizmeti olmadan
yaşamaya mahkûm edilmiş durumda. Bu koşulların kurbanı olan çok sayıda insan,
yasadışı köle tarzı bir iş bulma umuduyla, her gün yaşamlarını tehlikeye atarak
sınırları geçip bir sanayileşmiş ülkeye gitmeye çalışıyor.
Batı Avrupa’daki hükümetler 1980’ler boyunca uygulamaya koyamadıkları işi
(refah devletini bütünüyle yok etmeyi) birkaç aylık bir süre içinde gerçekleştirmeye
niyetliler. Toplumsal uyuma ve uzlaşmaya dayanan bir politika için artık herhangi
bir nesnel temel bulunmuyor.
Irak savaşı kapitalizmin krizinde yeni bir aşamayı temsil etmektedir. ABD hükümeti,
Irak’ın petrol kuyularını ve stratejik açıdan önem taşıyan Körfez bölgesini zorla ele
geçirmek için uluslararası hukuku ihlal etti, kendi kurmuş olduğu uluslararası
kurumları bir kenara itti ve apaçık yalanlarla büyük itibar kaybetti.
Ezici askeri üstünlüğüne karşın, ABD bu savaşı kazanamıyor. ABD işgaline karşı
direniş her gün büyüyor. ABD itibarını yitirmeden ve kendi topraklarında devrimci
bir patlama riskini göze almadan çekilebilecek durumda değil. ABD, bu ikileme,
daha da vahşileşerek ve sadece Irak halkını değil ama gittikçe artan bir biçimde
komşu ülkeleri ve kendi müttefiklerini de hedef alan "yerle bir etme" politikasına
kayarak karşılık verdi. Bu bakımdan, Irak savaşı, çok daha büyük ve şiddetli emperyalist
savaşların habercisi.
18