Tweemaandelijkse uitgave Revue bimestrielle

PLAATS
Toen ergens in het begin van de jaren ’90 ons eerste groepje
patiënten de nagelnieuwe cafetaria binnenmocht, voelde iedereen
zich als een Arabier in de Sahara. Konden we gaan zitten waar we
maar wilden? Het was te mooi om waar te zijn.
Dat is intussen wel wat veranderd. Je kan wel nog binnen ,maar de
plaatsen zijn uitgemeten .Als je zelf groot bent of je rolstoel hoog,
moet je onder één van de drie speciaal geconstrueerde houten
bouwsels voor de XXL .Als je je boterhammen meebrengt
natuurlijk.
Anders is er geen probleem. Je kan royaal zitten als je warm eet of
je paft wat kankerstokken.
Voorts kan je aan de tapkast hangen of in cyberspace vertoeven .
In een aparte ruimte zitten enkelen te staren naar de TV als katten
naar een aquarium . En als alles meezit, mogen de proletariërs met
hun boterhammen gedurende een kwartiertje rustig schaften.
Velen moeten aan de speciale tafels zitten, want de andere zijn te
laag en de poten zakken uit hun rubberen houders. Waarschijnlijk
hebben ze die hier bij IKEA gekregen bij aankoop van een partij
spaarlampen . Er is tussen de tafels niet genoeg plaats voor twee
rolstoelen met de ruggen naar elkaar. Elke keer als er eters aan de
hoge tafels zitten en er komen andere hongerigen afgetuft, moeten
de laatsten wachten en begint de stoelendans met de anderen. Je
krijgt dus twee beten brood in de mond gestopt en meteen
geëvacueerd tot de andere een plaats veroverd heeft en je zelf weer
klaar bent voor de volgende hap. En zo gaat de mallemolen door
tot de eerste alweer naar buiten wil.
Intussen staan achter ons olympisch kalm drie verrijdbare nepplantenbakken
achter ons plaats in te nemen en stof te verzamelen.
Aan de overzijde staat er een zelfde bos ons in te knellen, nog
ondersteund door een rij nutteloze TV‐zetels. Eigenlijk is er dus
geen probleem, maar wat baten kaars en bril ….?
André Werelds
P.S.: Is een half uurtje om rustig je boterhammen op te eten nu echt
te veel gevraagd ?
IMSO 2005 / 6 - -226-4-20066-4-2006