JĘZYK C - TABLICE JEDNOWYMIAROWE ŁAŃCUCHY ZNAKÓW Spis treści

Politechnika Białostocka
Wydział Elektryczny
Katedra Elektrotechniki Teoretycznej i Metrologii
Instrukcja
do pracowni specjalistycznej z przedmiotu
Informatyka 1
Kod przedmiotu: ES1C200 009
(studia stacjonarne)
JĘZYK C - TABLICE JEDNOWYMIAROWE,
ŁAŃCUCHY ZNAKÓW
Numer ćwiczenia
INF08
Spis treści
1. Opis stanowiska ............................................................................................. 3
1.1. Stosowana aparatura ............................................................................... 3
1.2. Oprogramowanie ...................................................................................... 3
2. Wiadomości teoretyczne ................................................................................ 3
2.1. Tablica elementów ................................................................................... 3
2.2. Tablica jednowymiarowa (wektor) ............................................................ 4
2.3. Generowanie pseudolosowe elementów tablicy ..................................... 11
2.4. Inicjalizacja elementów tablicy ................................................................ 13
2.5. Łańcuchy znaków ................................................................................... 15
2.6. Inicjalizacja łańcucha znaków ................................................................. 16
2.7. Stała znakowa ........................................................................................ 17
2.8. Funkcje do wyprowadzania i wprowadzania znaków .............................. 19
2.9. Funkcje z pliku nagłówkowego string.h ................................................... 21
3. Przebieg ćwiczenia ....................................................................................... 23
4. Literatura ....................................................................................................... 26
5. Zagadnienia na zaliczenie ............................................................................ 26
6. Wymagania BHP ........................................................................................... 27
_____________
Materiały dydaktyczne przeznaczone dla studentów Wydziału Elektrycznego PB.
Autor:
dr inż. Jarosław Forenc
Białystok 2013
© Wydział Elektryczny, Politechnika Białostocka, 2013 (wersja 1.4)
Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może być kopiowana i odtwarzana
w jakiejkolwiek formie i przy użyciu jakichkolwiek środków bez zgody posiadacza praw
autorskich.
Informatyka 1 2 z 28 Instrukcja INF08

1. Opis stanowiska
1.1. Stosowana aparatura
Podczas zajęć wykorzystywany jest komputer klasy PC z systemem
operacyjnym Microsoft Windows (XP/Vista/7).
1.2. Oprogramowanie
Na komputerach zainstalowane jest środowisko programistyczne Microsoft
Visual Studio 2008 Standard Edition lub Microsoft Visual Studio 2008 Express
Edition zawierające kompilator Microsoft Visual C++ 2008.
2. Wiadomości teoretyczne
2.1. Tablica elementów
Tablica elementów jest ciągłym obszarem pamięci, w którym te elementy są
umieszczone. W tablicy mogą znajdować się elementy tylko jednego typu.
Wyróżnia się tablice jednowymiarowe (wektory), dwuwymiarowe (macierze)
i tablice o większej liczbie wymiarów (Rys. 1).
2.2. Tablica jednowymiarowa (wektor)
Deklarując tablicę jednowymiarową należy podać: typ elementów, nazwę
tablicy i liczbę jej elementów, np.
int tab[5];
średnik
rozmiar tablicy
nazwa tablicy
typ elementów tablicy
Wyrażenie podane w nawiasach kwadratowych, określające rozmiar tablicy,
musi dawać w wyniku dodatnią stałą całkowitoliczbową. Ponadto musi to być
wartość znana już w fazie kompilacji (nie może to być zmienna). Jako rozmiar
tablicy można podać nazwę stałej zdefiniowanej dyrektywą preprocesora #define
lub z użyciem słowa kluczowego const.
int tab[5]; #define N 5
int tab[N];
const int n = 5;
int tab[n];
Powyższe deklaracje definiują tablicę pięciu elementów typu int (Rys. 2). Jest
to tablica jednowymiarowa, czyli tzw. wektor.
Rys. 2. Wektor 5-elementowy
Rys. 1. Tablice elementów w języku C
Głównym celem stosowania tablic jest zastąpienie wielu zmiennych tego
samego typu jedną tablicą.
Każdy element tablicy ma swój numer zwany indeksem, element zerowy
(znajdujący się na początku tablicy) ma indeks 0 (zero), zaś ostatni N-1, gdzie
N - rozmiar tablicy. Wartość indeksu pokazuje o ile elementów jest dany element
odległy od początku tablicy. Nazwa tablicy jest adresem jej zerowego elementu
(o indeksie 0) w pamięci komputera.
Informatyka 1 3 z 28 Instrukcja INF08
Informatyka 1 4 z 28 Instrukcja INF08

Odwołania do elementów tablicy (odczytanie lub zapisanie wartości)
wykonuje się za pomocą dwuargumentowego operatora indeksowania [ ], np.
tab[1] - odwołanie do elementu tablicy o indeksie 1
indeks elementu (drugi argument operatora indeksowania)
nazwa tablicy (pierwszy argument operatora indeksowania)
Odwołania do kolejnych elementów tablicy tab mają postać pokazaną na Rys. 3.
Kompilator nie zasygnalizuje błędu, tylko w obszarze pamięci za tablicą zapisze
wartość 10.
Operacje na tablicach wykonywane są najczęściej przy wykorzystaniu pętli
for. Załóżmy, że do wszystkich elementów tablicy tab należy zapisać wartość 10.
Kod realizujący taką operację może mieć następującą postać:
int tab[5];
tab[0] = 10;
tab[1] = 10;
tab[2] = 10;
tab[3] = 10;
tab[4] = 10;
Rys. 3. Odwołania do elementów tablicy
Zapisanie wartości 5 do elementu tablicy tab o indeksie 1 oraz odczytanie tego
elementu i przypisanie jego wartości zmiennej o nazwie x:
tab[1] = 5;
x = tab[1];
Jako indeks może występować:
- stała liczbowa, np. 0, 1, 5;
- nazwa zmiennej przechowującej liczbę całkowitą, np. i, idx;
- wyrażenie dające w wyniku liczbę całkowitą, np. i * j + 5;
Przy odwołaniach do elementów tablicy kompilator nie sprawdza, czy zapis
lub odczyt odbywa się poza obszarem pamięci przydzielonym na tablicę, np.
int tab[5];
tab[5] = 10;
W powyższym fragmencie programu zadeklarowano 5-elementową tablicę
o nazwie tab. Odwołanie tab[5] jest błędne, gdyż nie istnieje element o indeksie 5.
Można to samo zrobić znacznie prościej, stosując pętlę for:
int tab[5], i;
for (i=0; i

* wczytanie elementow tablicy */
for (i=0; i

Rozmiar tablicy określony został przy użyciu dyrektywy preprocesora #define.
#define N 10
Dzięki temu zmiana rozmiaru tablicy będzie wymagała tylko zmiany wartości
w dyrektywie #define, a nie w każdym innym miejscu programu, gdzie pojawia się
on. Dotyczy to zwłaszcza warunków w pętlach for.
W programie wykonywane są następujące operacje na tablicy:
- wczytanie elementów tablicy - w pętli for wyświetlamy komunikat „Podaj
liczbę nr …”, a następnie funkcją scanf() wczytujemy liczbę:
dotychczasowego najmniejszego (min), to element ten staje się najmniejszym
(min = tab[i]):
min = tab[0];
for (i=1; i

jest nieprawidłowa (tzn. tab[i] > tab[j]), to elementy te zamieniane są
miejscami (tmp = tab[i]; tab[i] = tab[j]; tab[j] = tmp;):
}
return 0;
for (i=0; i

Pseudolosową liczbę całkowitą z przedziału a … b otrzymamy używając funkcji
rand() w następujący sposób:
int x;
x = rand() % (b – a + 1) + a;
2.4. Inicjalizacja elementów tablicy
Po zadeklarowaniu tablicy wartości jej elementów są nieokreślone.
Inicjalizacja elementów tablicy jest to nadanie wartości jej elementom od razu przy
deklaracji. Inicjalizacja taka polega na umieszczeniu w deklaracji po znaku
równości, ujętej w nawiasy klamrowe, listy wartości kolejnych jej elementów, np.
int a[3] = {5,7,1};
Poszczególne elementy tablicy oddzielone są od siebie przecinkami. Jako
kolejne elementy mogą występować liczby lub wyrażenia arytmetyczne. Tablice
można inicjalizować tylko przy deklaracji.
Jeśli wartości podanych w trakcie inicjalizacji jest mniej niż wynosi rozmiar
tablicy, to pozostałe elementy tablicy wypełniane są zerami, np.
int a[5] = {5,7,1};
Jeśli wartości podanych w trakcie inicjalizacji jest więcej niż wynosi rozmiar
tablicy, to kompilator zasygnalizuje błąd, np.
int a[5] = {5,7,1,3,6,4};
Tablica zadeklarowana bez podania rozmiaru, a zainicjalizowana ma liczbę
elementów równą ilości inicjatorów, np.
int a[] = {2,3,1,4};
jest równoważne:
int a[4] = {2,3,1,4};
Poniższy program używa tablicy jednowymiarowej do zapamiętania
wygenerowanych pseudolosowo, niepowtarzających się liczb całkowitych.
Program generujący N niepowtarzających się liczb całkowitych.
#include
#include
#include
#define N 6
#define ZAKRES 49
int main(void)
{
int lotto[N];
int i, j, x, powt;
}
srand(time(NULL));
for (i=0; i

Przykładowy wynik uruchomienia programu:
Wylosowane liczby: 27 30 1 13 22 8
2.5. Łańcuchy znaków
Łańcuch znaków (napis, stała napisowa, C-string) jest to ciąg złożony z zera
lub większej liczby znaków zawartych między znakami cudzysłowu, np.
"Informatyka 1"
Znaki cudzysłowu nie są częścią napisu, służą jedynie do określenia jego granic.
Łańcuchy znaków przechowywane są w postaci tablicy, której elementami są
pojedyncze znaki (tablica elementów typu char). Ostatnim elementem tablicy jest
znak o kodzie 0 (stała liczbowa 0 lub stała znakowa ’\0’), oznaczający koniec
napisu (Rys. 4). W większości przypadków znak ten jest dodawany automatycznie.
Rozmiar fizycznej pamięci przeznaczonej na napis musi być o jeden większy niż
liczba znaków zawartych między znakami cudzysłowu. Deklaracja tablicy, w której
można przechowywać napisy o maksymalnej długości do 20 znaków:
char txt[21];
2.6. Inicjalizacja łańcucha znaków
Deklarując łańcuch znaków możemy nadać mu wartość początkową, np.
char txt[10] = "napis";
Pozostałym elementom tablicy automatycznie przypisywana jest stała liczbowa 0
czyli stała znakowa ’\0’ (Rys. 6).
Rys. 4. Tablica przechowująca tekst „Informatyka 1”
W rzeczywistości w tablicy zamiast znaków przechowywane są
odpowiadające im kody ASCII (Rys. 5).
Rys. 6. Tablica znaków po inicjalizacji
Inicjalizując łańcuch znaków można również podać pojedyncze znaki umieszczone
w apostrofach, np.
char txt[10] = {'n','a','p','i','s'};
Rys. 5. Reprezentacja znaków w tablicy
Deklaracja zmiennej mogącej przechowywać napis jest podobna do deklaracji
zwykłej tablicy:
char nazwa[rozmiar];
lub odpowiadające im kody ASCII:
char txt[10] = {110,97,112,105,115};
Deklarując napis można nie określać jego długości, kompilator przydzieli
wtedy automatycznie odpowiedni rozmiar pamięci (uwzględniając ostatni znak ’\0’):
Informatyka 1 15 z 28 Instrukcja INF08
Informatyka 1 16 z 28 Instrukcja INF08

char *txt = "napis";
Tabela 1. Wybrane kody ASCII
lub
char txt[] = "napis";
W powyższy sposób można nadawać wartość łańcuchowi znaków tylko przy
jego deklaracji. Zatem błędny jest poniższy zapis:
char txt[10];
txt = "napis";
Prawidłowy zapis wymaga wykorzystania funkcji strcpy() z pliku
nagłówkowego string.h:
char txt[10];
strcpy(txt,"napis");
Funkcje znajdujące się w tym pliku nagłówkowym zostały opisane w dalszej części
instrukcji (Rozdział 2.9).
2.7. Stała znakowa
Stała znakowa jest to liczba całkowita. Taką stałą tworzy jeden znak ujęty
w apostrofy, np. ’x’. Wartością stałej znakowej jest wartość kodu ASCII (Tabela 1).
Pewne znaki niegraficzne mogą być reprezentowane w stałych znakowych
przez sekwencje specjalne, które wyglądają jak dwa znaki, ale reprezentują tylko
jeden znak. Należą do nich:
'\n' nowy wiersz
'\t' tabulator poziomy
'\v' tabulator pionowy
'\a' alarm
'\\' \ (ang. backslash)
'\'' apostrof
'\"' cudzysłów
'\?' znak zapytania
Uwaga: zapis ’A’ oznacza jeden znak, natomiast zapis ”A” - dwa znaki, gdyż
jest to napis kończący się znakiem ’\0’.
Informatyka 1 17 z 28 Instrukcja INF08
Informatyka 1 18 z 28 Instrukcja INF08

2.8. Funkcje do wyprowadzania i wprowadzania znaków
printf()
Nagłówek: int printf(const char *format,...);
- w funkcji printf() do wyświetlenia łańcucha znaków używamy specyfikatora
formatu %s, zaś pojedynczego znaku - %c;
To jest napis
To jest napis
To jest napis
To jest napis
Znaki: T o j e s t n a p i s
Kody: 84 111 32 106 101 115 116 32 110 97 112 105 115 0
puts()
Nagłówek: int puts(const char *s);
scanf()
Nagłówek: int scanf(const char *format,...);
- funkcja puts() wypisuje na stdout (ekran) zawartość łańcucha znakowego
(ciąg znaków zakończony znakiem ’\0’), zastępując znak ’\0’ znakiem ’\n’, np.
Program przedstawiający różne sposoby wyświetlenia łańcucha znaków.
include
int main(void)
{
char txt[15] = "To jest napis";
}
printf(txt); printf("\n");
printf("%s",txt); printf("\n");
printf("%s\n",txt);
puts(txt);
printf("Znaki: ");
for (int i=0; i

2.9. Funkcje z pliku nagłówkowego string.h
Plik nagłówkowy string.h definiuje funkcje do wykonywania operacji na
łańcuchach znaków i tablicach.
strlwr()
Nagłówek: char *strlwr(char *s);
- funkcja strlwr() zamienia w łańcuchu s duże litery na małe;
strlen()
Nagłówek: size_t strlen(const char *s);
strrev()
Nagłówek: char *strrev(char *s);
- funkcja strlen() zwraca długość łańcucha znaków;
- nie bierze pod uwagę znaku ’\0’;
- funkcja strrev() odwraca kolejność znaków w łańcuchu s;
strset()
Nagłówek: char *strset(char *s, int c);
strcpy()
Nagłówek: char *strcpy(char *s1, const char *s2);
- funkcja strset() wypełnia łańcuch s znakiem c;
- funkcja strcpy() kopiuje łańcuch s2 do łańcucha s1;
strstr()
Nagłówek: char *strstr(const char *s1, const char *s2);
strcat()
Nagłówek: char *strcat(char *s1, const char *s2);
- funkcja strcat() dołącza do łańcucha s1 łańcuch s2;
strchr()
Nagłówek: char *strchr(const char *s, int c);
- funkcja strchr() przeszukuje łańcuch s w celu znalezienia pierwszego
wystąpienia znaku c;
- zwraca wskaźnik do znalezionego znaku lub NULL, jeśli znak nie został
znaleziony;
- funkcja strstr() przeszukuje łańcuch s1 w celu odnalezienia podłańcucha s2
zwracając wskazanie do elementu łańcucha s1, od którego zaczynają się
znaki takie same jak w łańcuchu s2, lub NULL, gdy s2 nie występuje w s1;
strupr()
Nagłówek: char *strupr(char *s);
- funkcja strupr() zamienia w łańcuchu s litery małe na duże.
Poniższy program pokazuje przykładowe wykorzystanie funkcji z pliku
nagłówkowego string.h.
strcmp()
Nagłówek: int strcmp(const char *s1, const char *s2);
Przykładowe operacje na łańcuchu znaków.
- funkcja strcmp() porównuje łańcuchy s1 i s2 z rozróżnianiem wielkości liter,
- zwraca 0, gdy s1=s2, wartość mniejszą od zera, gdy s1s2;
strcmpi() Nagłówek: int strcmpi(const char *s1, const char *s2);
- funkcja strcmpi() działa jak strcmp(), ale bez rozróżniania wielkości liter;
#include
#include
int main(void)
{
char napis1[] = "Tekst w buforze";
char napis2[20];
int dlugosc;
Informatyka 1 21 z 28 Instrukcja INF08
Informatyka 1 22 z 28 Instrukcja INF08

}
printf("napis1: %s \n",napis1);
dlugosc = strlen(napis1);
printf("liczba znakow w napis1: %d \n",dlugosc);
strupr(napis1);
printf("napis1 (duze litery): %s \n",napis1);
strlwr(napis1);
printf("napis1 (male litery): %s \n",napis1);
strcpy(napis2,napis1);
printf("napis2: %s \n",napis2);
strrev(napis2);
printf("napis2 (odwrocony): %s \n",napis2);
return 0;
W wyniku uruchomienia programu na ekranie pojawi się:
napis1: Tekst w buforze
liczba znakow w napis1: 15
napis1 (duze litery): TEKST W BUFORZE
napis1 (male litery): tekst w buforze
napis2: tekst w buforze
napis2 (odwrocony): ezrofub w tsket
3. Przebieg ćwiczenia
Na pracowni specjalistycznej należy wykonać wybrane zadania wskazane
przez prowadzącego zajęcia. W różnych grupach mogą być wykonywane różne
zadania.
1. Tablica U przechowuje wyniki N-pomiarów wartości chwilowych napięcia na
pewnym dwójniku RLC (przyjmij N nie mniejsze niż 15). Napisz program który:
- zapisze do tablicy U wartości chwilowe napięcia zgodnie ze wzorem:
U[i] = 10.0*sin((i+5.0)/5.0); (1)
- wyświetli na ekranie zapisane wartości chwilowe napięcia,
- obliczy i wyświetli największą, najmniejszą i średnią wartość napięcia,
- obliczy i wyświetli liczbę pomiarów, dla których wartość chwilowa napięcia
była większa od wartości średniej,
- zastąpi w tablicy U wszystkie ujemne wartości napięcia wartością zero
i ponownie wyświetli wartości elementów tablicy.
2. W pomieszczeniu przeprowadzono pomiar temperatury. Temperaturę mierzono
co godzinę (od godz. 0 do 23). Wyniki pomiarów umieszczono w tablicy T.
Indeksy elementów tablicy określają jednocześnie godzinę pomiaru.
Zakładamy, że wyniki pomiarów nie powtarzają się. Napisz program który:
- zapisze do tablicy T wartości temperatury zgodnie ze wzorem (dla i = 0...23):
T[i] = sin(i/8.0-10)*cos(i/8.0-10)*30+10; (2)
- wyświetli na ekranie zapisane wartości temperatury,
- poda godzinę, o której temperatura była najwyższa oraz godzinę, o której
temperatura była najniższa w ciągu całej doby,
- obliczy i wyświetli średnią temperaturę w ciągu doby,
- obliczy i wyświetli największą różnicę temperatur,
- poda informację, czy temperatura w ciągu doby spadła poniżej zera stopni,
czy też nie spadła poniżej zera stopni.
3. Dane są dwa N-elementowe wektory A i B zawierające wygenerowane
pseudolosowo liczby całkowite z zakresu 〈0, 99〉:
- utwórz wektor C zawierający na odpowiedniej pozycji większy z elementów
wektorów A i B,
- utwórz wektor D będący sumą wektorów A i B,
- oblicz i wyświetl iloczyn skalarny wektorów A i B.
Rozmiar wektorów (N) zadeklaruj jako stałą (#define). Wyświetl wektory A, B,
C i D.
4. Napisz program, który dla N-elementowego wektora liczb całkowitych
wygeneruje pseudolosowo elementy z zakresu 〈0, 10〉, wyświetli zawartość
wektora oraz obliczy ile razy każda liczba występuje w wektorze.
Informatyka 1 23 z 28 Instrukcja INF08
Informatyka 1 24 z 28 Instrukcja INF08

5. Napisz program, który do 10-elementowej tablicy liczb całkowitych zapisze
wygenerowane pseudolosowo liczby z zakresu 〈0, 9〉. Liczby nie mogą
powtarzać się. Wyświetl zawartość tablicy. Podaj ile razy generowano liczbę
dla kolejnego elementu tablicy.
6. Napisz program, który podaną przez użytkownika dodatnią liczbę całkowitą
wyświetli w postaci liczby w systemie dwójkowym.
7. Napisz program wyświetlający dla zadanego x (całkowitego, dodatniego)
wczytanego z klawiatury, wszystkie liczby od 0 do x w kodzie dwójkowym
w postaci:
0 --> 0
1 --> 1
2 --> 10
3 --> 11
4 --> 100
...
8. Napisz program zamieniający liczbę dwójkową na liczbę dziesiętną. Liczbę
dwójkową wczytaj z klawiatury jako napis.
9. Napisz program wyświetlający na ekranie kolejne kody ASCII (od 30 do 254)
oraz odpowiadające im znaki. Przykładowy fragment wydruku:
91 - [ 92 - \ 93 - ] 94 - ^ 95 - _ 96 - ` 97 - a
98 - b 99 – c 101 - e 102 - f 103 - g 104 - h 105 - i
106 - j 107 - k 108 - l 109 – m 111 - o 112 - p 113 – q
10. Napisz program, który wczytuje tekst z klawiatury (jeden wiersz), a następnie
usuwa wszystkie znaki spacji znajdujące się na początku tekstu i na jego
końcu, np.
" Ala ma kota " "Ala ma kota"
11. Napisz program, który będzie wczytywał, wyświetlał i zliczał znaki dopóki nie
zostanie wczytany znak ‘@’. Wyświetl na koniec liczbę wczytanych znaków.
12. Napisz program, który będzie wczytywał ciąg znaków składający się z zer
i jedynek. Następnie program powinien wyznaczyć liczbę serii w ciągu. Seria
w ciągu, to podciąg złożony z jednego lub kilku takich samych znaków.
Przykładowe wywołanie programu:
Podaj ciag: 0011101010011
Liczba serii: 8
4. Literatura
[1] Kernighan B.W., Ritchie D.M.: Język ANSI C. Programowanie. Wydanie II.
Helion, Gliwice, 2010.
[2] Prata S.: Język C. Szkoła programowania. Wydanie V. Helion, Gliwice, 2006.
[3] King K.N.: Język C. Nowoczesne programowanie. Wydanie II. Helion, Gliwice,
2011.
[4] Summit S.: Programowanie w języku C. FAQ. Helion, Gliwice, 2003.
[5] Wileczek R.: Microsoft Visual C++ 2008. Tworzenie aplikacji dla Windows.
Helion, Gliwice, 2009.
[6] http://www.cplusplus.com/reference/cstring/ - C++ Reference
5. Zagadnienia na zaliczenie
1. Omów sposób deklarowania tablic jednowymiarowych (wektorów) w języku C
oraz odwoływania się do elementów tych tablic.
2. Wyjaśnij, jak odszukać w tablicy jednowymiarowej element o najmniejszej
i element o największej wartości.
3. W jaki sposób w języku C można generować pseudolosowe liczby całkowite
i rzeczywiste z określonego zakresu?
4. Opisz inicjalizację elementów tablicy jednowymiarowej.
5. Opisz sposób przechowywania napisów (tekstów) w języku C.
6. Przedstaw sposoby inicjalizacji tablicy znaków.
Informatyka 1 25 z 28 Instrukcja INF08
Informatyka 1 26 z 28 Instrukcja INF08

7. Scharakteryzuj funkcje znajdujące się w pliku nagłówkowym string.h.
6. Wymagania BHP
Warunkiem przystąpienia do praktycznej realizacji ćwiczenia jest zapoznanie
się z instrukcją BHP i instrukcją przeciw pożarową oraz przestrzeganie zasad
w nich zawartych.
W trakcie zajęć laboratoryjnych należy przestrzegać następujących zasad.
- Sprawdzić, czy urządzenia dostępne na stanowisku laboratoryjnym są
w stanie kompletnym, nie wskazującym na fizyczne uszkodzenie.
- Jeżeli istnieje taka możliwość, należy dostosować warunki stanowiska do
własnych potrzeb, ze względu na ergonomię. Monitor komputera ustawić
w sposób zapewniający stałą i wygodną obserwację dla wszystkich członków
zespołu.
- Sprawdzić prawidłowość połączeń urządzeń.
- Załączenie komputera może nastąpić po wyrażeniu zgody przez
prowadzącego.
- W trakcie pracy z komputerem zabronione jest spożywanie posiłków i picie
napojów.
- W przypadku zakończenia pracy należy zakończyć sesję przez wydanie
polecenia wylogowania. Zamknięcie systemu operacyjnego może się
odbywać tylko na wyraźne polecenie prowadzącego.
- Zabronione jest dokonywanie jakichkolwiek przełączeń oraz wymiana
elementów składowych stanowiska.
- Zabroniona jest zmiana konfiguracji komputera, w tym systemu operacyjnego
i programów użytkowych, która nie wynika z programu zajęć i nie jest
wykonywana w porozumieniu z prowadzącym zajęcia.
- W przypadku zaniku napięcia zasilającego należy niezwłocznie wyłączyć
wszystkie urządzenia.
- Stwierdzone wszelkie braki w wyposażeniu stanowiska oraz nieprawidłowości
w funkcjonowaniu sprzętu należy przekazywać prowadzącemu zajęcia.
- Zabrania się samodzielnego włączania, manipulowania i korzystania
z urządzeń nie należących do danego ćwiczenia.
- W przypadku wystąpienia porażenia prądem elektrycznym należy
niezwłocznie wyłączyć zasilanie stanowiska. Przed odłączeniem napięcia nie
dotykać porażonego.
Informatyka 1 27 z 28 Instrukcja INF08
Informatyka 1 28 z 28 Instrukcja INF08