dördüncü EntErnasyonal’İn uluslararası komİtEsİ

dördüncü enternasyonal’in uluslararası komitesi
nun Dördüncü Enternasyonal’in Fransız şubesinin çoğunluğuna karşı yıkıcı kampanyasında
yönetsel denetimini acımasızca kötüye kullanmasıyla, bir buçuk yıldan
uzun süre önce başlamıştı.
Fransız şubesinin seçilmiş çoğunluğu, Uluslararası Sekreterlik’in talimatıyla, partinin
siyasi ve propaganda faaliyetine önderlik etme hakkından mahrum bırakıldı;
Siyasi Büro ve basın, Komintern tarzı bir “ortak komisyon” aygıtı dolayımıyla azınlığın
denetimine verildi.
Biz, o zaman, azınlığın hakem kararıyla çoğunluğu devirdiği bu keyfi etkinliği kökten
reddettik. Bundan haberdar olur olmaz, Pablo’ya protestomuzu ilettik. Bununla
birlikte, itiraf etmemiz gerekir ki, daha etkili bir eyleme başvurmamakla hata
yaptık. Bu hata, bizim söz konusu gerçek gelişmeleri yetersiz değerlendirmemizden
kaynaklanıyordu. Biz, Pablo ile Fransız şubesi arasındaki farklılıkların taktiksel
konularda olduğunu düşünmüştük ve bu, çoğunluk aylar süren yıkıcı hizip mücadeleleri
sonucunda ihraç edildiğinde, bizi, onun örgütsel yöntemlerine ilişkin
kuşkularımıza karşın Pablo’nun yanında tavır almamıza yol açtı.
Oysa bu farklılıklar, özünde programatik özelliğe sahipti. Gerçekte, çoğunluktaki
Fransız yoldaşlar, nelerin olup bittiğini bizden çok daha açık biçimde görmüşlerdi.
Onlar, partilerinin VIII. Kongresi’nde şunu ilan etmişlerdi: “Dördüncü Enternasyonal’in
geleceği ve hatta varlığı büyük bir tehdit altındadır… onun önderliğinin içinde
revizyonist düşünceler, korkaklık ve küçük-burjuva izlenimciliği ortaya çıkmıştır.
Şubelerin yaşamından kopuk olan Enternasyonal’in sürmekte olan büyük güçsüzlüğü,
kendisini ve anti-demokratik yöntemlerini Troçkist programın revizyonu ve
Marksist yöntemin terk eldilmesi üzerinde kuran bir kişisel egemenlik sisteminin
yerleştirilmesini geçici olarak kolaylaştırmıştır.” (La Verite, 18 Eylül 1952.)
Fransa’daki durum, sonraki gelişmelerin ışığında, bir bütün olarak yeniden incelenmelidir.
Fransız şubesinin çoğunluğunun son genel grevde oynadığı rol, onların
geleneksel Troçkizmin temel ilkelerinin nasıl korunacağını bildiklerini en kesin
biçimde gösterdi. Dördüncü Enternasyonal’in Fransa şubesi haksız biçimde ihraç
edilmiştir. La Verite etrafında gruplaşmış olan Fransız çoğunluğu, Fransa’daki
gerçek Troçkistlerdir; onlar SWP tarafından açıkça böyle tanınmaktadır.
Pablo’nun Dördüncü Enternasyonal’in Çin şubesinin siyasi konumuna ilişkin değerlendirmesi
haince bir çarpıtmadır ve özellikle isyan ettiricidir. Çinli Troçkistler, Pablo
tarafından “sekterler” ve “devrim kaçkınları” olarak sunulmaktadır.
Pablo hizbinin kasıtlı olarak yarattığı izlenimin tersine, Çinli Troçkistler, Çin
proletaryasının gerçek devrimci temsilcileri olarak davranmışlardır. Onlar, kendi
hataları olmaksızın, Mao rejimi tarafından, 1918 Devrimi’nin Luxemburglarını ve
Liebknechtlerini seçerek ortadan kaldıran Almanya’nın Noskelerine ve Scheidemannlarına
özenen Stalin’in, SSCB’de Lenin’in bütün bir Bolşevik kuşağını imha
etmek üzere kullandığı yolla kurban olarak seçilmişlerdir. Ancak Pablo’nun Stalinizm
karşısındaki uzlaşmacı çizgisi, onun, acımasızca, Çinli yoldaşların ilkeli ve
sağlam duruşu üzerine kuşkular yaratırken, Mao rejimine gül rengi rötuş yapmasına
neden olmaktadır.
11