Projekt Ustawy Prawo Telekomunikacyjne 2004

Art. 141. 1. Prezes URTiP wydaje świadectwo operatora urządzeń radiowych na podstawie
pozytywnego wyniku egzaminu z wiadomości i umiejętności osoby ubiegającej się o świadectwo
operatora urządzeń radiowych oraz po udokumentowaniu przez nią wymaganej praktyki.
2. Egzaminy osób ubiegających się o świadectwo operatora urządzeń radiowych przeprowadza
URTiP.
3. Za przeprowadzenie egzaminu oraz za wydanie świadectwa operatora urządzeń radiowych pobiera
się opłaty. Opłaty te stanowią dochód środka specjalnego URTiP.
4. Minister właściwy do spraw łączności, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
transportu i ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) rodzaje i wzory świadectw operatora urządzeń radiowych, zakres wymogów egzaminacyjnych, a
także zakres, tryb i okres niezbędnych szkoleń oraz praktyki, biorąc pod uwagę międzynarodowe
przepisy radiokomunikacyjne oraz przepisy zawarte w dokumentach europejskich organizacji
telekomunikacyjnych,
2) szczegółowy tryb przeprowadzania egzaminów, a także wysokość opłat za przeprowadzenie
egzaminu i wydanie świadectwa, kierując się zasadą, iż nie powinny one stanowić bariery dla osób
zainteresowanych obsługą urządzeń radiowych.
Art. 142. Osoby posiadające właściwe świadectwo operatora urządzeń radiowych, wydane przez
Prezesa URTiP lub przez uprawniony do tego organ zagraniczny, mogą obsługiwać na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej urządzenia radiowe nadawcze lub nadawczo-odbiorcze, pracujące w
zagranicznej radiokomunikacyjnej służbie lotniczej albo morskiej i żeglugi śródlądowej, zgodnie z
międzynarodowymi przepisami radiokomunikacyjnymi.
Rozdział 3
Wymagania dla telekomunikacyjnych urządzeń końcowych i urządzeń radiowych
Art. 143. 1. Urządzenia radiowe i telekomunikacyjne urządzenia końcowe wprowadzane do obrotu
i używania powinny spełniać wymagania w zakresie:
1) ochrony zdrowia i bezpieczeństwa użytkownika,
2) efektywnego wykorzystania zasobów częstotliwości lub zasobów orbitalnych w przypadku
urządzeń radiowych,
3) kompatybilności elektromagnetycznej w zakresie wynikającym z ich przeznaczenia
zwane dalej „zasadniczymi wymaganiami”.
2. Minister właściwy do spraw łączności może, w drodze rozporządzenia, ustalić dodatkowe
wymagania w zakresie:
1) zapewniania ochrony tajemnicy telekomunikacji,
2) zabezpieczenia przed nieuprawnionym używaniem urządzeń,
3) umożliwienia dostępu do urządzeń lub sieci służbom ustawowo powołanym do niesienia
pomocy,
4) przystosowania do używania przez osoby niepełnosprawne,
5) zdolności do współpracy z innymi urządzeniami telekomunikacyjnymi używanymi w sieci
telekomunikacyjnej lub do niej dołączonymi, w szczególności niepowodowania uszkodzeń sieci
telekomunikacyjnej lub zakłócania jej funkcjonowania
- które powinny być spełniane przez urządzenia niezależnie od wymagań wymienionych w ust. 1, oraz
określić termin, do którego mogą być używane urządzenia nie spełniające wymagań ustalonych w
rozporządzeniu, wprowadzone do obrotu przed dniem wydania rozporządzenia, mając na uwadze
prawidłowość funkcjonowania sieci telekomunikacyjnych i kierując się wymaganiami europejskich
organizacji normalizacyjnych, a w przypadku braku takich wymagań - wymaganiami innych
międzynarodowych organizacji normalizacyjnych, których Rzeczpospolita Polska jest członkiem.
42